Allir eiga helst að skemmta sér.

Eftir 55 ára reynslu af skemmtanahaldi, svo sem árshátíðum og þorrablótum, er niðurstaðan sú, að þeir sem koma þar fram og standa fyrir skemmtanahaldinu eigi fyrst og fremst að hafa það að leiðarljósi að allir viðstaddir skemmti sér sem best, enda hafa þeir yfirleitt borgað allir fyrir að vera með.

Ég komst snemma að því að sum mál eru viðkvæmari en önnur, sumir geta verið viðkvæmari en aðrir, og að meðalhófið er oft vandratað og vandsiglt framhjá boðum og skerjum.

Á þúsundum skemmtana hafa að sjálfsögðu orðið uppákomur þar sem hrasað hefur verið vagna vanmats á aðstæðum, óvarkárni eða slysni. Þá hefur orðið að lifa með því og reyna að bæta úr eftir því sem best hefur mátt verða.

Einnig er stemningin oft mjög mismunandi á skemmtistöðunum, sem og hugarástand samkomugesta, og það sem fellur í góðan jarðveg á einni skemmtun getur kolfallið á annarri.

Árið 1964 ákvað ég að hætta í þessum bransa eftir gersamlega misheppnað atriði mitt í Leikhúskjallaranum hjá einu virðulegasta félagi borgarinnar, en sama atriði hafði tekist afar vel á herrakvöldi í nýstofnuðum karlaklúbbi.

Ég var þarna að flytja nýja dagskrá sem ég hafði ekki haft færi á að slípa í samræmi við reynsluna af margendurteknum flutningi við mismunandi aðstæður.  

Undirleikari minn, sem þá var, Tómas Grétar Ólason, bað mig hins vegar um að skemmta hjá skátum tveimur vikum síðar, en þar starfaði hann mikið og ég gat ekki neitað honum um þessa bón, eins afburða vel og hann hafði reynst mér sem samstarfsmaður, félagi og vinur.

Þetta hlé í skemmtanabransanum stóð því í aðeins tvær vikur. Orsök þess að ég kvaddi Tómas Grétar eftir floppið hjá heldrimannafélaginu og sagðist vera hættur í þessu, var sú að ég "las salinn" ekki eins vel í Leikhúskjallaranum og ég hefði getað gert, og varaði mig ekki á því hve aðstæður þar voru gerólíkar aðstæðunum á næsta stað á undan.

Auðvitað er erfitt að gera öllum til hæfis, og stundum detta menn í ófyrirséða pytti.

Sum málin, sem ég að best væri að halda sig frá komu fljótlega í ljós, svo sem verkföll og vinnudeilur sem voru mun tíðari þá en nú.

Af einhverjum ástæðum heppuðust ekki tilraunir til að gera grín að þeim svo að allir hefðu gaman af.  

Sem dæmi um það hvernig hægt er að uppfylla kröfuna um að helst allir skemmti sér, get ég nefnt, að fyrir nokkrum árum skemmti ég heilt kvöld á þorrablóti í sveit, þar sem miklar deilur og skiptar skoðanir hafa verið um ákveðin mál og þau því afar viðkvæm.

Ég kveið svolítið fyrir þessari skemmtun því að ég vissi að lítið mátti bera útaf til að vandræði sköpuðust.

Ég gætti þess því vandlega að leiða þessi stórmál hjá mér og tókst það, en vissi hins vegar ekki hvort annáll ársins, saminn af heimamönnum, gæti siglt framhjá hættuskerjum.

Áhyggjur mínar af því reyndust alveg ástæðulausar, - annállinn var frábær skemmtun, vel fluttur og fyndinn og allir hlógu dátt allan tímann.

Af því ég þekkti til stórmálanna, sem skiptar skoðanir gátu verið um meðal þorrablótsgesta, og sá hvernig samkomugestir voru samtaka um að forðast allt sem gæti skapað minnstu hættu á óánægju, dáðist ég að því hve vel mönnum tókst upp með þorrablótið frá upphafi til enda.

Þannig hefur það yfirleitt verið í þá meira en hálfa öld, sem ég hef verið viðloðandi skemmtanir þar sem flutt eru gamanmál af heimaslóðum, en ég hef líka séð, að það er ekkert auðveldara að semja og flytja gamanmál klakklaust heldur en annað menningarefni.  

 

  

Annáll átti að vera saklaust grín

Athugasemdir

[Haukur Kristinsson (IP-tala skráð) 21.1.2014 kl. 19:45]

Hví geta innbyggjarar ekki skemmt sér, t.d. á þorrablótum, án þess að svokallaðir skemmtikraftar verði að troða upp?

