Hvernig kemstu að Stuðlagátt, Arnarhvoli, Stöpum, Lindum og Töfrafossi?

Fyrir 14 árum var enn hægt að komast að merkum náttúruverðmætum við Jökulsá á Brú og Dal á borð við Stuðlagil, Stuðlagátt, Arnarhvol, Stapa, Lindur og Töfrafoss.

Á þeim tíma hélt umhverfisverndr- og náttúruverndarfólk því fram, að verðmæti svæðisins ósnortins væri í raun mun meira sem fyrirbæri á lista UNESCO heldur en ef Jökla yrði virkjuð og 57 ferkílómetra dal innan við Hafrahvammagljúfur sökkt í leir að eilífu. 

Virkjunarsinnar gerðu grín að öllum hugmyndum um verndarnýtingu þessa svæðis og töluðu í hæðnistóni um "eitthvað annað" og "fjallagrasatínslu."  

Viðleitni til þess að sýna þetta svæði á ljósmyndum og kvikmyndum var fordæmd sem "hlutdrægni" og þess krafist að viðkomandi yrði rekinn úr starfi.

Á aðdraganda virkjunar var eftir föngum reynt að sýna, hverju yrði fórnað og hverju ekki, en það var svo yfirgripsmikið svæði, bæði við Jökulsá á Brú og lika austan Snæfells, að það náðist ekki allt. 

Þannig tókst hvorki að taka myndir af hinum heitu laugum Lindum og af Stuðlagátt vegna tímaskorts fyrr en siglt var um landið á meðan það var að sökkva og ekki heldur að sýna myndir af Stuðlagili. 

Til þess að ná myndum af Stuðlagili á borð við þær, sem nú eru teknar þar, var það fyrir virkjun hægt þegar minnst var í ánni í frá nóvember og fram í maí, eða rúmt hálft árið.

Þetta er að vísu ekki besti ferðamannatíminn hvað veður snertir, en það er rangt þegar gefið er í skyn, að Kárahnjúkavirkjun hafi bjargað gilinu, sem annars væri á kafi. 

Hamrarnir eru nú einu sinni allt að 30 metra háir og fráleitt að áin hafi náð þar upp á brún, þótt hún hafi hálft árið runnið yfir neðsta hluta þess. 

Og þá komum við að örnefnunum fimm í upphafi þessa pistils:  Stuðlagátt, Arnarhvoll, Stapar, Lindur og Töfrafoss. 

Að öllum þessum náttúruperlum og fleiri var hægt að komast fyrir gerð Kárahnjúkavirkjunar, og bæta má við löngum nafnalista annars staðar á virkjunarsvæðinu, svo sem fyrir austan Snæfell. 

En svarið við upphafsspurningunni er einfalt: Hvernig kemstu að Stuðlagátt, Arnarhvoli, Stöpum, Lindum eða Töfrafossi?

Svar; Þú kemst aldrei framar að þeim. Aðeins þremur árum eftir að lónið var fyllt fyrst, var þetta allt sokkið í jökulleir, nema að Töfrafoss sést í 2-3 vikur á vorin og þann stutta tíma hægt að ganga að honum um rjúkandi jökulleirur sem áður voru grasi grónar grundir.  

Undir lokin verður Hjalladalur sokkinn í allt að 150 metra þykkt aurset, sem Jökla og Kringilsá bera í lónið.

Á efri myndinni af hálfsokknu gili Kringilsár vorið 2010, er Stuðlagáttin, með stuðlabergshvelfingum sínum beggja vegna ár þegar komin á kaf að eilífu. 

 

Svona kemstu niður að Stuðlagili

Mark Esper espir ekki Kínverja?

Gott er, ef hugur fylgir máli hjá Mark Esper varnarmálaráðherra Bandaríkjanna í því að bera klæði á vopnin í deilum BNA og Kinverja, því að forsetinn og utanríkisráðherrann þurfa á sameiginlegum óvini að halda til að fá þjóðina til að fylkja sér á bak við forsetann fyrir komandi kosningar.

Að beina athyglinni að erlendum óvini er gömul og ný saga hjá valdafíknum valdamönnum, sem freistast til að espa útvalinn óvin og gera svipað og sagt var eitt sinn um íslenskan stjórnmálamann: "Hann þiggur ekki frið ef ófriður er í boði."  

Forsetinn þreytist ekki í smáu og stóru að stilla málum þannig upp að stefna Kínastjórnar sé að koma í veg fyrir endurkjör hans, meðal annars með því að þrástagast á því að kalla kórónaveiruna "Kínaveiruna", en mætti þá kannski minnast þess að HIV-veiran var fyrst lýðum kunnug í Bandaríkjunum, og engum datt samt í hug að kalla hana Kanaveiruna. 

 

Varnarmálaráðherra BNA hyggst heimsækja Kína

Æpandi mótsagnir í lífeyrismálum.

Hver skilur þessar fréttir af lífeyrissjóðum landsmanna? Þessa dagana snúast þær öðrum þræði um sífellda ásókn í það að þeir "bjargi" þessu fyrirtæki eða hinu á sama tíma sem frétt dagsins er af því að þeim sé að verða um megn að "fjármagna lífeyrisskuldbindingar sínar."

Átökin um þessa sjóði eru skiljanleg þegar þess er gætt að stærð þeirra nálgast að verða tvöföld þjóðarramleiðsla. Þess vegna er þetta gríðarlega fjármagn ásælst til alls konar nota, framkvæmda eða kaupa á fyrirtækjum í gjaldþrotahættu. 

En á sama tíma er árum saman seilst í það að skerða réttindi lífeyrisþeganna til sjálfsbjargar með svonefndri tekjutengdri skattpíningu sem getur falist í því að leggja skatt á tekjur, sem eru langt fyrir neðan allt velsæmi. 

Maður hélt að aðalhlutverk þessara sjóða væri að greiða lífeyri þeim, sem eiga þá, það er að segja lífeyrisþegana sjálfa, sem stóðu í þeirri trú að þeir væru að leggja hluta af tekjum sínum í sjóð til elliáranna. 

En þurfa nú meira að segja að fara með mál sín fyrir erlenda dómsstóla til að fá margra ára ranglæti hnekkt. 

Vandi sem ekki mun hverfa