Af hverju ekki tveir jafn réttháir samningsaðilar?

Það verður ekki af forsætisráðherra Ísraels skafið að flutningurinn á ræðu hans á allsherjarþingi Sþ var afar glæsilegur og margt af því sem hann sagði athyglisvert, til dæmis um lagalegan rétt minnihlutahópa í landinu, svo sem milljón Araba. 

Ísrael er vestrænt lýðræðis- og menningarríki þar sem margt er vel gert.

Hann var harður á því að ekki væri hægt að viðurkenna sjálfstæði Palestínu nema á undan færu fram samingaviðræður á milli deiluaðila um það mál. Á þessum grunni lýsti hann yfir af mikilli sannfæringu að því er virtist hvað varðaði, að friðar- og samningavilji hans væri mikill og aðeins stæði á Abbas að taka í útrétta sáttahönd.

Þetta er svolítið einkennilegur málflutningur, því að hann stangast á við það, sem var uppi í byrjun Palestínudeilunnar, þar sem Sþ bauð Gyðingum og Palestínumönnum upp á að sjálfstæði tveggja aðskildra sjálfstæðra ríkja í landnu yrði viðurkennt.

Gyðingar þáðu  boðið að sjálfsögðu en skiljanlegt var að á þessum tíma gætu Palestínumenn það ekki.

Að vísu er það rétt að það voru ekki Gyðingar einir sem höfðu flutt til landsins á þessum tíma, en innflutningur Gyðinganna var mun stórtækari og öðruvísi að því leyti að þeir töldu sig vera að endurheimta land, sem forfeður þeirra hefðu verið reknir frá fyrir 1800 árum.

Þetta er svona álíka og að þeir 14 milljón Þjóðverjar, sem voru fluttir nauðugir frá landsvæðum í Evrópu í stríðslok 1945, þar sem forfeður þeirra höfðu búið öldum saman allt fram að því, flyttu nú í stórum stíl inn í Pólland, Súdetahéruð Tékklands og Kaliningrad og krefðust þess nú að stofna þar sérstök þýsk ríki.

Engan þyrft að undra þótt Pólverjar, Tékkar og Rússar ættu erfitt með að samþykkja uppskiptingu þessara landa nú.

Samt er stóri munurinn sá að aðeins 66 ár eru síðan Þjóðverjar voru reknir af þessum landsvæðum, en 1800 ár síðan Gyðingar lentu í herleiðingunni frá landinu, sem þeir hafa alla tíð talið sig eiga sem guðsútvalin þjóð.

Í ræðu Netanyahu kom Zíonisminn afar glöggt fram og var settur fram eins og ekkert hefði verið sjálfsagðara en að Gyðingar yfirtækju helming Palestínu 1948.

Athyglisvert er að þeim tókst að ná þessu fram með hermdarverkum sem náðu hámarki með drápi Folke Bernadotte fulltrúa Sameinuðu þjóðanna.

Á þessum tíma voru Evrópuþjóðir með móral vegna Helfararinnar og hefðu þá átt að friðþægja Gyðingum með því að leyfa þeim að setjast að í löndum Evrópu, en í staðinn var þægilegra að láta það eftir þeim að leggja undir sig land í annarri heimsálfu.

Stalín hafði andúð á Gyðingum og var feginn að leyfa rússneskum Gyðingum að fara til Palestínu.

Þetta voru afleiðingar striðsins og leiðtogar þjóðanna, sem samþykktu þetta, báru ábyrgðina, rétt eins og á hinum miklu nauðungarflutningum á Þjóðverjum í Evrópu.

Þjóðverjar voru með móral eftir stríðið og hvorki þá né síðar hafa þeir heyrst möglað yfir nauðungarflutningunum miklu, enda vitað mál að það hefði enga þýðingu.

Íbúar Palestínu, sem boðið var að stofna sjálfstætt ríki við hlið Ísraelsríkis, voru hins vegar í annarri aðstöðu en Þjóðverjar og nágrannar þeirra, því að þeir höfðu enga þörf fyrir að hafa móral yfir því að búa í landinu. Þess vegna höfnuðu þeir boðinu en áttuðu sig ekki á því, að við ofurefli var að etja.

