Vantaði mælingu á áfengismagni við höfnina í den?

Síðuhafi kann sanna sögu úr akkorðsakstri vörubílstjóra frá Reykjavíkurhöfn til Keflavíkurflugvallar á stríðsárunum. Þetta var erfiður akstur, malarvegur alla leið og hlykkjaðist vegurinn um Vatnsleysuströnd á leiðinni.  

Vörubílarnir voru í biðröð við flutningaskipið á Ægisgarði og var híft yfir á þá með krana.

Stundum þurftu menn að bíða svolítinn tíma eftir því að komast að.  

Þegar búið var að fylla hvern bíl, var flautað eða að maður á kajanum bankaði í frambretti bílsins.  

Einn af þeim bílstjórum á þessum árum, sem átti til að detta hressilega í það, sat í bílnum undir krananum og beið eftir því að búið væri að fylla pallinn. 

Þegar það var loks búið var bæði flautað og bankað í brettið, en bílstjórinn haggaðist ekki þar sem hann sat eins og dottandi undir stýrinu. 

Aftur var flautað og bankað án árangurs, og þegar maðurinn tók ekki við sér vatt maðurinn á kajanum sér að bílnum og opnaði bílstjóradyrnar. 

Brá þá svo við að bílstjórinn féll fram fyrir sig á ská, svo að hann stefndi út um dyrnar. 

Hafnarverkamaðurinn varnaði bílstjóranum fallinu og reisti hann upp, en sá þá að bílstjórinn var augafullur og rorraði fram og aftur og út á hlið útúrdrukkinn við stýrið. 

"Allt í lagi,"drafaði hann, startaði bílnum og rak hann í gír. 

Eftirfarandi orðaskipti urðu þá:   

 

"Ætlarðu virkilega að keyra bílinn svona á þig kominn?"

"Já, auðvitað, ekkert mál." 

"Og hvernig heldurðu að þú komist til Keflavíkur blindfullur?"

"Það er enginn vandi, hikk! Ég fylgi bara ströndinni."  

 

Ekki fylgdi sögunni hvort ferðin var farin, en gaman hefði verið að vita hvert áfengismagnið var. 

Miðað við ýmsar aðrar sögur af þessum mikla þoldrykkjumanni hefur það kannski verið hærra en 4,31. 

 

Aldrei séð aðrar eins tölur á mælinum

3 krónur á kílómetrann eldgömul tala og alltof lág.

Það eru liðin meira en 20 ár síðan síðuhafi heyrði nefnda töluna þrjár krónur á kílómetrann varðandi fall eða hækkun á söluverðmæti bíla, sem akstur þeirra hefði í för með sér. 

Sú tala var líkast til of lág, og þar að auki þarf að færa svona tölu til núvirðis varðandi verðbólgu á tímabilinu. 

Hér á landi hefur löngum verið mun minna verðfall á bílum, miðað við aldur og akstur, en er í öðrum löndum. 

Það stafar sennilega af því lífseiga fyrirbæri að líta á kaup á nýjum eða notuðum bíl sem sérstaka fjárfestingu úr samheningi við heildar reksturskostnað bílsins. 

Þetta er smám saman að breytast en margt í Procarmálinu bendir til þess að lausatök séu á verðmætamati og mati á kostnaður við eign samgöngutækja hér á landi.  

Undarlegt að Procar sé í bílstjórasætinu

Misjafnir sauðir í fjölgandi fé.

Með smá breytingu á gamla máltækinu "misjafn sauður í mörgu fé" má breyta því í "misjafnir sauðir í fjölgandi fé", því að hluti af orsökum vaxandi umhverfisspjalla af völdum umferðar torfæruhjóla og bíla í viðkvæmri náttúru landsins kann að vera mikil fjölgun iðkenda. 

Fyrir nokkrum árum fórum við Andrés Arnalds á fund áhugafólks um torfæruhjól og brá í brún við að heyra í sumum þeirra sem þar töluðu fyrir algeru frelsi á slíkum hjólum og töldu meira að segja að slíkum hjólum ætti að fá að beita á öllum kinda- og gönguslóðum landsins. 

Það er enginn smávegis vegalengd, sem um er að ræða, því að aðeins merktar jeppaslóðir landsins eru að minnsta kosti meira en 20 þúsund kílómetrar samtals að lengd. 

Sem dæmi um allt önnur viðhorf erlendis, má nefna, að í nágrenni Moab í Utah-ríki í Bandaríkjunum er helsti jeppa- og torfæruhjólaþjóðgarður Bandaríkjanna með alls 1600 kílómetra löngum merktum slóðum. 

Í akstri um þennan þjóðgarð var hvergi að sjá að nokkurs staðar hefði verið farið út fyrir þessa slóða, enda stranglega bannað. 

Umgengnin var svipuð í þessum þjóðgarði og á milljón manna bandarískum útivistarhátíðum á borð við flugsýningarnar í Oshkosh og Sun´n fun þar sem alla sýningardaga sést ekki eitt einasta sælgætisbréf eða sígarettustubbur. 

Á fundinum um torfæruhjólin hér um árið barst talið að fornum göngustígum á milli byggða á Suðurnesjum, svo sem Árnastíg, sem liggur til norðvestur frá Grindavík. 

Talsmenn óhefts frelsis til spóls torfæruhjóla töldu að Árnastígur væri gott dæmi um slóða sem sjálfsagt væri að hjólamenn þeystu um í hópum, af því að leiðin lægi að miklu leyti á hraunklöpp. 

Þegar þeim var bent á, að gildi slóðans fælist helst í því að göngufólk gengi hann í rólegheitum og kyrrð og teygaði andrúmsloft genginna kynslóða, sem þar var á ferð forðum daga, og að slík stemmning yrði eyðilögð með freti hóps manna á vélknúnum torfæruhjólum, var greinilegt, að það breytti sýn sumra þeirra á málið. 

Það er vafalaust rétt hjá talsmönnum áhugamanna um þessi mál núna, að hugarfarsbreyting hafi orðið hjá mörgum síðan við Andrés urðum hugsi á fundinum um árið. 

Á hinn bóginn fer hjólunum svo mjög fjölgandi, að það er hætta á því að með því komi lítt þenkjandi fólk inn í raðir þessa fólks, sem valdi nýjum tegundum af spjöllum.   

 

Reið og hissa á umgengni í Sveinsgili