Ferðamenn koma til þess að upplifa íslenska veðrið.

1993 gláptum við Helga undrandi á ferðafólk, sem stóð á suðvestrurströnd Írlands og lét suðvestan belginginn ausa yfir sig saltstorknu sjóroki, sem er svo algengt þarna, að trén er u lauflaus sjávarmegin. 

Þetta ferðafólk var komið þangað um mjög langan veg, flest frá Miðjarðarhafslöndum, allt austan frá Grikklandi, Tyrklandi og Krít, og var að aka hinn svonefnda Kerry-hring þar sem hægt er að fara inn á milli fjallanna upp í bæinn Killarney, en þar er oft rof í regnskýjahuluna, sem sólin brýst í gegn. 

Þetta fólk var alsælt með upplifunina af því að kynnast svona ólíku veðri og aðstæðum á einum degi og sagðist einmitt hafa komið til þess að soga í sig saltrok haföldunnar, sem væri komin að ströndinni alla leið frá Ameríku. 

Heima hjá sér hefðu þau meira en nóg af 30 stiga hitasvækju og heiðríkju. 

Fyrirsögnin "komu aftur þrátt fyrir veðrið" lýsir þeirr þrálátu hugsun okkar Íslendinga að íslensku umhleypingarnir fæli útlendinga frá landinu.

Þessi hugsun er alveg á skjön við eitt af lögmálum allrar þjónustu og sölumennsku, að "viðskiptavinurinn hefur alltaf rétt fyrir sér." Sem þýðir að það eru fyrst og fremst þrá og þarfi viðskiptavinarins sem ber að hafa í öndvegi, - ekki þrá og þarfir seljandans. 

Við höfum hugsað og hugsum enn allt út frá okkar eigin þrá eftir sól og hita og laumupokaskapurinn með hið raunverulega íslenska veðurlag og viðleitni til að laða hingað ferðafólk til að skoða helst skóga í sumarsælu hefur byggst á misskilningi gagnvart vaxandi þörf ferðafólks um allan heim fyrir það sem kallað er "upplifunartúrismi," að upplifa eitthvað alveg sérstakt á borð við íslenska náttúru og íslenskt veðurlag, - eitthvað sem alls ekki er á boðstólum í heimalandinu eða öðrum löndum en Íslandi.

Þessi tilætlunarsemi um það hvað ferðafólkinu eigi að finnast eftirsóknarvert hefur skaðað íslenska ferðaþjónustu áratugum saman.  

Komu aftur þrátt fyrir veðrið