Erwin Rommel fórnaði að lokum lífinu.

Erwin Rommel naut öll stríðsárin meiri virðingar beggja vegna víglínunnar en nokkur annar þýskur hershöfðingi.

Hann hafði unnið til heiðurs vegna afreka í Fyrri heimsstyrjöldinni og sýndi mikla herstjórnarsnilli sem stjórnandi skriðdrekasveita í stríðinu í Frakklandi 1940 og síðar enn frekari snilli í eyðimerkurhernaðinum í Norður-Afríku 1941 til 1943.

Fékk viðurnefnið eyðimerkurrefurinn vegna þess.

Liðsmenn Rommels voru aldrei sakaðir um slæma framkomu og hann þótti óvenju manneskjulegur herstjórnandi, sem hafði að engu fyrirmæli Hitlers varðandi meðferð stríðsfanga og aðgerðir gegn Gyðingum og "óæðri kynþáttum".   

Eftir ósigurinn í í Norður-Afríku og missi Sikileyjar, innrás Bandarmanna inn á meginlandið í Suður-Ítalíu auk samfelldra ófara á austurvígstöðnum var Rommel endanlega ljóst að stríðið var tapað, þótt Hitler og nótar hans héldu öðru fram.

Þegar haustið 1943 var búin til áætlunn Valkyrja um að drepa Hitler og steypa jafnframt stjórn hans. 

Nauðsynlegt var talið að drepa Hitler fyrst til að leysa þýska hermenn undan eið sínum um hollustu við hann.  

Þá hafði Rommel verið falið að skipuleggja varnir gegn innrás Bandamanna í Frakkland og vildi að þýsku herirnir yrðu sem næst ströndunum til að taka á móti innrás strax í flæðarmálinu, en Von Rundstedt, yfirmaður Rommels hafnaði því og hafði í staðinn megin liðsafnaðinn innar í landinu til þess að hann hefði meiri sveigjanleika til að beina kröftum sínum að komandi innrásarstað, sem gat orðið á allri strandlengju Frakklands við Ermasund.

Þegar mistókst að hamla gegn innrás Bandamanna og þeir brunuðu í júlí 1944 austur eftir Frakklandi mátti öllum vera ljóst að stríðið var tapað.  

Það leið næstum ár frá gerð áætlunarinnar um valdaránið þar til gert var misheppnað tilræði við Hitler 20. júlí 1944 og enda þótt ég geti ekki flett því upp nákvæmlega, minnir mig að Rommel hafi vitað um það áður en innrásin í Normandy var gerð og verið snemma í slagtogi með samsærismönnunum í raun.    

Þegar Þjóðverjar voru komnir á skipulagslítinn flótta undan her Vesturveldanna í Frakklandi var ekki minnsta von fyrir Þjóðverja að komast hjá algerum ósigri með tilheyrandi mannfórnum milljóna manna og skelfilegri eyðileggingu ef barist yrði allt til enda.

Rommel barðist aldrei á austurvígstöðvunum þar sem nasistar fóru hamförum í grimmd en leit greinlega á herþjónustu sína í Frakklandi og Norður-Afríku sem þjónustu við föðurlandið á líkan hátt og flestir hershöfðingjar Bandamanna gerðu varðandi þjónustu sína við land sitt og þjóð.

Honum var ljóst að hinn vitfirrti Hitler var að leiða þýsku þjóðina í glötun og hann var reiðubúinn til að hætta lífi sínu með því að styðja samsærismenn, á laun að sjálfsögðu, því að áætlunin varð að fara leynilega.

Þegar samsærið misheppnaðist og Hitler komst að hlut Rommels í samsærinu, var foringjanum vandi á höndum.

Rommel var þjóðhetja og frægasti hershöfðingi Þjóðverja og Hitler ákvað að ryðja honum úr vegi án þess að gera svik hans opinber.

Rommel særðist illa þegar flugvél réðist á bíl hans og þar með gafst tækifæri til að búa til átyllu vegna væntanlegs dauðdaga hans. Honum var gefinn kostur á að taka eigið líf gegn því að fjölskyldu hans yrði þyrmt og það gekk eftir. Ekki er ég viss um að Stalín hefði gert það sama í hans sporum. 

