Ísland áfram hvorki frjálst né fullvalda ríki 1918 ?

Þegar gerð er krafa um að meirihluti kosningabærra manna verði að samþykkja lög til að þau hljóti gildi skapast drjúgur aðstöðumunur á milli stuðningsmanna og andstæðinga þeirra.

Stuðningsmennirnir verða að hafa fyrir því að fara á kjörstað til þess að atkvæði þeirra gildi en andstæðingunum nægir að gera ekki neitt eða sitja heima, og í ofanálag er reiknaður inn í þeirra hóp þeir sem eru hlutlausir.

Í yfirgnæfandi meirihluta kosninga í lýðræðisríkjum myndar minnihluti kosningabærra manna þann meirihluta kjósenda á kjörstað, sem ræður úrslitum kosninga.  

Þannig greiddu aðeins 39,8 %  kosningabærra manna á Íslandi atkvæði með því 1918 að Ísland yrði frjálst og fullvalda ríki og ef krafa um að 40% lágmark kosningabærra manna hefði gilt þá, hefðu Sambandslögin verið felld og Ísland orðið áfram hvorki frjálst né fullvalda ríki!  Væri kannski enn bara með heimastjórn?

1933 var þjóðaratkvæðagreiðsla um afnám áfengisbanns. Aðeins 26% kosningabærra manna samþykkti bannið, þannig að afnám áfengisbannsins hefði kolfallið ef krafan um 40% kosningabærra manna hefði verið í gildi. 

Þá hefðu þau 55% sem ekki tóku þátt í kosningunum í raun virkað sem andstæðingar þess að afnema við misheppnaða bann. Kannski væri hér enn áfengisbann ef 40% krafan hefði gilt um þessar kosningar!

Ef menn vilja aukinn meirihluta í allra stærstu málum er skárra að krefjast til dæmis 60% gildra atkvæða vegna þess að það virkar hvetjandi á þátttöku en ekki letjandi eins og aðferðin sem lýst er hér að ofan.

Í báðum fyrrnefndum dæmum, 1918 og 1933, hefðu málin verið samþykkt með auknum meirihluta ef krafist hefði verið 60% meirihluta.

Það á ekki að koma á óvart að þeir, sem andæfa auknu beinu lýðræði vilji frekar viðhafa þá aðferð sem er letjandi og ósanngjörn gagnvart málsaðilum hverju sinni og getur með tímanum lemstrað það höfuðatriði lýðræðisins, að meirihluti gildra atkvæða ráði.   

Alla tíð hafa aðeins um 25 - 30%  Bandaríkjamanna á kosningaaldri kosið forsetann þar í landi.

Sjálfstæðismenn fengu meirihluta í borgarstjórn Reykjavíkur í meira en hálfa öld fram að árinu 1978 með atkvæðum minnihluta kosningabærra manna, langoftast í kringum 41-43%, ef undan eru skildar kosningarnar 1958.

Ólafur Ragnar Grímsson vann góðan og viðurkenndan sigur í síðustu forsetakosningum með því að fá 57% greiddra atkvæða, en ef miðað er við alla kosningabæra menn greiddi minnihluti þeirra honum atkvæði. Fráleitt er að tala sigur hans niður með því að miða fylgi hans við heildarfjölda kosningabærra manna.  

Birgitta segir samkomulagi náð

Athugasemdir

[Þorsteinn Briem, 27.3.2013 kl. 01:46]

"11. gr. Til þess að spurning eða tillaga sem er borin upp í þjóðaratkvæðagreiðslu teljist samþykkt þarf hún að hafa hlotið meiri hluta gildra atkvæða í atkvæðagreiðslunni."

Sem sagt ekki meirihluta þeirra sem eru á kjörskrá hverju sinni.

Lög um framkvæmd þjóðaratkvæðagreiðslna nr. 91/2010

Já sögðu 48 og enginn sagði nei

Og í síðustu forsetakosningum fékk Ólafur Ragnar Grímsson atkvæði 35,7%, eða rúmlega þriðjungs þeirra sem þá voru á kjörskrá.

[Þorsteinn Briem, 27.3.2013 kl. 01:53]

Enda þótt kosningaþátttakan í þjóðaratkvæðagreiðslunni 20. október síðastliðinn hefði verið 64%, þeir sem við bættust (38.513 kjósendur) hefðu allir verið andvígir tillögum stjórnlagaráðs og öll atkvæði þeirra gild, hefðu tillögur ráðsins samt sem áður verið samþykktar þar í heild.

Já við fyrstu spurningunni hefðu þá sagt, eins og 20. október síðastliðinn, 75.309 kjósendur, í þessu tilfelli 50,2% af gildum atkvæðum, en nei 74.815 kjósendur, eða 49,8%.

