2013 lykt af stóru málunum, sem stefna í glatkistuna?

Í águst 2011 var forseta Alþingis afhent tillaga stjórnlagaráðs að nýrri stjórnarskrá. 

Þrátt fyrir þjóðaratkvæðagreiðslu í október 2012 með mjög afgerandi úrslitum var málið ekki komið lengra en það í meðförum þingsins á útmánuðum 2013, að Sigmundur Davíð Gunnlaugsson lýsti ástandinu þannig að það væri "ekki einu sinni komið í málþóf."   

Þinginu tókst að eyða málinu á þann hátt að þrátt fyrir stöðuga meðferð þess síðan með í bráðum áratug sýnist það einu sinni enn síðan í sögu ótal stjórnarskrárnefnda síðan 1946 ætla að daga uppi. 

2013 var þingið líka búið að fjalla mikið í nokkur ár um frumvarp um sjávarútveginn. 

Það dagaði uppi og enn er ekki að finna staf í stjórnarskrá um auðlindamál. 

Sett var í stjórnarsáttmálann 2017 með skýrum orðum stofnun hálendisþjóðgarðs. 

Þótt það kæmist á undan stjórnarskrármálinu á dagskrá nú fyrir jól, hefur síðan staðið yfir stanslaus ófrægingarherferð, ekki aðeins á frumvarpið, sem í raun felur í sér stækkun Vatnajökulsþjóðgarðs, heldur ófræging þjóðgarða almennt í heiminum þar sem þeir fara mikin og gala hæst sem virðast ekkert hafa kynnt sér þau málefni erlendis, heldur blaðra um það tilbúnar staðleysur. 

Lilja Alfreðsdóttir menntamálaráðherra hefur barist hetjulega fyrir því að fjölmiðlafrumvarp yrði lögfest, en engu er líkara en að um það ætli að fara eins og fyrrnefnt aðalfrumvörp núverandi ríkisstjórnar. 

Það virðist aftur komið árið 2013 þar sem nær öll helstu mál stjórnarsáttmálans eru á leið í glatkistuna.   

Fjölmiðlafrumvarp verði lagt til hliðar

Meira en 600 ára gömul sérstaða varðandi drepsótt endurvakin.

Svarti dauði var drepsótt af þeirri stærð á fjórtándu öld, að allur samanburður við COVID-19 er hjákátlegur.  Þegar drepsóttin kom til Íslands árið 1402 er áætlað að allt að þriðjungur þjóðarinnar hafi látist af hennar völdum. 

Hitt fer hins vegar ekki hátt, að svarti dauði hafði nokkrum áratugum áður geysað í Evrópu með skelfilegum afleiðingum án þess að sóttin kæmi til Íslands.  

Ástæðan var svakaleg: Sóttin var svo skæð að þau ár sem hún var verst, var enga sjómenn að fá til að sigla skipum til Íslands vegna faraldursins!  Ef á annað borð var lagt af stað lifðu menn ekki það að komast alla leið. 

Hún kom ekki til Íslands, einfaldlega vegna þess að það voru engar samgöngur við landið þessi sóttarsumur og þar af leiðandi engin smitleið. 

Ef þá hefðu verið til sóttvarnarkort hefði Ísland verið úti í horni á því fagurgrænt með nákvæmlega ekkert smit. 

Þess hræðilegri varð síðan sóttin þegar hún koksins barst með skipi með Einari Herjólfssyni árið 1402 og lagði sums staðar heilar og hálfar sveitirnar í eyði. 

Græni liturinn nú er ástæða til þess að því sé fagnað að þessum áfanga skuli hafa verið náð af hálfu okkurar. 

En á sama hátt og það átti eftir að syrta í álinn eftir Íslendingar höfðu haldið græna litnum út fjórtándu öld, verður að standa áfram vaktina nú.  

Fátt er nýtt undir sólinni.  

Ísland með algjöra sérstöðu