"Að láta á það reyna."

Það væri svo sem ekkert svo alvont ef menn "létu á það reyna" í ekki stærri mæli en þýskur bílstjóri gerði þegar hann ók á tré til að "láta á það reyna" hvort loftpúðarni virkuðu. 

Verri getur hinn landlægi siður okkar Íslendinga verið sem vilja láta á sem flest reyna, jafnvel þótt um sé að ræða milljarða og þá jafnvel milljarða í tuga og hundraða tali.

Þetta kom upp í hugann þegar horft var á umfjöllun Kastljóss á dögunum um það, hvernig menn "láta á það reyna" í sambandi við flest atriði varðandi Landeyjahöfn, gerð hennar og rekstur og skipin, sem nota eiga hana.

Setningin "að láta á það reyna" kom óþægilega oft upp í tali manna um þetta.

Síðast í gærmorgun var því lýst af sérfræðingi á vettvangi í Krýsuvík hvernig ætlunin er að "láta á það reyna" með tvísýn atriði varðandi fyrirhugaða Krýsuvíkurvirkjun þar sem spilað verður tuga milljarða upphæðir og umturnun mikilli náttúruverðmæta.

Við Kárahnjúkavirkjun var ákveðið að sleppa því að kanna jarðlög á 5-7 kílómetra breiðu sprungusvæði á miðri gangaleiðinni frá Kárahnjúkum sem sást greinilega ofanfrá úr lofti að vetrarlagi.

Rökstuðningurinn var sá að "við ætlum þarna í gegn hvort eð er", þ. e. að "láta á þetta reyna."

Virkjanamenn voru svo heppnir að þetta sprungusvæði var síðasti kaflinn á jarðgangaleiðinni þannig að ef áhættuspilið mistækist, kæmist það ekki upp fyrr en alveg í lokin og menn stæðu frammi fyrir gerðum hlut.

En risaborinn var í sjö mánuði að hakka sig í gegnum þetta illboranlega svæði, litlu munaði að gefist væri upp við þetta og hundaheppni bjargaði málinu í horn. 

Þarna var um að ræða virkjun og álver sem á núvirði kosta upp undir 500 milljarða króna.

Svarið innan úr bankakerfinu varðandi þessa hrikalegu áhættu, sem eftir virkjun var lýst skilmerkilega í bréfi frá lögfræðingi Landsvirkjunar til landeigenda, var það að "því verr sem þessi virkjun gengur, því meira græðir bankinn."  

Hárrétt ályktað miðað við grunnhugsunina að baki Hruninu 2008, því að þjóðin hefði borgað brúsann, ekki bankinn, sem hafði allt sitt á þurru.

Sighvatur Björgvinsson sagði eitt sinn skemmtilega sögu af hinni landlægu "að láta á það reyna"-hugsun okkar Íslendinga. 

Í félagsheimili einu var vegna sóðaskaps sett upp skilti með áletruninni: "Gestir fari úr útiskófatnaði."

Fyrsta kvöldið, sem skiltið var uppi, kom kona úr þorpinu og óð á skítugum stígvélum inn í salinn.

Henni var bent á skiltið, en hún svaraði: "Það stendur "gestir" en ekkert um heimamenn.

"En orðið "gestir" á að sjálfsögðu við alla gesti hússins, sem oftast eru eingöngu heimamenn" svaraði félagsheimilisstjórinn.  

"Já," svaraði konan, "en ég var í vafa og vildi bara láta á þetta reyna."

Keyrði á tré til að prófa loftpúða

Athugasemdir

[Þorsteinn Briem, 12.5.2013 kl. 22:03]

Engin Ómars tæpitunga,
talar nú af fullum þunga,
aldrei kallinn gerist gunga,
í gömlum heila engin sprunga.

[Snorri Hansson, 13.5.2013 kl. 04:01]

Það er eflaust rétt hjá þér Ómar. Íslendingar eru upp til hópa voða voða voða heimskir allir nema þú auðvitað.

[Ómar Ragnarsson, 13.5.2013 kl. 13:25]

Því miður, Snorri, er þetta ekki rétt hjá þér. Það ekki að ástæðulausu að ég nota alltaf orðið "við" um þessa hegðun okkar Íslendinga.

Og það er staðfest í játningu minni "uppistandi" í sjónvarpsþætti frá árinu 1999 eftir að ég fór í fyrsta skipti "að heiman" til annarra sambærilegra landa og svæða erlendis, að fram að því hefði ég áratugum saman ekki aðeins verið heimskur, heldur á enn magnaðra stigi.

Ég hefði nefnilega þvælst í alla þessa áratugi um fjöll og firnindi heimalandins og væri því ekki bara heimskur heldur "fjallheimskur".  

[Finnur Júlíusson (IP-tala skráð) 13.5.2013 kl. 20:50]

Þar sem þú virðist einn fárra íslendinga skilja orðið heimskur,  geturðu þá sagt mér hver er heimskasti maður sem þú hefur hitt Ómar ?