Mótlætið skapar meistarann.

Eiður Smári Guðjohnsen hefur hlotið nokkurn veginn eins mikla viðurkenningu og knattspyrnumaður getur óskað sér. Spilaði um helstu titla í knattspyrnuheiminum með liði, sem hefur oft verið talið besta knattspyrnufélag heims. 

En lífið í hinum harða heimi vinsælustu íþróttar heims er ekki alltaf dans á rósum og það hefur Eiður Smári fengið að reyna. Undanfarin misseri hafa verið mögur hjá honum og heppnin hefur ekki verið með honum. 

Sumir myndu hafa látið sér nægja að ylja sér við forna frægð, en Eiður gerir það ekki, þótt á móti blási. 

Það leiðir hugann að þeim, sem lengst ná á þessu sviði og öðrum.

Sagan geymir mörg nöfn afburða íþróttamanna, sem áttu mikilli velgengni að fagna. Hjá mörgum þeirra virtist ferillinn dans á rósum og til hafa verið þeir sem sýndu mikla útsjónarsemi varðandi það "að hætta á toppnum" eins og það er kallað. 

Oft var það vegna þess að þeir voru þeirrar gerðar að þola ekki að tapa eða eiga of erfiða daga. 

Aðrir urðu fyrir því óláni að lifa sjálfa sig, ef svo mátti segja, halda alltof lengi áfram og skaðast jafnvel á því. 

Rocky Marciano var í hópi hinna fyrrnefndu. Hann hætti á toppnum 1955 og skildi eftir sig skarð og nokkurs konar ládeyðu í þungavigtinni, sem entist í fimm ár. Fyrir bragðið er hann eini heimsmeistarinn í þungavigtarsögunni sem aldrei tapaði á atvinnumannsferli sínum, heldur hætti með tölurnar 49-0. 

Muhammad Ali er dæmi um þá síðarnefndu, sem gafst ekki upp, þótt við mikið mótlæti væri að stríða, heldur stóð upp úr striganum og endaði með því að afreka það ómögulega, að verða aftur heimsmeistari sjö árum eftir að hann var sviptur titlinum vegna hetjulegrar hugsjónabaráttu. 

Endurheimtin varð einhver eftirminnilegasti og dramatískasti íþróttaviðburður sögunnar, "The rumble in the jungle" því að Ali þurfti að fást við George Foreman, hnefaleikara sem var talinn þvílíkur yfirburðamaður, að hann væri algerlega ósigrandi. 

Sport illustrated og fleiri virtir aðilar völdu Ali sem íþróttamann síðustu aldar, ekki vegna þess að hann hefði verið ósigrandi, heldur vegna þess hvernig tók mótlæti, sem flestir venjulegir menn hefðu látið buga sig. 

Þannig eru sannir meistarar. Þeir sanna sig ekki þegar allt leikur í lyndi heldur skapar mótlætið meistarann. 

Í lokin elskað Ali þó mótlætið um of og hefði átt að hætta árið 1976 og losna þannig við nokkra bardaga þar sem hann var barinn hræðilega, einkum í bardaganum við Ernie Shavers, höggþyngsta mann hnefaleikasögunnar.

Já, það getur verið erfiðara að hætta á réttum tíma heldur en að komast á toppinn. 

 

 

 

 

Hughes: Eiður einn af okkar betri leikmönnum

Athugasemdir

[Sigurður Þorsteinsson, 14.2.2011 kl. 20:06]

Sambaugsmiðillinn DV hefur lagt Eið Smára í einelti í allnokkurn tíma. Sjálfsagt gert til þess að herða hann.

[Gunnar Waage, 14.2.2011 kl. 20:13]

Einhvernvegin efast ég um að Eiður hafi neitt hugsað sér að hætta, af hverju ætti hann að gera það?

Eiður Smári er besti knattspyrnumaður sem Íslendingar hafa átt.

[Ómar Ragnarsson, 14.2.2011 kl. 20:33]

Þegar Albert Guðmundsson kom heim til Íslands í lok frægðarferils síns sem einn af bestu knattspyrnumönnum Evrópu, fór hann að spila að gamni sínu með FH og þjálfaði þá á tímabili.

Sumum þótti hann setja ofan með þessu en Ísland var svo fjarri Evrópu á þessum tíma að ferill hans í hugum  Evrópubúa beið engan hnekki. 