Ef þeir hefðu tekið boðinu og tvískipting landsins heppnast með tveimur jafn réttháum og álíka stórum friðsamlegum ríkjum, væri ástandið annað nú.

Nú, um síðir, óska Palestínumenn eftir því að stofna sjálfstætt ríki og taka í raun því boði, sem rétt var að þeim 1948.

En nú bregður svo við að allt ætlar vitlaust að verða.

Netanyahu nefndi í ræðu sinni að víða um lönd væru herstöðvar, sem útlendingar hefðu til að gæta friðar.

Bretar hefðu enn herstöð á Kýpur, Frakkar í Afríku og ekki þyrfti að fjölyrða um bandarískar herstöðvar víða um heim. Þessi ríki væru þó öll talin sjálfstæð ríki.

Þetta var greinilega sett fram til að réttlæta varðstöðvar og hernám Ísraelsmanna á hernumdu svæðunum.

En samkvæmt þessari lýsingu ísraelska forsætisráðherrans yrði það eðlilegt að Ísraelsmenn hefðu herstöðvar í sjálfstæðu ríki Paelstínumanna.  Að minnsta kosti skil ég það sem svo.

Ef ráðherrann telur það ekki á skjön við sjálfstæði Palestínuríkis að Ísraelsmenn hafi þar herstöðvar, af hverju er hann þá á móti því að Palestína verði sjálfstætt ríki?

Og er ekki eðliegra að tvær jafn réttháir aðilar semji um frið heldur en að annar aðilinn sé rétthærri en hinn?

Er það ekki í anda þess Salómonsdóms SÞ sem kveðinn var upp 1948?

Þótt rétt sé að nágrannaþjóðir Ísraelsmanna hafi hafið stríðin 1948, 1967 og 1973, blasir hitt við að í öll skiptin hafa Ísraelsmenn lagt undir sig meira og meira land, þannig að mikil misskipting er orðin.

Þeir nýta öll færi til að ná undir sig eigum Palestínumanna í Jerúsalem og víðar, og "landnemabyggðirnar" eru dæmi um það hvernig sífellt er vegið í sama knérunn.

Jerúsalem er bæði helg borg Gyðinga og Múslima en samt ljá Ísraelsmenn ekki máls á því að henni verði skipt í samræmi við það.

Það var áhrifamikið á horfa á "útrétta sáttahönd" Netanyahus  í ræðu hans, en spurningin er: Sáttahönd um hvað?

 

 

  

Lýsti yfir stuðningi við Palestínu

Athugasemdir

[Þorsteinn Siglaugsson, 26.9.2011 kl. 23:55]

Þetta er skynsamleg og yfirveguð greining. Takk fyrir það.

[Guðmundur St Ragnarsson, 27.9.2011 kl. 00:20]

Þar er ég algerlega ósammála Þorsteinn. Hún er hvorki skynsamleg né yfirveguð heldur einkennist af einhliða sýn á málið. Því miður gætir fordóma í þessari "greiningu" Ómars. Fjórar fyrstu línurnar í pistli hans fara í að dásama forsætisráðherra Ísrael og landið en restin byggist á andúð gagnvart Gyðingum og Ísrael. Því miður.

- - - - -

Það má segja margt um Ísrael og landnemabyggðirnar þeirra og gagnrýna með réttu. Það heyrist hins vegar sjaldan íslensk rödd í fjölmiðlum sem horfir á málin út frá sjónarmiði Ísraela (t.d. að Hamas og nágrannalöndin neita að viðurkenna Ísrael sem er umkringt "óvinaríkjum") því sjaldan veldur einn þá tveir deila.

