Takmarkið: Að valda sem mestum ótta og skelfingu.

Á sínum tíma uppgötvuðu hryðjuverkamenn heimsins hve miklum usla var hægt að valda með því að ná stórum farþegaþotum á sitt vald. Þeir réðust á garðinn þar sem hann var lægstur hvað snerti varnir og þar sem hægt var að valda mestum ótta og skelfingu. 

Þegar búið var að minnka hættuna á þessu fundu ódæðismennirnir skæðasta afbrigði voðaverka, þegar þremur þotum var rænt samtímis í Bandaríkjunum og tvær þeirra notaðar til að ráðast á og fella Tvíburaturnana í New York og drepa um þrjú þúsund manns. 

Nú hafa hryðjuverkamenn uppgötvað skætt vopn, þar sem stóri flutningabíllinn er. 

Takmarkið er að valda sem mestu manntjóni og skelfingu einmitt þegar fólk er að undirbúa stærstu friðarhátíð kristninnar. 

Þar er ráðist á garðinn þar sem hann er lægstur og hægt að valda mestu líkamlegu og andlegu tjóni á sem allra flestum.

Á sama tíma horfir heimurinn skelfdur og ráðþrota á hryllinginn í Aleppo í Sýrlandi, sem fær nýjustu hryðjuverkin til að blikna í samanburðinum. 

 

Einn handtekinn eftir árás á jólamarkað

Röng forgangsröð.

Það er rétt hjá Hjálmari Sveinssyni að þegar hugað var að vegaáætlun árið 2012 fyrir næsta áratug af hálfu fjárveitingavalds ríkisins, Vegagerðarinnar og Reykjavíkurborgar var niðurstaðan sú á höfuðborgarsvæðinu að leggja nýjan Álftanesveg en gera ekkert hliðstætt í Reykjavík í tíu ár.

Forsendurnar fyrir nýjum Álftanesvegi, sem vaðið var í með offorsi og látum án gilds framkvæmaleyfis, voru kolrangar:

1. Sagt að vegurinn væri hættulegasti vegarkaflinn á höfuðborgarsvæðinu.

   Rangt. 22 sambærilegir vegarkaflar voru með meiri hlutfallslega slysatíðni miðað ekna kílómetra á hverjum kafla.

 

2. Sagt að vegurinn annaði ekki umferðinni og því yrði að gera nýjan.

Rangt. Umferðin var og er innan við 7000 bílar á dag en á Norðurlöndunum er miðað við 15000 bíla ef fara á í 2 plús 1 veg. Enda var ekki farið í 2 plús einn veg, heldur sams konar veg og var og þar að auki með einhverri lengstu blindbeygju á Íslandi, mun lengri en var á gamla veginum!

 

Hugmyndafátæktin er alger varðandi viðbrögð við fjölgun einkabíla í Reykjavík. Fjöldi bílanna er aðeins önnur hlið málsins. Hin hliðin er það rými sem þeir taka í gatnakerfinu, þar með talið á bílastæðunum.

Í Japan hafa verið reglur í bráðum hálfa öld sem ívilna litlum bílum, svonefndum Kei-bílum, sem eru mjórri en 1,48 metrar og styttri en 3,40 m, eða álíka langir og Toyota Aygo, Suzuki Alto, Volkswagen Up / Skoda Citigo.

Lengd bílanna skiptir þarna mestu máli eins og sést af því, að ef helmingur snattbílaflotans væri af þessari lengd myndu 50 kilómetrar af malbiki sem nú eru þaktir bílum á hverjum degi á Miklubrautinni, verða auðir, biðraðir við umferðarljós styttast og umferðarhnútar minnka og sumir hverfa. 

Í umferðinni ætti að gilda lögmálið um að neytandinn fái að njóta þess ef hann fer sparlega með rýmið á malbikinu, til dæmis með afslætti af gjöldum af bílnum í samræmi við lengd. 

Persónulega erum við hjónin búin að gera okkar ráðstafanir. Helga fékk sér Suzuki Alto, þá minnsta, einfaldasta, ódýrasta og umhverfisvænsta bílinn á markaðnum, en persónulega er ég búinn minnka kolefnisspor mitt um 70 prósent með því að láta tvö hjól, rafreiðhjól og létt vespuvélhjól, leysa bílana að mestu af hólmi, bæði innanbæjar og úti á landi.    

Mislæg gatnamót duga ekki

Nauðsynleg fjölgun borgarfulltrúa.

Allt frá árinu 1978 hafa verið skiptar skoðanir um fjölda borgarfulltrúa í Reykjavík, sem hefur verið óbreyttur í að minnsta kosti 90 ár, þrátt fyrir að borgarbúum hafi fjölgað fimmfalt á þessum tíma og verkefni sveitarfélaga auk þess orðið margfalt fjölbreyttari og meiri að vöxtum en var fyrir næstum öld. 

Fjölgun íbúa segir raunar ekki alla söguna um það hve margir kjörnir fulltrúar eigi að vera, því að væri svo, og til dæmis væri miðað við íbúafjölda Bandaríkjanna og Íslands, þyrfti aðeins einn þingmann á Íslandi til að það væri hærri tala hlutfallslega en tala þingmanna á Bandaríkjaþingi. 

Þegar Helga konan mín var varaborgarfulltrúi hér fyrr á árum var augljóst af miklum verkefnum hennar sam varaborgarfulltrúa, að hinir kjörnu borgarfulltrúar væru of fáir, og að í raun væri enginn sparnaður fólginn í því að hafa þá þetta fáa.

Of mikil og mörg verkefni gætu aukið hættu á mistökum og fúski.  

Á vegum stjórnlagaráðs voru könnuð erlend gögn um fjölda kjörinna fulltrúa í öðrum löndum, og fannst formúla um það efni, sem hafa mátti til hliðsjónar. 

Hún sýndi að hjá þeim þjóðum sem við berum okkur helst saman við, voru hvorki þingmenn né borgarfulltrúar hjá okkur of margir miðað við flókin verkefni sem sinna þarf og leysa í nútímaþjóðfélagi. 

Meginástæða þess hve lengi hefur verið haldið í 15 borgarfulltrúa í Reykjavík er næsta augljós þegar miðað er við úrslit borgarstjórnarkosninga í 90 ár. 

Meðan Sjálfstæðisflokkurinn hafði meirihluta fram til 1978 og aftur 1982 til 1994, fékk hann oft innan við helming greiddra atkvæða, og í sumum tilfellum hefði hann ekki haldið meirihlutanum ef borgarfulltrúarnir hefðu verið fleiri. 

Svipað gat gilt þegar R-listinn var við völd. 

Nú er kominn tími til að endurskoða fulltrúafjöldann en veita á móti kjörnum aðalfulltrúum sem mest aðhald. 

Fylgishrun hjá Samfylkingu