Á ekki að láta sig dragast inn í deilurnar.

Ég tel að þegar forseti Íslands hefur beitt málskotsrétti 26. greinar stjórnarskrárinnar og útskýrt í sam allra fæstum orðum af hverju hann geri það, eigi hann eins framarlega og unnt er að forðast rökræður og deilur um lagafrumvarpið sem kosið verður um. 

Hann á að láta þjóðina og stríðandi fylkingar um málið um það eftir því sem unnt er, annars er hann orðinn beinn þátttakandi í þessum deilum án þess að þurfa það, því að synjun hans var áfrýjun, ekki veto eða neitunarvald í skilningi þess orðs.  

Eitt af því sem deilt er um er hvort og þá hve mikil efnahagsleg áhrif höfnun frumvarpsins muni hafa.

Um það eru skiptar skoðanir og með því að leggja mat á það opinberlega er forsetinn orðinn beinn þátttakandi í deilunum um þetta atriði. 

Forsendan fyrir því að samningurinn, sem hann skrifaði undir í haust og er því í gildi ef hinn síðari verður felldur,  komist í framkvæmd, er sú að Bretar og Hollendingar fallist á fyrirvarana, sem Alþingi setti þá.

Það hafa þeir ekki gert og menn geta deilt um það hve líklegt sé að þeir geri það.

Ef forsetinn hefur verið að svara spurningu um þetta efni og talið sig þurfa að skýra málið eitthvað, hefði hann átt að segja, að um þetta atriði væri deilt, og í mesta lagi að útskýra það með því að segja eitthvað í þá veru sem feitletrað er hjá mér hér að ofan.

Ég studdi það sjónarmið Ólafs Ragnars fyrir forsetakosningarnar 1996 að málskotsrétturinn væri virkur og nauðsynlegur einmitt vegna þess hvað hann er, áfrýjun en ekki neitunarvald og að forsetinn gæti eftir sem áður staðið utan við beinar deilur um viðkomandi frumvarp.

Þess vegna var ég í hópi þeirra sem studdi málskotsrétt hans nú en vonaðist jafnframt til þess að honum tækist að standa utan við hinar hörðu deilur um Icesave-málið.  

Ég hef talið nauðsynlegt alla tíð að með þessu væri opinn öryggisventill sem gerði kleyft að halda þjóðaratkvæðagreiðslur því að engin önnur nothæf lög væru til um það efni eins og reynslan hefur sýnt. 

Ég er sammála Björgu Thorarensen um nauðsyn löggjafar um þjóðaratkvæðagreiðslur svo að kaleikur þessi sé tekinn frá forsetanum.

Er hins vegar ósammála henni um það að of mikið vald sé fært einum manni til málskotsréttar í núverandi löggjöf. Þetta er eini maðurinn sem þjóðin kýs beint í kosningum og með hliðsjón af ofríki framkvæmdavaldsins undanfarna áratugi er að mínum dómi í lagi að beint lýðræði í þjóðaratkvæðagreiðslum geti myndað mótvægi við það. 

Veit ekki betur en að í Bandaríkjunum hafi einn maður synjunar- eða frestunarvald án þess að það sé talið bagalegt.    

Eldri lögin taka gildi falli þau nýju