"Hetjur bak við luktar dyr."

Mér er í barnsminni þegar ég var veikur um nokkurra vikna skeið og hlustaði á tónlist í útvarpinu þar sem ég lá. 

Eitt af þeim lögum, sem aldrei gleymast, var lagið sem Elsa Sigfúss söng á svo hjartnæman hátt, og var við ljóð Davíðs Stefánssonar um verkamannsins kofa. 

Þar var lýst kjörum hinna fátækustu á kreppuárunum og er sárt til þess að vita að fátækt skuli enn ekki hafa verið útrýmt á Íslandi sjötíu árum síðar. 

Ein af setningum sem Erla söng og enn lifa í minningunni er "...hin sjúka móðir brosti gegnum tárin." 

Þessi fáu orð voru hin einu í ljóðinu þar sem minnst var á veikindi eða sjúkleika, en þess sterkari voru þau innan í lýsingunni á ömurlegum kjörum hinnar fátæku fjölskyldu. 

Davíð var höfuðsnillingur í skáldastétt og hafði lag á að enda ljóð sín með meitluðum lokasetningum, sem kallast "punch line" á enskri tungu. 

Lokasetningarnar voru sterkar í þessu ljóði hans:  

 

"Það búa hetjur bak við luktar dyr.  /  

Börnin frá mat en foreldrnir svelta."  

Var ekkert leyndarmál