Minnir um margt á framburðina í Guðmundar- og Geirfinnsmálinu.

Lýsingin af því hvernig Sture Bergwall játaði á sig tæplega 30 morð er um margt sláandi lík lýsingunum af framburðum sakborninganna í Guðmundar- og Geirfinnsmálunum hér á landi. 

Þegar Bergwall var að játa á sig morðin sést eftir á að hann átti erfitt með að láta játningar passa við aðstæður, áverka og önnur atriði málanna. En hann nýtti sér ákafa yfirheyrslumanna til að ná fram brúklegum játningum og breytti framburði sínum eftir þörfum til að þjóna þeirri nauðsyn að hann yrði sakfelldur og dæmdur.

Eins og í Guðmundar- og Geirfinnsmálum var fjallað um ótal atriði varðandi atburðarás, aðstæður, áhöld, bíla o. s. frv. og hinn yfirheyrði lagði sig í framkróka við að láta það ganga upp, þótt hann yrði margsaga og yrði að breyta atriðunum í grundvallaratriðum aftur og aftur.

Eins og í Guðmundar- og Geirfinnsmálunum fannst aldrei eitt einasta sönnunargagn, aldrei nein haldbær ástæða til morðanna,né heldur fundust líkin eða morðvopnin.

Eitt líkið fannst að vísu tveimur áratugum eftir meint morð, en var svo illa leikið að engin leið var að sannreyna dánarorsök.

Eins og í Guðmundar- og Geirfinnsmálunum gekk þetta svo langt að sakborningurinn fór í árangurslauar. leitarferðir með lögreglunni til að benda henni á hvar líkin hefðu verið falin. 

Eins og í Guðmundar- og Geirfinnsmálunum var hinni dæmi "enginn kórdrengur."

Eins og í Guðmundar- og Geirfinnsmálunum var um að ræða umfangsmesta morðmál af sínu tagi.

Og breytingarnar á framburðunum í G-og G-málinu voru jafnvel enn stórkostlegri en hjá hinum sænska "stórglæpamanni."  

Sumir kunna að gera það að aðalatriði að hinn áttfaldi / þrítugfaldi sænski morðingi vildi láta dæma sig fyrir sem flest morð en slíkt hafi ekki verið fyrir hendi í Guðmundar- og Geirfinnsmálunum, þar hafi sakborningar í fyrstu þráast við. 

En það er ekki aðalatriðið heldur hitt, að í báðum tilfellum sóttust ákærendur ákaft eftir játningum og að í báðum tilfellum voru sakborningar að reyna að þóknast þeim með játningum. 

Á Íslandi var þrýstingurinn á játningar meiri en í Sviþjóð, því að almenningur og ráðamenn kröfðust þeirra hér og dómsmálaráðherrann sagði eftir að dómar voru kvaddir upp, að "þungu fargi væri létt af þjóðinni."  

Ástæðurnar fyrir þessari játningaþörf eru ekki aðalatriðið heldur að þessi þörf varð til í báðum tilfellum.  

Í sænska tilfellinu var um að ræða frumkvæði "raðmorðingjns" til að játa og verða frægur og illræmdur að endemum, en í íslenska tilfellinu voru notaðar yfirfengilega langvarandi og pyntingakenndar yfirheyrsluaðferðir sem brutu sakborningana svo niður, að þeir voru knúnir til að gefast upp og reyna að þóknast ákærendunum, bara til að binda enda á óbærilegt ástand.

Það var búið að koma þeim á það stig að þau vildu gera hvað sem er til að losna undan okinu.  

Merkileg tilviljun er, að tvö svona lík mál skuli koma upp á sama tíma í tveimur Norðurlandanna og bæði af stærstu gerð. Annað varðandi "versta raðmorðingja Norðurlönda" og hitt varðandi "stærsta sakamál síðari alda á Íslandi", þar sem sekt hinna sakfelldu var talin augljós og dómarnir sanngjarnir, af því að "þetta voru engir kórdrengir."    

„Versti raðmorðingi Norðurlanda“ sýknaður

Athugasemdir

[Snorri Hansson, 1.8.2013 kl. 12:01]

Fjölskylda kemur saman  og um kvöldið tilkinnir eldri maður að hann vilji nota tækifærið og lýsa atviki sem legið hafi á honum lengi.

Hann hafi farið á bátkænu frá slippinum í Keflavík og með honum Geirfinnur og einhverjir fleiri.

Erindi þeirra var að ná  spírabrúsum úr sjónum sem lágu við stjóra eftir að menn á flutningaskipi

höfðu hent þeim fyrir borð. Ekki gekk að ná brúsunum en það óhapp varð að Geirmundur ánetjaðist

dræsunni fór fyrir borð og niður með draslinu.

Fjölskyldunni fannst sér skilt að tilkynna frásögn mannsins til lögreglu og eftir að hafa gert það er maðurinn yfirheyrður.

Maðurinn neitar að endurtaka söguna fyrir lögreglu.

Fjölskyldunni er tilkynnt að  málið sé ekki marktækt.

Þessa frásögn hefur fólk getað lesið þegar það kynnti sér "Geirfinnsmálið" á netinu.

Nú er Saksóknari að leita leiða til að svæfa málið einu sinni enn.

Skömm lögreglu og dómara er svo óbærilega mikil.

Tveir menn tínast.  Alveg ótengdir hvorir öðrum.  "Glæpamálið" er allt tilbúningur.

Nokkrir smákrimmar eru teknir sem "sakborningar". Það er níðst á þeim  mánuðum  saman.

Þeir játa og neita til skiptis  að sjálfsögðu eftir því sem pyntingunum  líður.

Síðan eru þeir dæmdir til hæstu refsingar. Líf eru eiðilögð og dómskerfi lagt í rúst.

Saksóknari er að leita leiða til að svæfa málið einu sinni enn.