Drottning vill sigla, - en, - byr verður að ráða.

Margrét Lára Viðarsdóttir túlkar vel hugsanir sannrs meistara þegar hún segist "ekki vilja ljúka keppnissögu sinni svona."

Þegar "Gulldrengurinn" Oscar De La Hoya barðirst við talsvert eldri mann, Bernard Hopkins, náði Hopkins á hann einvherju skæðasta höggi hnefaleikanna, hægra megin við brignspalirnar, oft nefnt Solar plexus-högg vegna nálægðar mikilvægs taugabúnts. 

Oscar hneig niður með mikinn kvalasvip, en enda þótt andlit hans sýndi 100% einbeitingu varðandi það að standa upp, var það ekki nokkur lifandi leið fyrir hann, ekkert frekar en hjá ýmsum öðrum frægum hnefaleikurum. 

Eftir bardagann sögðu menn við Oscar að hann væri á niðurleið í getu og ætti að hætta keppni. 

"En ég vil ekki enda ferilinn svona, emjandi í striganum" svaraði Oscar. 

Hann hóf nú einn ákafasta æfingatíma sinn á ferlinum, barðist við einn þekktasta hnefaleikarinn í þessum þyngdarflokki og vann hann glæsilega. 

En þá kom freistingin, að halda áfram að mala gull í hringnum eins og Gulldreng sæmir. 

Og í næstu bardögum hans við þá bestu, blasti við að hann varð að játa sig sigraðan fyrir þeim sem enginn getur unnið, Elli kerlingu, - aldurinn sagði til sín. 

Hann endaði að vísu ekki emjandi í striganum, en engu að síður afmyndaður , bólginn og eldrauður í framan vegna högga snillinganna sem hann barðist við árangurslaust. 

Líkamar fólks eru mismunandi gerðir. Sumir eru miklu tognunargjarnari en aðrir og stórkostlegir hlauparar á gullaldartímanum um miðja síðustu öld, Hörður Haraldsosn og Haukur Clausen, glímdu löngum við tognunarhættu. 

Hún olli því til dæmis, að Hörður náði alrei fyllilega því út úr sínum fótum, sem þeir bjuggu yfir. 

Mjög líkir menn geta verið ólíkir hvað þetta varðar. Þannig hef ég alla tíð verið tognunargjarn á sama tíma sem Jón bróðir minn hefur aldrei tognað svo ég viti. 

Ég á sonarson sem var einstaklega efnilegur knattspyrnumaður og hljóp 100 metrana á 11,2 sekúndum. Náskylldur markaskoraranum í sigrinum yfir Króötum. 

Snerpa og hraði voru skæðasta vopn hans, en ítrekaðar tognanir komu í veg fyrir að hann gæti nýtt sér þennan mikilsverða eiginleika. 

Ævinlega þegar formið var komið á ákveðið stig, dundu áföllin yfir. 

"Kóngur vill sigla en byr verður að ráða" var fornt máltæki. 

Það á við um knattspyrnudrottninguna Margréti Láru Viðarsdóttur sem stendur nú frammi fyrir vandasömu stöðumati og ákvörðun um framhald síns glæsilega ferils. 

Úrvinnsla úr slíkri aðstöðu sker stundum úr um það hvort afreksfólk er sannir meistarar. 

Og Margrét Lára hefur hugarfar meistarans. Þegar Muhammad Ali tapaði illilega fyrir Joe Fraxier í "bardaga aldarinnar" 1971 sögðu menn að nú væfi ferill hans allur, hraðinn farinn eftir keppnisbann í næstum fjögur ár. 

En Ali vann úr sinni stöðu á meistaralegan hátt og átti efir ekki síðri glæsiferl 1971-1978 en 1962-1967. 

Barðist að vísu tveimur bardögum of mikið í lokin, rétt eins og Oscar De La Hoya. 

Margréti Láru eru sendar hugheilar árnaðaróskir. í júlí verður hún 31 árs og ákvörðunin um framhaldið erfið eins og áður sagði.  

Sagt er í hnefaleikum að um þrítugt sé aldurinn "vafasamur". Sumir eru byrjaðir þá strax að dala, aðrir geta treint getuna fram undir 37 ára aldur, meðal annars með því að bæta örlítið minnkandi getu upp með reynslu, þroska og útsjónvarsemi, en síðan er einstaka, eins og Bernard Hopkins, sem var í fremstu röð fram yfir fertugt. 

 

 

Ég vil ekki loka sögunni svona