Gildir atkvæðaseðlar hefðu samkvæmt því verið samtals 150.124 en ógildir eins og áður 1.499, eða samtals 151.623 atkvæðaseðlar, og kosningaþátttakan því 64%, þar sem á kjörskrá voru 236.911.

Niðurstöður þjóðaratkvæðagreiðslunnar 20. október 2012 - Þorkell Helgason stærðfræðingur

[Jón Valur Jensson, 27.3.2013 kl. 02:40]

Það var nú algert svínarí, hvernig kjósendur voru unnvörpum blekktir um þessa þjóðaratkvæðagreiðslu 20. okt. sl., einkum með því að fela fullveldisframsalsheimildina í 111. gr. eftir megni, sem og, að hið sama evrókratíska stjórnlagaóráð batt svo um hnútana í sinni 67. gr., að þjóðin gæti aldrei með því að heimta þjóðaratkvæðagreiðslu endurheimt fullveldi landsins, því að í þeirri 67. gr. er kveðið á um, að um þjóðréttarsamninga megi fólkið EKKI fá sína þjóðaratkvæðagreiðslu!

Svo hefur sennilega minnihluti þeirra, sem greiddu atkvæði, lesið sjálf stjórnarskrárdrögin í heild!!

Og ef stuðningsfólk Þjóðkirkjunnar hefði ekki mætt á kjörstað þúsundum saman í þeim tilgangi að koma í veg fyrir afnám 62. gr. lýðveldisstjórnarskrárinnar (um að hin evangelíska lútherska kirkja skuli vera þjóðkirkja á Íslandi og ríkisvaldið að því leyti styðja hana og vernda), þá hefði þessi meirihluti, sem Steini talar um (50,2%), ekki náðst.

Lítil þátttaka í þjóðaratkvæðagreiðslu um sambandslögin 19. okt. 1918 skýrist sennilega af því, að þá höfðu konur nýfengið kosningarétt (1915) og nýttu sér hann takmarkað fram af, auk þess sem spænska veikin barst til Íslands í þessum sama mánuði á þessu erfiða ári fimbulfrosta og Kötlugoss.

[Jón Valur Jensson, 27.3.2013 kl. 02:42]

Lagfæring:

... nýttu sér hann takmarkað framan af ...

[Þorsteinn Briem, 27.3.2013 kl. 02:51]

"111. gr. Heimilt er að gera þjóðréttarsamninga sem fela í sér framsal ríkisvalds til alþjóðlegra stofnana sem Ísland á aðild að í þágu friðar og efnahagssamvinnu.

Framsal ríkisvalds skal ávallt vera afturkræft.

Með lögum skal afmarka nánar í hverju framsal ríkisvalds samkvæmt þjóðréttarsamningi felst.

Samþykki Alþingi fullgildingu samnings sem felur í sér framsal ríkisvalds skal ákvörðunin borin undir þjóðaratkvæði til samþykktar eða synjunar.

Niðurstaða slíkrar þjóðaratkvæðagreiðslu er bindandi."

Frumvarp Stjórnlagaráðs

[Jón Valur Jensson, 27.3.2013 kl. 03:25]

Þetta blaður um að þetta framsal skuli "ávallt vera afturkræft" er bara blekkjandi, skammgóður nammibiti upp í þá sem ekkert vita. 67. greinin frá óráðinu leggur skýrt bann við því, að farið sé til baka með þessa innlimun með þeirri leið, að einhver hluti kjósenda geti safnað undirskriftum til að krefjast þjóðaratkvæðagreiðslu. Það er EKKI leyft um þjóðréttarsamninga skv. þeirri 67. stjórnlagaóráðs-tillögugrein. 111. greinin fjallar bara um leiðina INN Í stórveldið (þess sem sem heimtar af okkur fullveldi), ekki um leiðina ÚT. Eina leiðin út úr Esb. yrði fyrir tilstilli ALÞINGIS, ekki almannasamtaka t.a. fá þjóðaratkv.greiðslu um málið. Þar að auki er afar sterk stofnanatregða gegn úrgöngu úr Esb., jafnvel samkvæmt Lissabon-sáttmálanum, enda var úrganga ekki einu sinni leyfð fram að honum (dæmi Grænlands er sér á báti vegna sérskilmála Dana í þeirra inntökusáttmála).

[Jón Valur Jensson, 27.3.2013 kl. 03:26]

Í sviga átti að standa:

(það sem heimtar af okkur fullveldi)

[Þorsteinn Briem, 27.3.2013 kl. 03:31]

"Samþykki Alþingi fullgildingu samnings sem felur í sér framsal ríkisvalds skal ákvörðunin borin undir þjóðaratkvæði til samþykktar eða synjunar.