Sagt var opinberlega að Rommel hefði dáið af sárum sínum og hann fékk viðhafnarútför.

Allt framangreint sýnir sérstöðu Rommels en ennþá eru margir, sem vilja ekki sýna neina miskunn varðandi líf hans. Rommel hafi verið í þjónustu Hitlers meðan það hentaði honum og ekki snúið við honum bakinu fyrr en hann sá að það gekk ekki upp.

Þetta finnst mér full harður dómur. Rommel gat auðveldlega forðast að gera neitt uppskátt um viðhorf sín gagnvart Hitler 1943-44 og þraukað út stríðið, fullviss um það að Bandamenn myndu ekki draga hann fyrir stríðsglæpadómstól, enda ætti hann það síst skilið af öllum hershöfðingjum Þjóðverja.

Hann kaus heldur að taka þá miklu áhættu sem leiddi til þess að hann varð að gjalda fyrir það með lífi sínu.

Geta má þess að Von Stauffenberg, sem var í forystu fyrir framkvæmd uppreisnarinnar og réttilega hefur fengið mikinn sóma af fórn sinni, þjónaði Hitler án undanbragða fyrstu ár stríðsins.  

Nú, 70 árum síðar, er full langt gengið ef allir þeir, sem bera ættarnafnið Rommel, eiga að gjalda fyrir það.

Lausnin hlýtur að felast í því að kalla flugvöllinn, sem er kveikja þessa bloggpistils, Manfred Rommel flugvöll.   

   

Má flugvöllur heita Rommel?

Athugasemdir

[Þorsteinn Briem, 30.4.2014 kl. 00:17]

20 July 1944 plot against Hitler

"Sometime in February 1944, Rommel agreed to lend his support to the conspiracy in order to, as he put it, "come to the rescue of Germany.""

Erwin Rommel

Invasion of Normandy 6 June 1944 - mid July 1944

[Jón Logi (IP-tala skráð) 30.4.2014 kl. 07:42]

Hva, - þetta er ekki mikið mál. Sérstaklega í ljósi endaloka Rommels. Flugvöllurinn ber þá nafn þeirra feðga, - það er eiginlega óhjákvæmilegt.
Það eru bæði torg og götur út um allt í Þýskalandi sem bera nöfn fólks sem stóð í andspyrnu gegn Hitler. Scholl nafnið er t.d. víða.
Og það er fleira. Oft hef ég heimsótt fólk í Junkerstrasse í Saarbrucken. Heinkelstrasse er skammt undan.......

[þórarinn (IP-tala skráð) 30.4.2014 kl. 10:38]

Erwin Rommel er einhver alrra snjallasti hershöfðingi fyrr og síðar leyfi ég mér að fullyrða. Endalaust gaman að horfa á þætti Discovery um seinni heimstyrjöldina en síðan dúkkar nafnið hans einnig fyrir í þáttum á borð við Weaponology en þeir fylja eftir þróun vopna frá fyrstu tíð og til dagsins í dag. Fyrst þú minnist á innrásina í Normandy þá þrátt fyrir það sem þú segir að Rommel hafi verið hvaddur annað þá engu að síður stóð hann fyrir þeim vörnum sem gerðar voru, sem síðan leyddi til þess að mannfallið varð eins og það varð þegar innrásin var gerð. það var vegna þess að hann taldi einfaldlega að þessi staður væri ákjósanlegastur ef að innrás yrði gerð og því fór sem fór.

[Ómar Ragnarsson, 30.4.2014 kl. 15:53]

"Atlantshafsveggurinn" eins og hann var kallaður, náði allt frá Íberíuskag í suðri og norður til Norður-Noregs. Hitler var með næstum 300 þúsund manna herlið bara í Noregi.

Hugmyndina að þessum vegg átti Hitler sjálfur og Rommel var aðeins einn af fjölmörgum sem lenti í vinnunni vegna útfærslu hans.

Þessi varnarveggur var einfaldlega of stór til þess að hægt yrði að gera hann nógu öflugan alls staðar til að verjast stærstu innrás veraldnarsögunnar af sjó.  

Von Rundsted dró af þessu þá ályktun að útilokað yrði að verja varnarvegginn nema að hafa nógu stórar varnarsveitir það langt inni í landi að erfitt væri að ráðast á þær allar úr lofti, og á móti kæmi að þær yrðu búnar hámarks sveigjanleika til að fara hratt í átt við innrásarstaðarin.

