Maður sem talar tæpitungulaust.

Haraldur Sigurðsson hefur starfað lengi erlendis og þegar hann nú kemur heim, hokinn af reynslu og þekkingu, talar hann tæpitungulaust, enda er það auðveldara fyrir þá, sem hafa ekki verið í návígi lengi við umræðu og viðfangsefni hér heima og eru þar að auki komnir á eftirlaun.

Í fámenninu hér heima þurfum við á slíku að halda. 

Nú tekur Haraldur skorinort til orða um Vilhjálm Stefánsson landkönnuð, sem sumir Íslendingar stungu upp á að ætti að koma til greina sem forseti Íslands. Það var vegna þess að hann var fyrsti Evrópumaðurinn sem rannsakaði menningu ínúíta að einhverju ráði og hlaut fyrst og fremst frægð fyrir það. 

Haraldur rekur það sem miður hafi farið í störfum Vllhjálms en sjálfsagt er skoða jöfnum höndum hið jákvæða í störfum hans eins og það sem miður fór. 

 

„Vilhjálmur er frægur að endemum“

Athugasemdir

[Jóhann (IP-tala skráð) 18.1.2013 kl. 17:56]

Ég las "Karluk" og blöskraði svívirðileg framkoma Vilhjálms.

Í sjálfsævisögu sinni minnist Viljálmur ekki einu orði á barnsmóður sína, né son þeirra, sem hann kærði sig ekkert um.

Þegar ég var ríflega hálfnaður að lesa bólgna sjálfsupphafningu kom fram í einni málsgrein að hann væri skyndilega kvæntur maður.

Af ávöxtunum skuluð þið þekkja manninn...

[Sigurður Sunnanvindur (IP-tala skráð) 18.1.2013 kl. 18:15]

Ekki gleyma mannfræðingnum Knúti Rasmussen og fylgdarsveininum Peter Freuchen.

Knútur var "Hálfdan" og verður í heiðri hafður á meðan Grænland er byggt. Þeir félagar buðu af sér mun betri þokka en Vilhjálmur og skrifuðu líka mikið betri bækur.

[Sigurður Sunnanvindur (IP-tala skráð) 18.1.2013 kl. 18:20]

Veðurfræðingur William McKinlay sem skrifaði Karluk var senur beint í skotgrafirnar þegar heim var komið.

Hann sagði að lífið þar hefði verið mikið betra en á Karluk og á Wrangel eyju!

-Það var svo mikil upplifting fólgin í góðum liðsanda í herflokknum!

[Gunnar Heiðarsson, 18.1.2013 kl. 21:14]

Án þess að ég vilji vera að setja út á fræðimanninn Harald Ólafsson, þá tel ég hann taka nokkuð djúpt í árina með sínum bloggpistli um Vilhjálm Stefánsson.

Það er visulega rétt hjá Haraldi að Vilhjálmur yfirgaf skip sitt, en forsagan og eftirmálin voru flóknari en svo að hægt sé að dæma slíka sleggjudóma.

Þeir sem lesið hafa sögur um Vilhjálm frá þessum tíma og hans eigin frásögn, vita að Vilhálmur dvaldi á norðureyjum Kanada þann tíma sem Karluk rak með ísnum. Hann kom ekki til "byggða" fyrr en ljóst var hvað hafði orðið um skipið og áhöfn þess. Strax fóru af stað sögur gegn Viljálmi og voru þær orðnar mjög skæðar þegar hann loks komst til "byggða" og gat svarað fyrir sig. Þessar sögur voru orðnar það sterkar að hann átti í raun ekki möguleika á að hreins sitt nafn og lifði lengi upp frá því útskúfaðr frá fræðamannasamfélaginu. Það sem þó er merkilegast er að þessar sögur komu ekki frá neinum sem í leiðangrinum var, hvorki á skipinu né þeim hóp sem fylgdi Viljhálmi.

Það var ekk fyrr en á hans efstu árum sem fræðamannasamfélagið tók hann í sátt, þrátt fyrir baráttu þeirra sem höfðu dvalist með honum í þessum raunum. Enn síðar var hann svo hreinsaður af öllum áburði vegna þessa máls. Sjálfur bar Vilhjálmur aldrei sitt barr eftir þetta og sárast þótti honum að þeir sem hann hafði talið vini sína, stóðu harðast gegn honum.

En enn lifa sögusagnirnar sem spunnar voru, sérstaklega hjá sumum innan fræðasamfélagsins. Þessar sögur, sem óvildarmenn Vilhjálms innan fræðasamfélagsins tóku fegins hendi og héldu á lofti og sumir vilja meina að hafi átt beinann þátt í að semja, hafa haldið lífi af þeim sem þessum hóp manna aðhylltist, allt fam á okkar daga.

Það tekur mig sárt að sjá að Haradur skuli vilja fylla þann hóp, þessi núlifandi fræðimaður okkar Íslendinga sem sennilega er mest virtur á alþjóðavelli.

[Jóhann (IP-tala skráð) 18.1.2013 kl. 23:19]

Þetta er átakanlegt bull hjá þér, Gunnar.

Þú segir:

"Þeir sem lesið hafa sögur um Vilhjálm frá þessum tíma og hans eigin frásögn, vita að Vilhálmur dvaldi á norðureyjum Kanada þann tíma sem Karluk rak með ísnum."

Ég hef lesið hvort tveggja, eins og kemur fram hér að ofan.

Vilhjálmur þótti forystumaður í þessari feigðarför Karluks. Þegar í óefni stefndi stakk hann af. Þetta er skjalfest og vitað. Svona haga foringjar sér ekki!

Vilhjálmur lærði að lifa á norðurskautslöndum vegna þess að það var inúítakona sem kenndi honum það. Hann elskaðist með henni og átti son.

Sem hann afneitaði og einnig barnsmóður sinni.

Segðu okkur frekar frá afrekum hans, Gunnar.

[Guðjón Pálsson (IP-tala skráð) 19.1.2013 kl. 09:58]

Efnislega er Ómar að tala um íslenskt samfélag. Þó er samhengi í gagnrýni Haraldar og máli Ómars. Sennilega hafa óvið-eigendur sam-félagsins ekki tekið í mál að ræða misgjörðir Vilhjálms. Við getum aðeins hugsað ástæðurnar.

Ómar bendir á mesta veikleika þjóðarinnar, nú sem áður. Hann talar hér um kröfuna um að hugsa skuli og orða eigi hugsanir í þágu annara, kröfuna sem dregur máttinn úr hugsuðinum, þroska hans og hamingju, kröfuna sem dregur úr þróun samfélagsins, hagsæld þess og hamingju. Ómar þekkir afleiðingarnar bæði á sál og líkama, ef ég hef skilið orð hans rétt.

Kemur mér á óvart að Ómar hugsi að fátt sé með öllu illt.

Þann dag þegar Íslendingar komast úr álögum óvið-eigenda og krafna þeirra um að hugsa skuli í þeirra þágu, og fara að hugsa og lifa í eigin þágu þá gerist eitthvað stórkostlegt og nýtt. Þá loksins förum við að hlusta á hvort annað, læra af hvort öðru, hafa gaman saman, hugsa grundvallarmál, finna leiðir og meta.

Hver er sá siðspilltastur sem engin markmið hefur.

Guðjón Pálsson