Hin íslenska dæmisaga Sighvats hér um árið.

Hér um árið sagði Sighvatur Björgvinsson opinberlega frá íslensku atviki varðandi það að fara eftir samkomu- og umgengnisreglum. 

Í félagsheimili í sveit þótt umgengni svo slæm þegar fólk kom þar saman, að óþrifnaðurinn væri til baga og skammar. 

Var sett upp stórt skilti í anddyrinu þar sem stóð að gestir skyldu skilyrðislaust fara úr skóm þar frammi og ganga um inni í húsinu á sokkunum eða á hreinum inniskóm sem það gæti haft með sér ef það vildi. 

Gekk þetta eftir fyrstu helgina sem það gilti, en á fundi, sem þar var haldinn viku síðar brá svo við að kona frá næsta bæ kom á stígvélum beint úr fjósinu og óð á þeim skítugum inn í salinn. 

Var henni vinsamlega bent á hvað stæði á skiltinu stóra, en hún svaraði að bragði: "Það stendur bara að þetta gildi um gesti en ekki heimamenn." 

"Það er nú augljóslega gagnslaust ef þetta gildir ekki um alla; þú hlýtur að sjá það" var sagt við konuna. 

"Já, en ég taldi rétt að láta á það reyna," svaraði konan. 

 

Þetta kemur upp í hugann þegar fréttist af málaferlum á sjálfum páskadegi vegna sóttvarnarreglna í sóttvarnarhóteli, þar sem gestir bæði strjúka út af hótelinu eða safnast þar sérstaklega saman inni á herbergjum. 

Í sögunni úr sveitinni íslensku er um að ræða að setja reglu, sem reynist nauðsynleg í ljósi sláandi reynslu af óþrifum og vandræðum. 

Í sóttvarnarhúsinu er verið að reyna í ljósi mjög slæmrar reynslu frjálsrar hegðunar við komu til landsins að koma böndum á ástandið. Það er búið að láta á óviðunandi ástand reyna. 

Í báðum tilfellum er málið látið snúast um skilgreiningunni heimamenn.  

Írar og Íslendingar eru talsvert skyldar þjóðir og margt líkt í þessum löndum. 

Á Írlandi eru þeir, sem neita að fara í sóttvarnarhús einfaldlega handteknir og settir í fangelsi fyrir að heita að fara í sóttkvíarhótel við komu til landsins.  

Fróðlegt væri að vita hvort eitthvað kann að vera ólíkt um sóttvarnarreglur þar í landi og hér á landi. 

Seinagangur sóttvarnalæknis „óásættanlegur“