Þjóðverjar vissu líka að jafnvel þótt innrásarher fengi landfestu, myndi hann skorta uppskipunarhöfn og aðstöðu til þeirra óhemju eldsneytis- hergagna- og birgðaflutninga sem stórt herlið þarnast.

Eina leiðin til að hrinda innrásinni yrði að svelta innrásarherinn inni.  

Enda festist innrásarherinn á tiltölulega litlu svæði í meira en mánuð eftir innrásina.

En Þjóðverjar vissu ekki um nokkur atriði, sem breyttu þessu:

1. Bandamenn drógu fljótandi hafnir, svonefnd Mullberrys, yfir að Frakklandsströnd, sem þeir notuðu þar til búið var að ná höfninini í Cherborg, þeir lögðu sjávarleiðslu fyrir olíuflutningana og þeir lemstruðu svo aðflutningsleiðir Þjóðverja að nálgaðist það að svelta þá.   

Á leið norður eftir Noregi er ekið fram á staði, þar sem eru minnismerki um fjölda fanga og þræla, sem var útpískað við þetta gríðarlega verk og dóu af illi meðferð.

Rommel stóð ekki fyrir neinu slíku og Von Stauffenberg var einnig búinn að þjóna Hitler svo vel fyrri hluta stríðsins, að hann var í innsta hring og átti aðgang að innstu leynifundum Hitlers eins og þeim í Úlfshreiðrinu, þar sem fyrir hreina slysni tókst ekki að losna við hann.

Rommel og Stauffenber eru því sambærilegir að mestu.  

[Jón Logi (IP-tala skráð) 1.5.2014 kl. 07:20]

Best að krydda þetta aðeins....
Þjóðverjar óttuðust mjög að Bandamenn myndu taka af þeim Noreg. Þeim var haldið volgum með það með "upplýsingum". Einn hlekkurinn í því var Íslendingurinn Ib Árnason Riis, sem vann hér sem gagnnjósnari.
Og varðandi Normandí.
Atlantshafsveggurinn þarfnaðist margra útfærslna, t.d. til að stoppa farartæki af sjó og líka inn í landi, t.d. svifflugur (lendingar). Þar nýttist hugvit Rommels víða, en mann svo sem grunar að kallinn hafi talið þetta vonlaust verk. Enda var það svo.
Þó svo að Atlantshafsveggurinn væri langur, var innrásarsvæðið háð því að liðsafnaðurinn kæmist yfir í náttmyrkri, sem ekki er svo lengi þarna í Júní.
Normandý og Pas-de-Calais voru ákjósanlegustu staðirnir.
Hitler trúði því að Bandamenn myndu reyna við Pas-de-Calais, og án þess að þeir vissu það, þá gerðu þeir allskonar brellur til að "falsa" innrás þar. M.a. notuðu þeir Lancaster vélar frá hinni frægu flugsveit 617 (Dam Busters) til að búa til radarsvörun sem líktist flotadeild, - þar sem ekkert var!
Um leið og Bandamenn náðu fótfestu var taflið tapað hjá Þjóðverjum. Þó að Bandaríkjamenn hafi lent í miklu mannfalli á sínum 2 strandlengjum af 5, - "Utah" og "Omaha" þá náðu þeir fótfestu, og mun betur gekk hjá Bretum og Kanadamönnum á "Sword", "Juno" og "Gold". Eins gekk nokkuð vel með þær sveitir sem lentu í fallhlífum og svifflugum, og tóku t.d. brýr og mikilvæga samgöngustaði.
Það hafa því ekki liðið margir dagar frá innrásinni þar til Rommel hafði það á tæru að stríðið væri tapað.
Nú var það svo, að samsæri Stauffenbergs snérist ekki endilega um að semja um uppgjöf, eða semja við vesturveldin. Það snérist um það að koma skrímslinu frá völdum og taka stjórnina. Skipulag Stauffenbergs náði alveg þar yfir, þannig að ekkert færi í ringulreið yfir fráfalli Hitlers.
Rommel var þarna innvinklaður, - reyndar nokkuð seint.