[Ómar Ragnarsson, 21.1.2014 kl. 22:23]

Hví gátu konungarnir og hirðir þeirra í nágrannalöndum okkar fyrir rúmum þúsund árum ekki skemmt sér án þess að skemmtikraftar þess tíma, svokölluð skáld, yrðu að troða upp?

Hví gátu innbyggjararnir ekki skemmt sér fyrir 70 árum án þess að Bjarni Björnsson og Alfreð Andrésson yrðu að troða upp?

Raunar snýst atriðið, sem bloggpistillinn er tengdur við, ekki um aðfengna skemmtikrafta heldur skemmtiatriði "innbyggjaranna" sjálfra.

[B.N. (IP-tala skráð) 22.1.2014 kl. 08:57]

Þegar maður skoðar málið í heild sinni þá virðist þetta saklausa grín eins og kalla má þegar það eitt og sér er skoðað verið það sem fyllti mælirinn hjá Hannesi Friðriksyni.

Tilvitnun úr frétt hér fyrir neðan á visir.is 21. janúar 2014

 „Hvernig á að vera hægt að byggja upp samfélag ef allir eru teknir fyrir eins og gert hefur verið við mig?“ spyr Hannes Friðriksson, varabæjarfulltrúi Samfylkingarinnar í Reykjanesbæ. Hann hefur ákveðið að flytja úr bænum eftir að orðið fyrir pólitískum árásum; nú síðast í annáli á þorrablóti Íþróttabandalags Keflavíkur. Þar var Hannes málaður sem annar af neikvæðustu mönnum Reykjanesbæjar. Hannesi þótti grínið lélegt og skilur ekki tilganginn með því. Þetta sé kornið sem fylli mælinn.

Hannes var sjálfur ekki staddur á Þorrablótinu sem  fór fram á laugardagskvöld. „Ég var ekki búinn að horfa á þetta fyrr en fólkið í kringum fór að segja mér frá þessu í gær. Öllum sem við mig töluðu þótti þetta lágkúrulegt grín. Ég get alveg tekið þessum hlutum, en fjölskyldan mín verður eiginlega verst fyrir þessu,“ útskýrir Hannes.

Löng barátta
Hann segir söguna á bakvið þessa baráttu langa. „Þetta mál teygir anga sína langt aftur í tímann. Ég er úr Kópavogi og flutti í Reykjanesbæ fyrir sjö árum síðan, konan mín er héðan. Ég hef aldrei verið pólitískur en ákvað að reyna að hafa áhrif á nærsamfélagið og gekk í Sjálfstæðisflokkinn.  Þegar barist var um málefni Hitaveitunnar var ég ósammála ráðamönnum í flokknum. Ég safnaði undirskriftum gegn ákvörðunum meirihlutans og fékk hótanir frá samflokksmönnum. Að ef ég myndi stíga á móti þeim þá væri ég að stökkva yfir læk sem ég gæti dottið í og þá væri enginn til að hjálpa mér upp,“ rifjar hann upp.

Þegar þarna var komið ætlaði Hannes sér að hætta afskiptum af stjórnmálum. „Ég hrökklaðist úr Sjálfstæðisflokknum og ætlaði að hætta afskiptum af stjórnmálum. En svo komu ýmis mál sem ég reyndi að hafa áhrif á og lét í mér heyra. Þá fann ég fyrir mikilli andúð í minn garð. Það sem mér hefur þótt verst er þegar ég hef verið einhversstaðar í bænum ásamt konunni minni, þá hefur líka verið horft á hana eins og hún sé holdsveik, eins og gert hefur verið við mig. Mér þykir það sárt,“ segir hann.

Honum þykir tímasetningin á þessu gríni afar leiðinleg. „Ég var búinn að ákveða að hætta afskiptum af stjórnmálum að fullu eftir þetta kjörtímabil og var búinn að kynna þá ákvörðun fyrir mínum nánustu.  Ég átti von á því að þeir væru hættir að hakka á mér endalaust,“ segir Hannes.

Baldvin Nielsen

[Haukur Kristinsson (IP-tala skráð) 22.1.2014 kl. 09:35]

Mér finnst íslensk fyndni einkennast of mikið af hótfyndni. Grín á kostnað annarra.

Dæmigerður fogl fyrir þetta var og er Davíð Oddsson. En ekki okkar ágæti Ómar Ragnarsson.