Tvær ræður sem segja mikið.

Það var sögulegt augnablik að hlusta nú rétt áðan á sigurræðu Donalds Trump í beinni útsendingu og rifja upp aðra ræðu sem hann hélt fyrr í haust, sem var með talsvert öðrum blæ.

Það var sameiginlegt báðum þessum ræðum, að Trump er afar öflugur ræðumaður, á auðvelt með að flytja langt mál blaðalaust og laginn við að segja eitthvað og jafnvel margt í hverri ræðu, sem vekur athygli áheyrenda, fjölmiðla og þar með almennings.

Ræðan í haust var 35 mínútna löng og þegar hún og annað, sem hann hefur gert í kosningabaráttunni er krufið til mergjar sést, að allan tímann í kosningabaráttunni, sem skilaði honum yfir allar hindranir í Repúblikanaflokknum, og að lokum yfir í Hvíta húsið, nýtti hann sér nýungagirni fjölmiðlanna og almennings gagnvart "ferskum blæ" til þess að viðhalda mestri athygli allra frambjóðenda frá byrjun með því að nota það sama og Hillary Clinton hefur raunar gert á sinn hátt í áratugi, að tilgangurinn helgi meðalið.

Langur ferill Hillary hefur borið þess merki, að hún hefur haft hugsjón til að berjast fyrir með kjafti og klóm og nota til þess öll tiltæk ráð að komast í aðstöðu til að framkvæma ætlunarverk sitt.

Á endanum má má sjá, að Trump gerði það, sem Bandaríkjamenn orða oft svona:  "To beat her at her own game" eða eins og Íslendingar hafa oft orðað það: Að fella hana á eigin bragði.  

Þegar litið er til baka yfir feril Trumps á þessu ári sést, að allt sem hann gerði miðaði að því að halda sigurræðu, sem var í nýjum og gerólíkum tóni samanborið við ræðurnar í kosningabaráttunni, eins og heyra mátti áðan og lesa í endursögnum fjölmiðla.

Það var ekki að sjá nein þreytumerki á Trump þrátt fyrir einhvern svakalegasta endasprett í sögu kosningabaráttu vestra, að koma fram í fimm ríkjum á sama tíma og Hillary kom fram í tveimur.

Þetta eitt, 5:2, var sálfræðilega sterkt og útsmogið eins og svo margt annað, sem Trump hefur gert. Þessum algera nýgræðingi í stjórnmálum og stuðningsmönnum hans tókst að bera sigurorð af einhverri bestu "kosningavél" síðari tíma. 

Nú er bara að vona að hann standi við stóru orðin og loforðin í sigurræðunni um að græða sár, sameina Bandaríkjamenn með virðingu fyrir öllum þjóðfélagshópum og að Hillary Clinton eigi virðingu skilið.

Því miður var aðferðin, sem hann beitti til þess að verða fremstur í því að ná athyglinni frá upphafi, ekki viðkunnanleg svo ekki sé meira sagt, og það hefði verið æskilegra að fara ekki niður hið lága plan leðjuslagsins til þess. Hætt er við að mörgum finnist bæði auður hans og einstæður sigur hans í kosningum illa fenginn. 

Að það sýni ekki heilsteypta og traustvekjandi persónu að rótast fyrst eins og naut í flagi á oft ósvífinn hátt og setja allt á annan endann, en snúa síðan við blaðinu á punktinum og segjast allt í einu vera allra.

En þarna reyndist hann einfaldlega snjallastur allra á því plani, sem bandarísk stjórnmál eru oft, því miður.

Mesta áhyggjuefnið er að afneitunarstefna hans gagnvart langstærsta viðfangsefni jarðarbúa á þessari öld, umhverfismálunum og rányrkju á auðlindum jarðar, virðist grunnmúruð hjá honum.

Hann stendur líka í þeirri trú að hann sé ósigrandi, þrátt fyrir öll gjaldþrotin og tap í málaferlum, og hefur ævinlega afneitað því sem allir sáu, og sagst hafa sigrað.

Þetta getur verið varasamur persónuleikabrestur hjá manni, sem verður með kjarnorkuherafla Bandaríkjanna í hendi sér.

Hvað er það, hann er ólíkindatól í nýrri stöðu, hefur verið til alls vís fram að þessu með yfirlýsingum gegn nágrannaþjóðum, NATO þjóðum, múslimum o. s. frv. og við skulum sjá hvað setur.

Mikið veltur á því að hann kunni að velja sér heppilega og færa samstarfsmenn. 

Donald Trump kjörinn forseti

Athugasemdir

[Bjarne Örn Hansen (IP-tala skráð) 9.11.2016 kl. 10:23]

Þo svo að engin fordæmi séu til þess, geta "electorarnir" breitt atkvæðinu og látið það ekki fylgja meirihluta hvers fylkis, eins og forsendur eru fyrir. Þeir myndu ekki komast upp með það, nema einu sinni ... en ef þeir telja Frambjóðandann "hættulegan" gera þeir það.

Ég held að Fox hafi sagt þetta, eins skýrt og hægt er.  Að Obama, hafi notað vald sitt til að hjálpa Clinton, og reina að hafa áhrif á kosningarnar, er ekki kosningavél ... heldur afglöp.  Forsetinn er kosinn af fólkinu, og þetta eitt sýnir að Obama er ekki lýðræðissinni, og þar af leiðandi er ekki kerlingin það heldur.

[Kolbrún Hilmars, 9.11.2016 kl. 17:11]

Frú Clinton átti að verða forseti 2008 - þá var hennar tími.  Þá seldi hún Obama framboðið gegn stuðningi nú, 2016. Obama hefur svo sannarlega ekki svikið sitt en það dugði ekki til.  Margir áttu Sanders að hefna.  Auk annarra ástæðna að auki, að sjálfsögðu.