Ekki sviðsett heldur raunveruleiki.

Á tímabili í vetur hljóp hiti í umræður um Landspítalann og starfsemina þar og í hita leiksins féllu ummæli sem betur hefðu verið ósögð.

Meðal þess var sú fullyrðing, að þegar gerðar voru ráðstafanir til að sjúklingar á bráðadeild gætu legið yfir nótt í upphituðu bílaskýli, væri verið að sviðsetja erfitt ástand.

Það vill svo til að ég hef vegna tveggja atvika í vetur þurft að fara oftar á spítalann til meðferðar og sjúkraþjálfunar en alla ævina fram að því og tel mig hafa kynnst raunverulegu ástandi á bráðadeildinni.

Sú reynsla sýnir að álagið á deildina er oft svo mikið að það gæti ógnað öryggi bæði á deildinni og spítalanum ef stórslys verður, því að marga daga er ekki hægt að nota annað orð en örtröð um álagið.

Ástandið á bílastæðum við spítalann í vetur hefur verið til marks um þetta.

Í síðara atvikinu var ljóst að um tvö mikil högg á líkamann hafði verið að ræða, fyrst við árekstur óvarins likama við bíl sem braut framrúðu bílsins, og síðan við fall niður af framrúðunni niður á götuna sem olli meiðslum og innvortis- og útvortis blæðingum á sex stöðum, en engu beinbroti, sennilega vegna hvað höggið dreifðist á allan líkamann, allt frá ökklum og hnjám upp í olnboga, herðar háls og höfuð.

Eftir ítarlegar myndatökur um kvöldið vildi ég ólmur vera fluttur heim með tilliti til álagsins, sem er jafnan á deildinni, en læknar og hjúkrunarlið töldu það ekki koma til greina, svo að ég dvaldist á deildinni yfir nóttina og fram undir hádegi daginn eftir.

Í ljós kom, að það hefði verið algert óráð að reyna að fara heim í því ástandi, sem líkaminn var eftir slysið, enda tók það tæpa viku fyrir afleiðingarnar að koma fyllilega í ljós.

Ég vil við þetta tækifæri lýsa yfir aðdáun og þakklæti á starfsfólki bráðadeildar fyrir þá fagmennsku og alúð sem ég hef orðið vitni að, oft við afar erfiðar og krefjandi aðstæður og álag.  

 

Komum á bráðadeild og legudögum fjölgar

Athugasemdir

[Þorsteinn Styrmir Jónsson (IP-tala skráð) 28.4.2016 kl. 17:03]

"Heyr, heyr". Ég lá einnig líka einn og hálfan sólahring á bráðamóttökunni í vetur. Ég kom eldsnemma á laugardagsmorgni og þá var allt rólegt og nóg pláss fyrir mig. Rætt var um að leggja mig inn því það myndu losna pláss um og eftir helgina.

Síðan jókst traffíkin stöðugt eftir því sem leið á daginn og laugardagsnóttin var svo erilsöm að það hefði engu breytt þótt ég hefði verið skermaður af á Slippbarnum, næðið hefði ekki verið meira.

Fréttin sem kom svo tveimur eða þremur vikum síðar um að aðstaða hefði verið útbúin í bílskýlinu kom mér því alls ekkert á óvart. Ef hægt er að kynda það vel upp þarf ekkert að vera verra fyrir minna veika sjúklinga að liggja þar í næði.

En alltaf er nú gaman að liggja á Borgarspítalanum enda hjúkkurnar þar með endemum sexí og kynþokkafullar.