Upprunalegu merkingu orðanna breytt.

Confirmation heitir sú athöfn á erlendu máli, þegar fermingarbarn staðfestir skírn sína til kristinnar trúar og játar að trúa á Jesúm Krist og að vilja leitast við að hafa hann að leiðtoga lífs síns.

Confirmation var þýtt með íslenska orðinu ferming, sem kannski voru mistök í sjálfu sér, því að réttara hefði verið að nota orðið "staðfesting".

Fyrir bragðið eru haldnar svonefndar borgaralegar fermingar hér á landi, en varla væri hægt að halda sambærilega athöfn í nágrannalöndum okkar í samræmi við evangeliska lúterska trú og kalla þá athöfn "játningu" eða "staðfestingu" sem höfð er um hönd hjá trúlausu fólki.  

Á svipaða lund hefur farið um orðið að skíra, sem er íslensk þýðing á erlendu orði sem er "to baptize" á ensku. 

Þetta er orð sem upphaflega var notuð um þessa kristnu athöfn þar sem tækifærið var í áranna rás notað til að gefa viðkomandi nafn.

Samkvæmt því gengur það hvorki upp að skíra dauða hluti né heldur að aðrir en prestar geri það, ef viðkomandi fólk er kristinnar trúar eða gengur henni á hönd.

En samt eru leikir menn og jafnvel utan kristni að skíra þetta og skíra hitt, jafn dauða hluti sem dýr.  

Borgaralegar fermingar vinsælar

Ekki í fyrsta skiptið og kannski ekki það síðasta.

Yfirlýsingar stóriðjufyrirtækja varðandi það að loka verksmiðjum sínum, leggja þær niður eða hætta við að byggja þær eru ekki nýjar af nálinni.

Árið 2000 var í fullum gangi að reisa 120 þúsund tonna álver á Reyðarfirði fyrir rafmagn frá Fljótsdalsvirkjun. Þá sendu fjárfestar þau skilaboð út a þeir myndu hætta við verksmiðjuna nema að þeir fengu að reisa næstum fjórum sinnum stærri verksmiðju sem þyrfti margfalt stærri virkjun með margföldum óafturkræfum umhverfisspjöllum. 

Þeir fengu sitt fram. 

2007 kom yfirlýsing frá eigendum álversins í Straumsvík að þeir myndu leggja verksmiðjuna niður eftir nokkur ár nema þeir fengju því framgegnt að hún yrði stækkuð mjög mikið og fengi stóraukna orku frá meiri virkjunum. 

Hafnfirðingar felldu naumlega að ganga að þessu og þegar eigendur álversins sáu að hótunin hafði ekki virkað, sneru þeir við blaðinu og fór út í öðruvísi og tæknilegri aukningu framleiðslunnar, sem þarf að sjálfsögðu aukna orku. 

Bæði varðandi álverið í Helguvík og álverið á Bakka var í upphafi látið í veðri vaka að þau yrðu ekki eins stór og álverið á Reyðarfirði en síðan upplýstist að hjá báðum var reiknað með því að þrýsta á um "nógu stórt álver", þ. e. 340 þúsund tonn, annars yrðu þau ekki hagkvæm. 

Líklega verður hótun Elkem Ísland ekki sú síðasta í þessa veru.

Gaman verður að sjá hvort einhvern tíma komi að því að Alcoa muni reka upp vein vegna álversins í Reyðarfirði. 

Þeir græða að vísu 40 milljarða króna árlega á því álveri og verða búnir að borga það upp á næsta ári á sama tíma og við horfum fram á langa tíð afborgana af lánunum vegna Kárahnjúkavirkjunar. 

En það er aldrei að vita nema það verði vælt yfir háu orkuverði eða skattlangningu. Fordæmin eru fyrir hendi og hreðjatakið á atvinnulífi staðanna, þar sem þessi fyrirtæki eru. 

Loka ef skattur verður lagður á

Úr hreppstjórans rúmum 30 árum síðar.

Gleraugnafundur, sem greint er frá á mbl.is á sér hliðstæðu frá fyrri tíð, sem ef til vill er enn merkilegri.

Í kringum 1920 var Jónatan Líndal á ferð um Holtastaðafjall sem er fyrir ofan kirkjustaðinn Holtastaði í Langadal.

Í ferðinni datt forláta vasaúr af honum og fannst ekki, enda ekki vitað nákvæmlega hvar þetta hafði gerst.

Liðu siðan árin og áratugirnir en þegar komið var á fjórða áratug frá því að úrið hafði týnst, fannst það fyrir tilviljun uppi í fjallinu. 

Jónatan hreppstjóri opnaði ryðgað hulstrið sem var utan um úrið og viti menn, það var alveg heilt þar inni í og gekk eins og ekkert hefði í skorist. 

Fann gleraugun á reginfjöllum