Niðurstaða slíkrar þjóðaratkvæðagreiðslu er bindandi."

Frumvarp Stjórnlagaráðs

[Þorsteinn Briem, 27.3.2013 kl. 03:40]

Lissabon-sáttmálinn:

"50. gr.

1. Sérhvert aðildarríki getur ákveðið að segja sig úr Sambandinu í samræmi við stjórnskipunarreglur sínar. ..."

[Haukur Kristinsson (IP-tala skráð) 27.3.2013 kl. 08:18]

Hér er góður pistill eftir Illuga Jökulsson, "Dómdags hræsni", sem menn ættu að lesa.

Ekki síst ignorantinn Jón Valur Jensson.

"Stjórnarandstæðingar á Alþingi, og sumir stjórnarsinnar raunar líka, halda því fram að ekki hafi verið hægt að samþykkja nýju stjórnarskrána af því umræður hafi skort um ákvæði hennar, og rannsóknir á áhrifum þeirra.Þetta er raunar rangt – umræður og rannsóknir hafa staðið um þessi ákvæði í meira en tvö ár.En látum það vera.Hins vegar treysta þessir sömu þingmenn sér til að slá fram að kvöldlagi í bakherbergjum þinghússins alveg splunkunýju ákvæði sem gengur út á að vissa háa prósentutölu þurfi í atkvæðagreiðslum um stjórnarskrárbreytingar.En þetta ku hafa gerst í þinghúsinu í gærkvöldi.Slíkt ákvæði er reyndar mjög varasamt – um það var til dæmis rætt fram og til baka í stjórnlagaráði, en ákveðið að sleppa öllu slíku.En sömu þingmenn og þykjast þurfa margra mánaða umræður og ítarlegar rannsóknir á margræddum ákvæðum nýju stjórnarskrárinnar, hvað gera þeir sjálfir?Þeir telja sig sem sagt geta slegið alveg nýju ákvæði fram að kvöldlagi, sem hluta af allsherjar skítamixi um þinglok.Ákvæði sem ekkert hefur verið rætt um fram að þessu.Og samþykkt það að morgni.Hvílík dómadags hræsni.

Stjórnarskráin er greinilega ekki annað en leiksoppur í hráskinnaleik hrossaprangara."

 

[Ómar Ragnarsson, 27.3.2013 kl. 11:44]

Það eru til tvær aðferðir til þess að gera undantekningu varðandi það að ákveðin lágmarks þátttaka skuli vera eða ákveðinn aukinn meirihluti varðandi mikilsverðar atkvæðagreiðslur.

Sú aðferð að miða við hlutfall af öllum atkvæðisbærum mönnum hefur þann slæma ókost að hún virkar letjandi á þáttöku af því að þeir sem eru andvígir leitast við að fá sem flesta til þess að sitja heima.

Hin aðferðin er skárri, að krefjast aukinn meirihluta þeirra sem greiða atkvæði, til dæmis 60%. Það þýðir að andstæðingarnir reyna að fá sem flesta af sínu fólki á kjörstað til að kjósa.

Þessi aðferð er augljóslega hvetjandi fyrir þátttöku fólks í beinu lýðræði og því ekki að undra að andstæðingar beins lýðræðis skuli frekar vilja þá aðferð sem verri er að þessu leyti.

[Jón Valur Jensson, 28.3.2013 kl. 21:43]

Haukur hér ofar andar ekki einu sinni á það, sem ég sagði í innleggi mínu hér.

Hann er að ræða um allt annað mál, sem mig varðar ekkert um í þessu sambandi.

Steini Briem svarar heldur ekki minni ábendingu. Þegar Lissabon-sáttmálinn segir: "Sérhvert aðildarríki getur ákveðið að segja sig úr Sambandinu í samræmi við stjórnskipunarreglur sínar," þá felur það ekki í sér, að þjóðin fengi þetta vald, heldur fengi ALÞINGI það vald, þ.e.a.s. ef hér hefði verið samþykkt vitlausa stjórnarskrártillagan hans Ómars Ragnarssonar, Þorvaldar Gylfasonar & Co., því að 67. greinin þar myndi EKKI leyfa 10-15% og ekki einu sinni 50% þjóðarinnar að fara fram á og FÁ þjóðaratkvæðagreiðslu um úrsögn úr Evrópusambandinu.

Það væri gaman að sjá Ómar viðurkenna þetta hér; í innleggi sínu í gærkvöldi (hér á undan) var hann auðvitað að ræða allt annað mál.

PS. Og Steini Briem minnist ekki einu orði á allt það, sem Lissabon-sáttmálinn gerir svo til að torvelda úrsögn þjóðanna, með tímatöfum og stjórnræðisferli og íhlutunarrétti einstakra Esb-ríkja um hvert úrsagnarmál.