Veiran var látin ráða ferðinni, sérfræðingar hunsaðir.

Undanfari kórónaveikifaraldursins fólst meðal annars í því að rífa skipulega niður allt traust á vísindasamfélagi heimsins og sá tortryggni í þess garð.

Rakið hefur verið ítarlega eftir á hvernig fróðustu visindamennirnir á sviði veirurannsókna og faraldra reyndu strax í janúar að fá yfirvöld til þess að grípa strax varna, en komu alls staðar að lokuðum dyrum. 

Aðgerðarleysið byggðist meðal annars á ótrúlegri tregðu til þess að greina ástandið með skimunum og smitrakningum, og síðan voru ályktanir valdamanna og stofnana um að engin hætta væri á ferðum, dregnar á alröngum forsendum. 

Þetta einkenni þessa stórmáls sást allt frá byrjun í Kína og færðist í aukana þegar veiran var að breiðast út í öðrum löndum. 

Heimsfaraldurinn laut svipuðum lögmálum og hernaður, stórstyrjöld milli skæðra herskara veiru og alþjóðahers heilbrigðisstarfsfólks og vísindamanna. 

Það er viðurkennt lögmál í hernaði, að sá aðilinn sem ræður atburðarásinni er sigurvænlegur, en fyrstu vikur faraldursins var engu líkara en að þeir, sem áttu að grípa til varna, gerðu hvað þeir gætu til þess að lofa faraldrinum að ná meira en mánaðar forskoti. 

Í frásögn í 60 mínútum er því lýst hvernig lítill hópur vísindamanna fór sjálfur í persónulega herferð til þess að fá þessum hræðilegu aðstæðum breytt, og hvernig það var víða jafnvel þannig, að í stað þess að búið væri að skima og ná í upplýsingar um raunverulegt ástand, tafðist það dögum og jafnvel vikum saman að kalla þessar upplýsingar fram. 

Á meðan þetta ástand varaði hafði veiran ekki aðeins það forskot að ráða ferðinni og koma því til leiðar að sóttvarnarliðið gæti ekki komist úr þeirri stöðu að vera sífellt að bregðast við úreltum upplýsingum, heldur var slíkt ástand magnað upp með töfum og undanbrögðum. 

Þáttur Bandaríkjaforseta var kapítuli út af fyrir sig hvað varðaði það að allt málið snerist um meinta herferð Kínverja til þess að koma í veg fyrir endurkjör forsetans. 

Fyrst hamaðist hann við að fullurða að þetta væri ekki alvarlegra en venjulegt kvef. 

Þegar loksins, allt of seint, hið sanna fór að koma í ljós, sneri hann við blaðinu og sagðist stefna að því að verða sá forseti sem hefði bjargað sjálfur og óstuddur fleira fólki en sem svaraði föllnum hermönnum í öllum styrjöldum Bandaríkjamanna. 

Þessa útkomu fékk hann á þann veg að samkvæmt verstu spám, gætu meira en tvær milljónir Bandaríkjamanna fallið i valinn, en ef þeir yrðu innan við milljón hefði hann bjargað meira en milljón! 

 

Röð mistaka leiddi til heimsfaraldursins

Sérkennilegt og snúið umhverfi í alþjóða hnefaleikum.

Þegar hnefaleikarar hafa komist í fremstu rðð í atvinnuhnefaleikum hafa þeir margir hverjir orðið að glíma við og beygja sig fyrir sérkennilegum aðstæðum, til dæmis að keppa undir öðrum merkjum en síns eigin heimalands. 

Mörg dæmi eru um þetta. Pólverjinn Andrew Golata var í fremstu röð í hnefaleikum, en varð að búa í Bandaríkjunum og æfa og keppa þar undir stjórn þekkts bandarísks þjálfara. 

David Tua náði á ferli sínum að verða áskorandi í þungavigtinni og hélt ætíð á lofti uppruna sínum frá Samoa í Ástralíu. 

