Hlutverkaskiptin í landhelgismálunum.

Sú var tíðin að Íslendingar háðu þrjú þorskastríð til þess að ná yfirráðum yfir fiskimiðunum á landgrunninu við Breta, en einnig komu Vestur-Þjóðverjar við sögu. 

En aðstæður geta breyst og það sýna hlutverkaskiptin, sem hafa komið upp i þessum efnum. 

Fyrir um aldarfjörðungi sóttu íslenskir togarar stíft í að veiða í Barentshafi, og fengu íslenssku togararnir að kenna á aðgerðum varðskipa Norðmanna. 

Það var athyglisvert, sem Guðmundur Kjærnested skipherra sagði í viðtali í sjónvarpi þegar hann var spurður um eðli átakanna í þessari deilu. 

Hann sagði íslenskus skiptstjórana kvarta sáran yfir bolabrögðum erlendu varðskipanna. 

Þegar hann var spurður, hvort hér væri ekki nokkurn veginn sams konar erjur og voru milli íslenskra varðskipa og Breta í þorskastríðunum þremur, játti hann því. 

Það var ansi athyglisvert. 

Á síðustu árum hafa Íslendingar sóst eftir að veiða í landhelgi Afríkuþjóða eins og kunnugt er, og eru þar ansi stórtækir, rétt eins og Bretar voru lengi vel á Íslandsmiðum sem stórveldi í togaraútgerð.  

Sagt er að þjóðir eins og Namibíumenn séu það skammt á veg komnir, að eðlilegt sé að erlend ríki eins og Íslendingar nýti sér stöðu sína á löglegan hátt. 

En Íslendingar voru sjálfir afar skammt á veg komnir í upphafi 20. aldarinnar og Bretar nýttu sér stöðu sína sem voldugt togaraveldi og mokuðu þorskinum upp á alveg löglegan hátt að þeirra mat. 

Svona geta nú orðið hlutverkaskipti milli þjóða, ekkert síður en einstaklinga; allt eftir aðstæðum.  

Hótar Bretum þorskastríði

Ósáttir Svíar 1964. Upphaf handboltaævintýris.

Sigurleikurinn sæti yfir Ólympíu- og heimsmeisturum Dana í gær minnir á fyrsta stóra sigur íslenska handboltalandsliðsins á stórmótum, en það var 1964 þegar Íslendingar lentu í riðli með Svíum, sem þá voru með heimsþekkt silfurlið. 

Í riðlinum voru einnig Egyptar og Ungverjar. 

Íslendingar byrjuðu mótið á að vinna Egypta með miklum mun, enda voru þeir með lang lakasta liðið í riðlinum og urðu neðstir án stiga. 

Íslendingar höfðu áður lent í 10. sæti á stórmóti og Svíar þekktu íslensku leikmennina sæmilega, svo sem skytturnr Gunnlaug Hjálmarsson, Ragnar Jónsson og Örn Hallsteinsson, þannig að enginn bjóst við neinu af íslenska liðinu gafn firnasterku og frægu silfurliði Svía.

Enda var handboltaaðstaðan hér á landi sú lélegasta á byggðu bóli, gamall og alltof lítill íþróttabraggi við Hálogaland í Vogahverfi sem Íslandsmótið fór fram í, þannig að eini löglegi handboltavöllur landsins var íþróttahús Varnarliðsins á Keflavíkurflugvelli! 

En landsliðsþjálfrinn íslenski lumaði á skæðu leynivopni, Ingólfi Óskarssyni, sem var afburða skytta en var hvíldur í leiknum við Egypta. 

Fór svo, að Íslendingar unnu frækinn sigur á Svíum, 12-10, og munaði þar miklu um stórleik Ingólfs. 

Voru þetta einhver óvæntustu úrslit í handboltanum á þessum árum, og Svíar afar svekktir með þessa sneypu sína. 

Nú virtist brautin greið fyrir Íslendinga til þess að komast á verðlaunapall og næsti leikur var við Ungverja. 

En þá var sem þetta fyrsta gullaldarlið Íslendinga í handbolta væri heillum horfið og Ungverjar slökktu á verðlaunasætisdraumum landans í þetta sinn. 

En engu að síður lagði Svíaleikurinn sæti grunninn að þeim handboltaævintýrum Íslendinga, sem síðar komu. 

Ingólfur Óskarsson var stórskytta á þessum árum, markahæstur á einu Íslandsmótinu og á síðasta Íslandsmótinu var hann vítaskytta Framara og skoraði úr öllum vítum sínum á mótinu ef rétt er munað. 

Ósáttir Danir segja leikinn martröð og stórslys