Seldar árgerðir, sem ekki voru framleiddar árið sem skráð var?

Engar rannsóknir virðast hafa farið fram á því hve algengt það sé hér á landi, að bílainnflytjendur geymi bíla svo lengi óselda og óskráða, að þegar þeir eru loks seldir séu þeir orðnir ári eldri eða meira en skráð er í skráningarskírsteininum. 

Það ætti ekki að vera gild viðbára, að íslensk yfirvöld hafi ekki tök á að nálgast vottun um það hvaða dag viðkomandi bíll taldist söluhæfur og fullgild vara nýkominn af færibandinu í upprunalandinu. 

Eða að ekki sé hægt að hafa kerfið þannig, að dagsetningin á komu bílsins til landsins sé skráð en ekki skráningardagur. 

Fyrir utan árs skekkju í uppgefnum aldri, er einnig um það að ræða, að kyrrstaða nýsmíðaðs bíls í heilt ár eða meira getur um sumt valdið skemmdum eða tæringu sem ætti að verðfella bílinn í verðmati. 

Síðuhafa er kunnugt um tilfelli, þar sem bíll er skráður árgerð 2014 þótt það ár hafi enginn bíll af þessari gerð verið framleiddur, því að önnur gerð með nýju nafni, örlítið stærri, tók við af honum. 

2013 er síðasta framleiðsluár bíls af þessari gerð í öllum bílahandbókum, og þess vegna er aldur bílsins falinn ef kaupandinn veit ekki hvers kyns er. 

Tilfærsla á aldri bíls felur í sér blekkingu, sem getur verið jafngild 20-30 kílómetra þúsund tilfærslu á kílómetrastöðu á vegalengdamæli, vegna þess að fyrsta árið fellur bíllinn langmest í verði, eða um allt að fjórðung. 

Í fyrrnefndu tilfelli var kaupandanum vegna þekkingu á bílgerðum kunnugt um hinn rétta aldur bílsins, sem umboðið bauð með umtalsverðum afslætti, svo að verðið var út af fyrir sig rétt í þessu tilfelli. 

Það er raunar gamalkunnugt fyrirbrigði að framleiðendur skrái nýja bíla af annarri árgerð en hún er framleidd.  

Þetta var meginreglan áratugum saman hjá bandarískum bílasmiðum, sem kynntu nýjar árgerðir oft síðsumars eða að hausti árinu áður en samsvaraði því sem gefið var upp og auglýst. 

Síðustu bílar af árgerðinni 1956 voru yfirleitt seldir síðsumars og 1957 árgerðirnar kynntar og seldar nokkrum mánuðum áður en áður en árið 1957 gekk í garð. 

En nýju árgerðirnar voru svo rækilega auglýstar um leið og framleiðsla þeirra hófst, að allir vissu hvers kyns var. 

Ekki er síðuhafa kunnugt um hvernig árgerðir bíla voru skráðar í nýskráningum vestra, en yfirleitt vissu kaupendur um aldur bílanna sem þeir keyptu.  

Ef hægt er réttilega að kvarta yfir sinnuleysi íslenskra yfirvalda varðandi stórfelld fjársvik með tilfærslu á vegalengdamælum bíla, má líka átelja íslensk yfirvöld fyrir að rannsaka ekki líka skráningar ágerða í skráningarvottorð bíla. 

Málið þoli ekki frekari tafir

"Jörðin hefur ekki gleypt Geirfinn." Hvers vegna ekki?

Guðmundar- og Geirfinnsmálið, einkum hvarf Geirfinns, voru þannig handleikin af lögreglu, fjölmiðlum og raunar þjóðinni á sínum tíma, að enn eru að koma fram kenningar og tilgátur um þau, sem ekki hafa heyrst eða sést fyrr. 

Það er eðlilegt, ekki bara vegna þess að aldrei fundust lík, morðvopn né neitt annað bitastætt varðandi hvörfin, heldur sést greiniiega að öll rannsóknin og málatilbúnaðurinn voru með þeim endemum, að nú hafa sakborningar, að einum undanskildum, því miður, verið sýknaðir eftir alltof langan drátt á því að málið yrði gert upp. 

Rannsóknin, margföld mannréttindabrot, pyntingar, harðræði voru notuð óspart, og ekki síður það, að enda þótt ýmis gögn og framburðir kæmu fram, sem hefði þurft að rannsaka, var forðast að fjalla um neitt sem gæti skýrt hvörfin á annan veg en að einbeittur vilji ákæruvaldsins um sakfellingu ungmenna næði fram að ganga. 

Á sínum tíma notaði Davíð Oddsson, þáverandi forsætisráðherra, orðið "dómsmorð" um þetta, en það orð er notað í viðri merkingu um svona fyrirbæri. 

"Jörðin hefur ekki gleypt Geirfinn" segir í fyrirsögn Morgunblaðsins um nýja heimildamynd, þar sem hugsanlegur angi málsins er kannaður í fyrsta sinn í heimildamynd. 

