Enn sami dýrðarljóminn yfir hugtakinu "orkufrekur" iðnaður.

Hin einstæða íslenska náttúra, óspillt og sem ósnortnust, er eitt af helstu undrum veraldar, og býður, ef rétt er á haldið, upp á mikla tekjumöguleika af ferðaþjónustu.

Hingað til hefur framangreint verið kallað í háðungarskyni "eitthvað annað" og gefið lítið fyrir það. 

Nú kveður allt í einu við annan tón þegar veifað er miklum fjármunum framan í okkur fyrir það að selja einum útlendingi stórt landsvæði, margfalt stærra landsvæði en séð verður að þurfi fyrir þær fyrirætlanir sem hann hefur í huga varðandi ferðaþjónustuuppbyggingu. 

Eðlilegt er að sjálfsögðu að viðræður fari fram milli Huang Nubo og heimamanna um það sem hann hyggst gera ef samningar nást um fyrirætlanir hans. 

En svo virðist vera sem aðeins sé horft rétt fram fyrir tærnar á sér varðandi það í hvað geti stefnt í framtíðinni.  Hvað ef sú þróun heldur áfram að æ fleiri og stærri landsvæði á Íslandi lendi í eigu auðjöfra uns þorri landsmanna er orðinn að leiguliðum í eigin landi? 

Hver getur séð fyrir, hvað erfingar Nubos eða annarra erlendra eigenda íslensks lands muni gera við landareignina eða sjá fyrir, hverjum honum eða öðrum hans líkum gæti dottið í hug að selja eign sína? 

Myndi Framsýn verða meðmælt því að útlendingar eignuðust meirihluta í sjávarútvegsfyrirtækjum á Íslandi?  Eins og er má það ekki, og ætti ekki hið sama að gilda um landareignir? 

Í ályktun Framsýnar um viðræður við Huang Nubo er hnýtt klausu um virkjanadýrðina til handa "orkufrekum" iðnaði og hún mærð mjög. 

Hvenær ætlar okkur Íslendingum að skiljast að "orkufrekur" iðnaður er ekki jákvæmtt hugtak á öld vaxandi orkuskorts, heldur neikvætt, þ. e. "orkufrekur" þýðir það að bruðla sem mest með orkuna í stað þess að stefna að betri orkunýtingu og afrakstri af hverri orkueiningu. 

Álframleiðsla er nokkurn veginn sá "orkufrekasti" iðnaður sem til er, - þarf allt að tíu sinnum fleiri orku en samsvarandi stálframleiðsla. 

Leitun er að iðnaði sem skapar jafn fá störf á hverja orkueiningu. 

Lærðu menn ekkert af bruðlfíkn græðgisbólunnar sem olli Hruninu?  

Óska eftir viðræðum við Huang

Athugasemdir

[Rafn Haraldur Sigurðsson (IP-tala skráð) 4.9.2011 kl. 21:55]

Ég vil bara benda á að bræðslumark áls er rétt undir 700 gráðum meðan kolefnis stál bráðnar við 1425 til 1550 gráður á celcius.  Að vísu þarf mikla orku við framleiðslu á súráli en þegar að ál er komið í gagnið er það svo miklu léttara en stál að það sparar mjög mikla orku vegna léttleika þess, en margir hlutar bíla eru framleiddir úr áli eins og vélahluti  felgur og margt fleira sem stuðla að orkusparnaði. Álið er einfalt að endurnýja án þess að það glati eiginleikum sínum og þá þarf ekki nema 650 til 700 gráður til að bræða það.

Það eru líka takmörk hversu marga ferðamenn við viljum fá til að troða niður íslenska viðkvæma náttúru. 

[Thorsteinn (IP-tala skráð) 4.9.2011 kl. 21:58]

Sammála, það er ótrúlegt að fólk sé að láta sér detta það í huga að það sé góð hugmynd að selja landið okkar kínverjum fyrir peninga?!?!? 

