Of langt á milli lífeyrisþega og stjórnarfólks ríkis í ríkinu.

Ætli það sé ekki liðin um hálf öld síðan farið var að tala um það að allir landsmenn væru í sama lífeyrissjóði og að auka þyrfti lýðræði og gegnsæi í stjórn lífeyrissjóðanna. 

Síðan þá hefur veldi þessara sjóðað margfaldast en ekkert hefur bólað á því að stytta boðleiðirnar á milli þeirra tugþúsunda einstaklinga sem hafa borgað í þessa sjóði í því skyni að geta notið þessara greiðslna síðar þegar komið væri á eftri ár. 

Það hefur komið fram í umræðum um lífeyrismál, að Ísland sé eina landið í okkar heimshluta þar sem stjórnvöld virði ekki eignarrétt þeirra sem skópu hinn mikla auð, heldur telji sér heimilt að vaða í hann að vild og ræna eigendurna beint, auk þess sem önnur ráðstöfun er þess eðlis, að hinn almenni eigandi á enga möguleika á að hafa nein áhrif á starfsemina. 

Sjóðirnir hafa orðið ríki í ríkinun og stjórnendur þeirra ósnertanlegir. 

Er ekki kominn tími til að meira en hálfrar aldar gömul gagnrýni sé tekin fyrir og loksins krufin til mergjar?

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Taka þarf afgerandi skref