Klitschkobræður voru um áraraðir í sérflokki í þungavigt í hnefaleikum og héldu mjög á lofti uppruna sínum, fæddir og uppaldir í Úkraínu, en urðu á svipaðan hátt að rækta feril sinn í Þýskalandi. 

Líklega hefur enginn norrænn íþróttamaður orðið eins heimsfrægur á einni nóttu og Ingemar Johansson, þegar hann varð fyrsti og eini Norðulandabúinn, sem varð heimsmeistari í þungavigt 1959. 

Þá höfðu Ameríkumenn einokað þennan titil frá upphafi vega á 19. öld að undanteknum tveimur árum á fjórða aratugnum sem Ítalinn Primo Carnera var meistari.  

Munurinn á ólympískum hnefaleikum og atvinnumannahnefaleikum er enn talsverður, en þó hefur starfsumhverfi atvinnunhnefaleikanna mildast eitthvað, svo sem með því að stytta hámarkslengd bardaga um þrjár lotur, úr 15 lotum í 12.

Þess vegna ekki óeðlilegt, að sérstaða Íslands með Norður-Kóreu sé íhuguð og metin að nýju, jafnvel þótt niðurstaðan kunni að verða óbreytt ástand. 

Þess má geta, að á æfingum í atvinnuhnefaleikum eru notaðir sams konar hjálmar og í ólympískum hnefaleikum, en rétt er munað, er ákvæði í bannlögunum íslensku um það að ekki megi einu sinni æfa slíka hnefaleika. 

Gunnar Nelson hefur verið dæmi um Íslending sem hefur keppt í harðri bardagaíþrótt erlendis og hefur tekist að halda þjóðerni sínu og uppruna á lofti þrátt fyrir að íþrótt hans sé að sumu leyti harðari og blóðugri en hinir hefðbundnu hnefaleikar. 

Ísland og Norður-Kórea sér á báti

Ali, Frazier og Pattersen rötuðu ekki í hornin.

Það þarf ekki steranotkun til að hnefaleikarar rati ekki í hornin, enda segir sú magnaða hnefleikakona Valgerður Guðsteinsdóttir það alls ekki í viðtengdu viðtali. 

Frægustu hnefaleikarar sögunnar hafa orðið fyrir því að verða svo vankaðir eftir rothögg, að þeir vissu ekki hvar þeir voru staddi. 

Þegar Henry Cooper sló Muhammad Ali óvænt í gólfið á Wembley 1963, vissi Ali ekkert hvar hann var staddur. Bjallan glumdi og hann var leiddur í hornið sitt, en stóð jafnharðan upp af stólnum og ætlaði inn í næstu lotu.  

Joe Frazier vissi heldur ekkert hvar hann var stadddur eftir ægilegt upphögg George Foreman sem sendi hann í gólfið til þess eins að vera sleginn niður ítrekað eftir það í þeim stutta bardaga. 

Verst var þetta fyrirbrigði kannski þegar Ingemar Johansson sló Floyd Patterson niður með "Ingo´s bingo", hinum fræga hægri krossi, í bardaga um heimsmeistaratitilinn 1959, svo að Patterson vissi hvorki í þennan heim né annan, heldur slagaði rænulaus í áttina að vitlausu horni, svo að Ingó varð að elta hann til að slá hann aftan frá í einhverri ljótustu atburðarás í sögu hnefaleikanna. 

Þá þegar hefði dómarinn átt að vera búinn að stöðva bardagann strax, því að alls var Patterson slegin niður sjö sinnum. 

Þetta var í eitt af þeim mörgu skiptum sem Patterson þurfti að þola mikla höggahríð og heilaskemmdum af þess völdum var kennt um það hvernig hann lést um aldur framl. 

Þá hafði hann verið í stjórn virtra íþróttasamtaka um árabil og sagði sig ekki úr stjórninni fyrr en svo var komið fyrir honum, að hann mundi ekki hvern hann hafði sigrað í lokabardaganum, sem færði honum heimsmeistaratitilinn, þá yngsta heimsmeistara í sögu þungavigtarinnar. 

Rataði ekki í hornið sökum steranotkunar