Hið fornkveðna, sumir eru heimskari en aðrir á vel við. 

[Ómar Ragnarsson, 4.9.2011 kl. 23:18]

Tvær milljónir ferðamanna koma árlega til að skoða viðkvæma náttúru í Yellowstone í Bandaríkjunm á margfalt minna svæði en Vatnajökulsþjóðgarður er án þess að "troða niður viðkvæma náttúru".

Þessi síbylja um að útilokað sé að viðhafa ferðamennsku án þess að stórskemma náttúruna er notuð sem afsökun fyrir því að gera ósnortin svæði stórbrotnustu staða í íslenskri náttúru að iðnaðarsvæðum, virkjanasvæðum með borholum, gufuleiðslum, háspennumöstrum og vírum og stöðvarhúsum. 

[Jón Logi (IP-tala skráð) 5.9.2011 kl. 11:04]

Ég er nýkominn frá gamalli stálbræðslu í þýskalandi. 1100-1200 gráður var hitinn sem notaður var í stálbræðslunni þar.

Álið bráðnar við mun minni hita, en hreinsiferillinn er öðruvísi. Og það má nefna það að mest allt ál sem er á markaði endar í ruslinu.

[Rafn Haraldur Sigurðsson (IP-tala skráð) 6.9.2011 kl. 17:12]

Ég er ekkert á móti ferðamennsku og ferðast reyndar sjálfur töluvert, en það sem maður hefur áhyggjur af er að ferðamenn geti komið hingað eftirlitslaust, geti spólað upp viðkvæmt hálendið og gengið illa um án þess að nokkur fær rönd við reist.

Þar sem að Ómar klifar á Yellowstone þar sem að milljónir koma ár hvert, þá skal þess getið að til að komast inn í þjóðgarðinn þarftu að borga er þú keyrir inn. Þú kaupir vikupassa sem var síðast þegar ég var þarna eitthvað um 20 dollarar. Fyrir þessa peninga er svo kostað eftirlit með svæðinu byggðir upp stígar prentað fræðsluefni og annað eftir því. Þú færð ekkert að vaða um allt svæðið eins og þig langar þú ferð sko eftir merktum leiðum ef þú ætlað að skoða þig um. Reyndar held ég að það komi nær 5 milljónum á svæðið árlega en það er nú önnur saga.

Hvað varðar hann Jón Loga úr stálbræðslunni  vil  ég bara benda á að það geti vel verið að hann hendi ál dósunum í ruslið en sem betur fer fer megnið af þeim í endurvinnsluna enda er verð á áli hátt. Á mínum vinnustað  fellur til  mikið af ál afklippum og kopar lokum. Við starfsmennirnir höldum  þessu til haga og förum svo með þetta í Endurvinnsluna  og er gróðinn lagður inn á sjóðsbók sem við köllum ál sjóðinn og er hann orðinn ansi drjúgur núna, nokkur hundruð þúsund. Þessu er svo varið í starfsmannaferðir eða gerð góð veisla og svo framvegis. 

Í vor var ég úti í Boston og Cambridge þar  sem að mikil vakning er fyrir umhverfinu og þar sá ég byggingu sem var öll klædd úr endurnýjuðu áli. Einnig hefur tekist að þróa ál klæðningar sem er þeim eiginlega gæddir að þær beinlínis éta upp mengunina eins og regnskógarnir en hér er linkur á greinina.

Ég held að ef við ætlum að fara að fjölga mikið ferðamönnum þá verðum við að gera eitthvað svipað og gert er í þjóðgörðum í Bandaríkjunum. Við eigum stórkostlega náttúru sem er eins og stendur verðlaus. Það kostar ekkert að njóta hennar. Setjum á hana prís og notum gróðann svo til að hlúa að stöðunum. 

[Rafn Haraldur Sigurðsson (IP-tala skráð) 6.9.2011 kl. 17:15]

Það átti að vera hérna Álið sem étur upp mengunina.