Veruleiki sviðsins er tvöfaldur.

Veruleiki sviðsins, leiksviðsins eða hvers annars vettvangs, þar sem listsköpun á sér stað, er oft tvíbentur.

Á sviði er oft leitast við að búa til veruleika leikrits, sviðsdagskrár eða kvikmyndar, en samt býr sviðið yfir því að geta orðið vettvangur annars veruleika, raunveruleika hinnar beinu útsendingar lífsins.

Í tengdri frétt á mbl.is er greint frá því að sumir áheyrendur á tónleikum Bruce Hampton hefðu haldið þegar hann hneig niður í lok tónleikanna, væri það leikinn hluti af tónleikunum. 

En það var grimmur veruleiki dauðans.

Hér heima hneig Rúnar Júlíusson niður baksviðs á tónleikum, ef ég man rétt. 

Tvívegis hefur svipað, þó ekki nærri eins alvarlegt, hent mig á sviði. 

Á Sumargleðinni á Kirkjbæjarklaustri 1980 endaði lagið Sveitaball í flutningi mínum á þann veg að ég var kominn aðeins of framarlega á sviðið í öllum hamaganginum, sem fylgir flutningi þess lags. 

Talsvert hátt var af sviðinu niður í salinn, og á sekúndubroti hugkvæmdist mér að fara heljarstökk fram fyrir mig niður í stað þess einfaldlega að hoppa beint niður. 

Þetta mistókst þannig, að ég komst ekki nema helming stökksins á leiðinni niður og kom beint niður á hausinn.

Þar var ég heppinn að hálsbrjóta mig ekki en brákaði samt hálslið án þess að það kæmi í ljós fyrr en fimm árum síðar þegar ég fór að enda þetta lag á því að fara kollhnís aftur á bak og hnykkti á kölkuðum örvef sem hafði myndast í taugaopi í sjöunda hálsliðnum.

Ef ég hefði lamast eða drepist í þessu stökki hefðu áhorfendur áreiðanlega haldið í fyrstu að þetta væri óviðjafnanlega flott og fyndið atriði.

Enda var það svo fyndið að fagnaðarlátunum ætlaði varla að linna. 

Á litlu jólum á Sólheimum í hitteðfyrra framkvæmdi ég atriði sem áheyrendur héldu að væri hluti af söngskránni, og hafði sjaldan verið hlegið og fagnað jafn mikið í 50 ára sögu samkomunnar. 

Ég var að syngja línurnar:  "Hafið þið Gluggagægi séð  /  gráa og síða skeggið með? /  Glápir hann alla glugga á. /  Gott ef hann ekki brýtur þá.

Til þess að gera þetta með tilþrifum, steig ég þrjú skref fram á sviðinu þegar sungið var: "Glápir hann alla glugga á. /  Gott ef hann ekki brýtur þá" - og stangaði höfðinu fram til að brjóta ímyndaðan glugga.

Sviðsljósin lýstu framan í augun og svartmálað sviðið var, séð frá mér, myrkvað og sýndist svört klessa.  Ég sá ekki, að sviðið var styttra en vænta mátti, því að trappa lá upp á það.  

Ég steig aðeins of framarlega, steyptist eins og eldflaug niður í salinn, braut auðvitað engan glugga en braut hins vegar öxlina í staðinn og ætlaði hlátri og fagnaðarlátum aldrei að linna. 

Ég notaði tækifærið meðan hlátrasköllin dundu, stóð strax á fætur og gekk upp á sviðið, þar sem kynnirinn spurði mig lágt: "Er eitthvað að?"

"Já, ég er axlarbrotinn," svaraði ég. 

"Hvernig veistu það?"

"Ég er síbrotamaður", svaraði ég og kláraði lagið og lögin sem eftir voru. 

Það var ekki fyrr en ég var farinn til Reykjavíkur til að komast á bráðamóttökuna í Fossvogi sem það spurðist út fyrir austan að ég hefði axlarbrotnað. 

Albert heitinn Guðmundsson var fastamaður í "Stjörnuliði" mínu meðan hans naut við. 

Eftir nokkra leiki með liðinu hafði Brynhildur kona hans samband við mig og harðbannaði mér að hafa Albert í liðinu, því að hann væri bæði hjartveikur og alltof þungur og feitur, þannig að þessi þátttaka hans væri stórhættuleg. 

Ég lét því Albert ekki vita af næsta leik, en þegar hann komst að því að hann hefði ekki verið boðaður, hringdi hann í mig, sármóðgaður, og spurði mig fyrir hvaða sakir ég teldi hann ekki eiga heima í liðinu. 

Ég sagði honum frá því sem Brynhildur hafði sagt. 

"Henni kemur það ekkert við," svaraði Albert. "Þegar við giftum okkur var það samkomulag okkar á milli að knattspyrnuiðkun mín væri algerlega mitt einkamál og þetta heyrir undir það."

"Já, en ég vil ekki eiga sök á því og bera ábyrgð á því ef þú hnígur niður í miðjum leik," svaraði ég. 

"Eiga sök!" "Hvaða vitleysa er þetta í þér? Þá mátt þvert á móti verða stoltur af því ef ég hníg niður frammi fyrir troðfullri Laugardalshöllinni með boltann á tánum. Úr því að allir menn eru dauðlegir getur maður eins og ég ekki beðið um flottari dauðdaga." 

Eftir þetta var Albert alltaf fyrsti maðurinn sem ég hringdi í þegar til stóð að Stjörnuliðið léki. 

 

Lést á eigin tónleikum

Athugasemdir

[Þorsteinn Briem, 3.5.2017 kl. 23:48]

Ómars ætíð þung er þraut,
þegar er á iði,
ýmist hann sig axlarbraut,
eða fór úr liði.