Eiður þarf hins vegar að gæta þess að stöðumat hans reynist rétt því að á Bretlandseyjum leikur hann áfram fyrir allra augum. Hann verður því að velja hárrétt þann óhjákvæmilega tímapunkt þegar nóg er komið. 

[Ómar Ragnarsson, 14.2.2011 kl. 20:37]

Bendi á að Ásgeir Sigurvinsson var valinn besti leikmaður Bundesligunnar á sínum tíma. Enginn annar íslenskur einstaklingur í knattspyrnu hefur státað af slíku, þótt Albert væri dáður á sínum tíma í þeim löndum, sem hann spilaði í.

Og þótt Eiður hampaði helstu viðurkenningum sem félagslið fá, voru þær ekki sambærilegar við viðurkenningu Ásgeirs. 

[Gunnar Waage, 14.2.2011 kl. 21:05]

Ekki sambærilegt Ómar, annað og hærra caliber í dag, líftími styttri ect.

[Gunnar Waage, 14.2.2011 kl. 21:09]

Ég myndi segja að með þá titla sem þessi piltur hefur unnið í ofanálag við að leika með Barcelona eftir mjög farsælan feril í Bretlandi, engin hefur náð jafn langt. Hann er sá allra besti. Íslendingar ættu að kannast við það.

[Þorfinnur (IP-tala skráð) 14.2.2011 kl. 21:10]

Ég er reyndar sammála Gunnari, Eiður Smári er besti fótboltamaður Íslandssögunnar.

Ásgeir var auðvitað frábær, mitt legend sem ungur maður, en hann spilaði aldrei með toppliði í Evrópu og því erfitt að bera hann saman við Eið. Þó hann hafi orðið Þýskalandsmeistari eitt árið þá var þýska deildin á þeim tíma langt frá því að vera sambærileg við spænsku deildina í dag og/eða árangur Barcelona í Evrópukeppnum. Nota bene, Stuttgart gerði aldrei neitt í Evrópukeppnum, nema hvað liðið komst í úrslit í UEFA-keppninni (B-keppnin) árið 1989, þannig að liðið var fjarri því að vera á pari við Barcelona.

Svo má ekki gleyma árum Eiðs hjá Chelsea. Hann skoraði vel yfir 20 mörk sum árin þar, varð svo Englandsmeistari tvisvar - á þeim tíma sem enska úrvalsdeildin var sannarlega sú sterkasta í heimi.

Auðvitað er ósanngjarnt að bera þessa tvo frábæru fótboltamenn saman, en hvað árangur snertir hefur Eiður sannarlega vinninginn.

[Ómar Ragnarsson, 14.2.2011 kl. 21:25]

Ég reyni að bera saman íþróttamenn mismunandi tíma með því að taka til hliðsjónar aðstæður, þjálfun, lyf og búnað, sem hefur breyst. 

Hversu góður hefði Eiður verið við aðstæður níunda áratugarins og hversu góður hefði Ásgeir verið fyrir nokkrum árum. 

Eða öllu heldur: Hversu góðir hefðu þeir Eiður og Ásgeir verið í sporum Alberts Guðmundssonar á árunum 1947 - 1954?  Við þær þjálfunaraðstæður sem þá ríktu?

Ég á raunar erfitt með að gera upp á milli þessara þriggja. 

[Gunnar Waage, 14.2.2011 kl. 21:35]

Já það er náttúrulega ekki hægt að gera slíkan samanburð, eins eru menn alltaf að reyna að bera saman Pele og Maradonna, gengur ekki upp.

Það er hægt að gera samanburð við samtíðarmenn og Eiður fékk ekki þá aðstöðu til æfinga sem margir af toppspilurum Evrópu hafa fengið nánast aldir upp í þjálfunarbúðum.

Ég myndi segja að árangur Eiðs sé óumdeilanlegur og alveg stórkostlegur. Hann hefur unnið titla sem tala sínu máli og vega þyngra en annars konar viðurkenningar. Hann hefur leikið um árabil með tveimur af allra bestu fótboltaliðum heims, Chelsea og Barcelona, að öðrum ólöstuðum.