- - - - -

Og sögugreining þín Ómar er afleit svo ég tala ekki um einhvers konar samanburðarskýringu á málefnum þeirra og Þjóðverja og rétti til lands. Gyðingar birtust ekki 1,2 og þrír í Ísrael árið 1948 eins og hendi væri veifað. Þeir höfðu verið þar frá fimmtándu öld (eftir brottvikninguna á sínum tíma) og byrjuðu að flytja til landsins í stórum stíl á nítjándu öld og kaupa (ég endurtek kaupa) jarðnæði í stórum stíl. Ég vona að þér beri gæfa til að horfa á málin út frá sjónarmiði annarra en Palestínumanna eingöngu í framtíðinni.

[Arnar, 27.9.2011 kl. 12:12]

Afhverju má aldrei gagnrýna Ísrael án þess að einhver hrópi 'Gyðingahatur'?

[Helgi (IP-tala skráð) 28.9.2011 kl. 10:09]

@Guðmundur:

Ég er alveg sammála þér, Ómar skautar alveg framhjá því sem skiptir máli. Hann gleymir því alfarið t.d. að Ísraelar ákáðu ótilneyddir að yfirgefa Gaza svæðið og láta Palestínumönnum það eftir. Hvernig hefur þeim gengið þar að undirbúa stofnun sjálfstæðs ríkis? Á sér stað fjárfesting í menntun eða framleiðslu þar? Eru menn þar kannski bara að fótumtroða lýðræði þar (sbr. yfirtaka Hamas þar árið 2007) og sífellt að skjóta eldflaugum á Ísrael?

Hvernig stendur svo á því að PA (Abbas) hvetur nánast til árása á Ísrael með því að greiða fjölskyldum þeirra sem sprengja sig í loft upp laun? Sér enginn neitt athugavert við það? Af hverju er það ekki rætt hér? Af hverju ratar þessi staðreynd ekki inn í greiningu þína Ómar?

Palestínumenn hafa ekki burði til þess að vera sjálfstæðir, USA t.d. gefa þeim um 450 milljónir $ árlega og án þeirra peninga gæti PA ekki greitt út laun. Ríki verður að vera lífvænlegt og það er ekki nóg að lýsa bara yfir sjálfstæði. Hvað svo? Eiga aðrar þjóðir að halda áfram að gefa þeim peninga? Framtíðaríki Palestínumanna og Ísrael verða einnig að geta átt vinsamleg samskipti og í dag er ekkert sem bendir til þess að Hamas standi við það sem Abbas semur um enda hefur Hamas það á stefnuskrá sinni að tortíma Ísrael. Palestínumenn eru klofnir þannig að afar erfitt er að semja við þá. Þeir halda einnig í óraunhæfar hugmyndir varðandi framtíðarríki sitt.

Ómar gleymir því líka að gyðingar hafa alltaf verið fjölmennir í Jerúsalem og Palestínu og meirihluti íbúa þar frá 1867. Hvers vegna ættu þá Ísraelsmenn að eftirláta Palestínumönnum þá borg sem höfuðborg? Um þetta þarf að semja. Hvernig á t.d. að hátta ferðum Palestínumann milli Vesturbakkans og Gaza en á milli þessara staða þarf að fara um Ísrael. Um þetta þarf að semja. Hvað með alla arabana sem búa innan Ísrael? Um framtíð þeirra þarf að semja enda Ísrael gyðingaríki.

Enginn virðist sjá neitt athugavert við það að Hamas stendur ekki þétt við hlið Abbasar í þessu ævintýri hans. Hvers vegna skyldi það nú vera? Hvers vegna er þeirrar spurningar aldrei spurt í íslenskum fjölmiðlum? Er þetta ekki sama gagnrýnisleysi blaðamanna og á árunum fyrir hrun sem öllum varð ljóst eftir hrun?

Ísraelar hafa margsýnt að hægt er að semja við þá frið og í þessu flókna máli er mjög margt sem þarf að semja um og það er ekki rétta leiðin að fara með málið fyrir SÞ og væla þar. Hvað er það annað en friðarvilji að draga sig einhliða frá Gaza? Hvernig hafa Palestínumenn nýtt það tækifæri sem þeir fengu þar?

Sagan sem Ómar rekur kemur deilum Ísraela og Palestínumanna nánast ekkert við og sýnir því lítinn skilning á aðal- og aukaatriðum.