Bernhöftsbakarí á ný í Bakarabrekkunni en BSO af Oddeyri? Litla kaffistofan lokuð.

Ásóknin hefur verið mikil undanfarin ár í höfuðstað landsins, Reykjavík, og höfuðstað Norðurlands, Akureyri í að reisa helst sem voldugasta steinkastalahús hvar sem finnast auðir blettir eða lágbyggðir lóðir.  

Gildi slíkra lóða og bletta óbreyttra felst hins vegar bæði í minjagildi og sameiginlegum minningum kynslóðanna, sem hvort tveggja virðist eiga mjög undir högg að sækja syðra og nyrðra. 

Afi síðuhafa var bakari í Bernhöftsbakaríi og faðir minn var þar sendisveinn á reiðhjóli. 

Á sama tíma sem Selfyssingar eru að fara aðra leið en leið stórra steinsteypukassa og reisa lágreistan og fallegan miðbæ, eru uppi áform á Akureyri að rífa hið litla og vinalega hús BSO í miðbænum þar og reisa í staðinn steinkassa sem fylli upp í hinn þríhyrningslaga reit á gatnamótunum gegnt Hofi. 

Þó er hús BSO með minjalegt virði, því að það er líkast til elsta hús á Íslandi, sem sérstaklega var byggt sem leigubílastöð. 

Gildi þessa reits er fólgið í því andrými og útsýni sem hann býr yfir auk allra minninganna og möguleikanna á því að útbúa nokkurs konar mini safn af fornbílum og því, sem þeim fylgdi. 

Slíka staði má sjá erlendis, svo sem við hinn fræga þjóðveg Route 66 í Bandaríkjunum.

Hér syðra er nýbúið að loka Litlu kaffistofunni sem enn væri hægt að dubba upp að nýju.   

Ferðamenn erlendra skemmtiferðaskipa, sem leggjafst við bryggju á Akureyri og ganga upp Oddeyrina inn í miðbæinn þykir BSO merkilegt mannvirki og taka fleiri myndir af því en öðru í næsta nágrenni. 

Það er gaman að skoða gamlar myndr frá fyrstu árum stöðvarinnar. Mynd frá ca. 1956 sýnir tvo Kaiser árgerð 1953-54, og tvo Ford 55, og önnur mynd nokkrum árum síðar Ford 60, Chevrolet 58, Volgu og Ford 63. 

Þess má að lokum geta að búið var að ákveða að leggja pylsuskúrinn Bæjarns bestu niður. 

Svipaðar röksemdir og þegar átti að rífa alla Bernhöftstorfuna á þeim forsendum að hún væri ónýtt spýtnadrasl.  

Til allrar hamingju vildi svo til að Bill Clinton fyrrum Bandaríkjaforseti átti leið þar um og fékk sér pylsu og skúrnum var bjargað. 

Nú vantar einhvern svipaðan til þess að bjóða í leigubíltúr frá BSO til að bjarga stöðinni.  

Aftur bakað í bakarabrekku

Hókus pókus upp á mörg hundruð milljarða með gjafakvótakerfinu 1984?

Rannsóknir Ragnars Árnasonar og Daða Más Kristóferssonar á eðli kvótakerfisins eru athyglisverðar, ef aðeins 0,5 prósent árleg fyrning kvótans myndi gera sjávarútveginn gjaldþrota. Svonefnd fyrningarleið þar með dæmd ófær vegna huglægra áhrifa hennar á hrein peningaleg verðmæti. 

Þrátt fyrir þetta er talað um í orði kveðnu að sjávaraflinn sé eign þjóðarinnar. 

Erfitt er að finna aðra skýringu á þessu en þá, að hvað sem orðagjálfri líði, sé raunin sú að farið er með kvótann og þar með óveiddan fisk eins og harða og áþreifanlega eign í öllum viðskiptum, leigu, sölu, veðsetningu og ávöxtun.  

Í Þingvallalögum 1928 stendur að Þingvellir séu ævarandi eign íslensku þjóðarinnar, sem hvorki megi veðsetja eða selja. Og þar með fylgdi að þetta landsvæði gæti hvorki gengið í arf sé framsal. 

Svona ákvæði hefði þurft að setja strax í aflamarkslögin 1984 í stað þess að fara ekki aðeins þessa hrikalegu hókus pókus leið hundraða milljarða gjafakvóta til handa réttnefndum sægreifa, sem þar að auki varð geirneglt eignakerfi með lögum um framsal og þar með sölu og kaupa á kvótanum.  

Þingmennirnir sem skópu þetta kerfi sáu þetta sennilega fæstir fyrir, nema kannski þeir, sem sjálfir gáfu sér kvóta og komu á miðaldakerfi í sjávarútveginum, þar sem eigendurna í stöðu eins konar aðalslmanna, sem áttu allt og leigðu það leiguliðum. 

Fyrning gæti keyrt sjávarútveginn í þrot