Mikið afskaplega væri það nú ánægjulegt að Íslendingar gætu glaðst yfir því að eiga svo frækilegan afreksmann án þess að það þurfi að halla á einhvern annan. 

Varðandi það að hætta á toppnum eða að velja rétta tímasetningu, þá held ég að Eiður sé allt of upptekin af leiknum til að standa í svo heimspekilegum vangaveltum. 

[Þorfinnur (IP-tala skráð) 14.2.2011 kl. 21:38]

Við komum auðvitað alltaf að þessum sömu vandamálum: Það er aldrei rétt eða sanngjarnt að bera saman tvo íþróttamenn frá mismunandi tímum, með mismunandi aðstæður, osfrv.

Það sama á við í flestum öðrum íþróttagreinum, hvort sem það eru frjálsíþróttir, skíði eða tennis. Aðstæður og aðbúnaður verður æ betri og því ætti "yngri" íþróttamaðurinn ávallt að hafa vinninginn. Af þeim sökum getum við aldrei sagt með vissu um það hvernig Albert eða Ásgeir hefðu plummað sig í dag, - kannski enn betur en Eiður, við vitum bara ekkert um það.

En varðandi þær viðurkenningar, sem íslenskir fótboltamenn hafa unnið, þá tel ég að Eiður Smári hafi unnið þær merkastar. Ok, hann var aldrei valinn bestur í sinni deild, líkt og Ásgeir eitt árið, en hann varð margsinnis meistari í Englandi og á Spáni - í tveimur sterkustu deildum heims, ásamt því að verða Evrópumeistari, auðvitað eini Íslendingurinn sem hefur náð því markmiði. Ég held að allt þetta samanlagt sé meira en að vera valinn leikmaður ársins í þýsku deildinni 1984 - þegar hún var ekki sterkasta deild Evrópu.

[Þorfinnur (IP-tala skráð) 14.2.2011 kl. 21:50]

En talandi um hið einstæða afrek Eiðs Smára, að verða Evrópumeistari í fótbolta - nokkuð sem gerist líklega ekki með íslenskan fótboltamann næstu áratugina - þá er það auðvitað hneyksli að hann var ekki valinn íþróttamaður ársins á Íslandi þegar hann vann þennan einstaka heiður. Ætti að vera rannsóknarefni hvernig stóð á því.

Ekki nóg með það, heldur hafði hann minnst tvisvar, jafnvel þrisvar, áður verið settur útí kuldann hjá íslenskum íþróttafréttamönnum. Árið 2002 skoraði hann 23 mörk með Chelsea, en það dugði ekki til. Ári síðar lék hann 35 leiki í deildinni, skoraði 10 stykki og lagði upp enn fleiri, en aftur dugði það ekki til.

Verst var nú samt árið 2006. Þá verður Eiður Smári Englandsmeistari með Chelsea - öðru sinni. Hann þótti það góður að besta fótboltalið heims keypti hann, til Barcelona. Sjálfir Evrópumeistararnir. Svo spilar Eiður bara frekar mikið um haustið, skorar 5 mörk í spænsku deildinni og 4 til viðbótar í meistaradeild Evrópu. En nei, það dugar ekki til að verða íþróttamaður ársins! Ég hef aldrei séð neinn alvöru rökstuðning fyrir þessu vali, nema hvað handbolti er þjóðaríþróttin...

[Gunnar Waage, 14.2.2011 kl. 21:52]

Þeir eru skrýtnir Þorfinnur, eiginlega geta vart talist fréttamenn, meira svona dillukarlar.

[Þorfinnur (IP-tala skráð) 15.2.2011 kl. 21:32]

Annars gleymdi ég einu af afrekum Eiðs Smára (og það virðist gleymast ansi oft):

Hann er búinn að skora 24 mörk fyrir A-landslið Íslands. Hann sló áratuga met Ríkharðs Jónsssonar, sem var 17 mörk, og hefur svo haldið áfram uppí 24 stykki.

Ásgeir var auðvitað ekki center og því ekki sambærilegt, en þó er athyglisvert að hann skoraði bara 5 mörk í sínum 45 landsleikjum. 

Arnór, faðir Eiðs, skoraði "bara" 14 mörk í 73 landsleikjum. Eiður er búinn að spila 61 landsleik, en samt hefur hann skorað 10 mörkum meira en kallinn...