Síðuhöfundur hefur neyðst, vegna trúnaðar við viðmælendur, til að viðhalda nafnleynd þeirra og bíða eftir því að þeir stígi fram sjálfir og segi sögur sínar. 

Og einn vitnisburðurinn er þess eðlis, að fyrirsögnin sú arna orkar að minnsta kosti tvímælis. 

Hví kólnaði slóð elskhugans?

Allsherjar hlátur þegar Gluggagægir axlarbrotnaði.

Í meira en fimm áratugi hefur oft verið hlegið mikið í árlegri þátttöku síðuhafa í litlu jólunum á Sólheimum. 

En sjaldan eins mikið og þegar verið var að syngja eftirfarandi erindi í laginu "Jólasveinn, taktu´í húfuna á þér"á skemmtuninni 2015, sem var svona: 

 

"Hafið þið Gluggagægi séð

gráa og síða skeggið með?

Glápir hann alla glugga á. 

Gott ef hann ekki brýtur þá."

 

Til þess að leika það sem sungið var, sté hinn ímyndaði Gluggagægir tvö skref fram á sviðinu og stakk hausnum fram til að brjóta hinn ímyndaða glerglugga. 

En hann tók ekki eftir því, að inn í sviðið gengu nokkura skrefa tröppur, sem sáust ekki í rökkrinu þar, þótt meginhluti sviðsins væri uppljómaður af ljósi, sem beint var þangað úr salnum. 

Þess vegna steig Gluggagægir fram af tröppunum og stakkst eins og eldflaug af himnum ofan niður í salinn, og var síðar upplýst, að þetta hefði verið alveg ólýsanlega fyndið. 

Að minnsta kosti glumdi við einhver mesti hlátur sem þarna hafði heyrst í meira en hálfa öld, svo vel heppnaðist atriðið. 

En þegar Gluggagægir staulaðist upp á sviðið til að halda áfram söng sínum eins og ekkert hefði í skorist í samræmi við kjörorðið "the show must go on" sá kynnirinn, Magnea Tómasdóttir, að eitthvað var áð og spurði lágt: 

"Er eitthvað að hjá þér?"

"Já, ég er axlarbrotinn" var hvíslað á móti. 

"Hvernig veistu það?"

"Af því að ég er síbrotamaður" var hvíslað aftur og haldið áfram með prógrammið og það klárað. 

Á leiðinni á bráðamóttökuna í Reykjavík linaði það sársaukann að gera eftirfarandi vísu: 

 

62 ÁRA SÍBROTAFERILL. 

 

Ég eitt sinn braut viðbein; í annað sinn hné, 

öxlina´og hálsbrot en samt er ég glaður. 

Því að þótt ég með alveg nýtt axlarbrot sé 

ég er ekki lengur fábrotinn maður." 

 

Á litlu jólunum næst á eftir vakti athygli mína, að búið var að koma fyrir ljósaröð inni í hverri tröppu, sem lá upp í sviðið. 

Þegar spurt var, hvaða heiti ætti að gefa ljósum af þessu tagi, var svarið: 

"Lendingarljós. Ertu ekki flugmaður?"

 

Hið sorglega atvik, sem sagt er frá í tengdri frétt á mbl.is, minnir á lokaatriðið í Sviðsljósum, kvikmynd Chaplins, þar sem grínistinn vekur mikinn hlátur við að falla af sviðinu ofan í trommusett og slasast til ólífis. 

Minnir líka á tilsvar Alberts Guðmundssonar þegar ég sagði honum frá því að konan hans hefði sagt við mig, að ég yrði að hætta að láta hann leika með Stjörnuliði mínu, því að hann væri hjartveikur og gerði þetta gegn eindregnum ráðleggingum læknis. 

Ég fór eftir þessu, vildi ekki bera ábyrgð á því ef illa færi, og lét Albert ekki vita af næsta leik. 

En hann frétti af leiknum eftir á, og þegar við hittumst næst niðri á þingi, spurði hann svekktur og brúnaþungur, af hverju hann hefði ekki verið látinn vita af leiknum. Við hefðum samið um það á sínum tíma að þessi leikir hefðu forgang fram yfir allt annað, og hann minnti mig á að hann hefði meira að segja aflýst fundi sínum með formanni fjárlaganefndar Bandaríkjaþings, þegar sá kom til Íslands, til að fara frekar í keppnisferð með Stjörnuliðinu til Akureyrar. Þegar hann hefði gengið í hjónaband á sínum tíma hefði það verið hluti af skilmálum sambandsins, að hann yrði algerlega einráður um knattspyrnuþátttöku sína. 

"En ég vil ekki bera ábyrgð á því ef eitthvað kemur fyrir þig í leik" andmælti ég. 

"Það kemur hvorki þér né henni við hvort ég fer inn á völlinn" svaraði Albert ákveðinn á svip. 

Og svo bætti hann við: 

"Ég gæti ekki hugsað mér dýrlegri dauðdaga en að deyja með boltann á tánum frammi fyrir fullu húsi áhorfenda."

Áhorfendur hlógu þegar uppistandarinn dó