Þegar margir töldu bílbeltin hættuleg.

Baráttan fyrir lögleiðingu bílbeltanna er einhver dapurlegasta barátta íslenskrar sögu hvað varðar það, hvernig þröngsýni og þrjóska fengu mikinn hljómgrunn og töfðu fyrir framförum. 

Ótrúlegustu rök voru notuð gegn beltunum, ekki síst þau að þau varu beinlínis hættuleg og dræpu fjölda fólks.

Svo langt gekk þetta að í fyrstu lögunum um þau var ákvæði sem lleyfði unddanþátur frá notkun þeirra, sem hvarflaði ekki að mönnum í neinu öðru landi að veita, en miðuðust við það sem kallað var "séríslaenskar aðstæður".

Meðal slíkra aðstæðna voru bratti og vatn!

Svo gróin var andúðin á beltunum hjá mörgum, að eitt sinn er bíll fór út af vegi norðan við Blönduós og kollsteyptist nokkrum sinnum niður í árgljúfur fullytri bílstjórinn, að það hefði bjargað lífi hans, að hann hefði ekki verið bundinn og því getað kastað sér af eigin afli til og frá inni í bílnum á leiðinni niður!

Því miður kostaði báráttan gegn rannsóknarniðurstöðum þúsundfalt fjölmennari þjóða Íslendinga nokkur mannslíf og fjölda alvarlegra meiðsla. 

Á ferðaferli mínum bjargaði bílbeltið mér á innan við 1km hraða á klist, þegar íísskör brast undan bílnum, svo að hann valt rólega á kaf  á hvolf í ískalda á. 

Beltið hélt eftri hluta líkamans frá vatni sem streymdi inn í bílinn og kom í vegr fhyrir að efsti hluti minn króknaði úr votum kulda. 

 

Á

 

ÞÞegar 

Beltið bjargaði ökumanni