Erfðara eftir því sem framboðin eru fleiri.

Þegar litið er fjölda þeirra nafna, sem framboð þurfa að skila til yfirkjörstjórna, sýnist það í fyrstu ekki vera stórmál, miðað við það að kjósendur eru meira en 200 þúsund. 

En annað kemur á daginn. Það er ekki nóg að tilskilinn fjöldi hafi áhuga á því að vera á framboðslistum, því að afar mörgum finnst alls ekki sama hvar þeir eru á listunum, 

Það felst ekki aðeins í margir vilji vera sem efst á lista, heldur líka á því að margir vilja vera sem neðst á lista, og síðan eru ástæður annarra jafn fjölbreytilegar og þeir eru margir. 

Það nálgast oft að vera óleysanlegt viðfangsefni að raða á lista. 

Og það hefur oft orðið illleysanlegt verkefni að safna meðmælendum, því að ótrúlega margir fara rangt með það í hvaða kjördæmi þeir eru og aðrir eyðileggja undirskriftir sínar með því að hafa skrifað nafn sitt á fleiri lista. 

Það getur verið þumalfingursregla að það þurfi að safna minnst 20 prósent fleiri undirskriftum en krafist er, vegna þess hve margar undirskriftir verða ógildar. 

Vantar undirskrift eins framboðsaðila

Athugasemdir

[Guðmundur Ásgeirsson, 13.10.2017 kl. 16:14]

Það getur verið mjög auðvelt að raða á framboðslista.

Ef maður notar lýðræðislegustu aðferðina: prófkjör.

Sem yrði svo óþarft við innleiðingu persónukjörs.

[Jón Ólafur (IP-tala skráð) 13.10.2017 kl. 16:33]

Fyrir lítil framboð getur þetta verið nær óvinnandi vegur:

En það er annað sem ég hef meiri áhyggjur af:                                     Við verðum að fara að gera meiri kröfur til Alþingismanna, ef ekki á ylla að fara fyrir þjóðinni. Við þurfum þroskað og lífsreint fólk á ALÞINGI, en ekki hass hausa,einhverja kjána sem ekki hafa getað höndlað með sín eigin fjámál, það er með öllu óboðlegt að slíkir einstaklingar, taki að sér að fara með fjámál þjóðsrinnar.                                                                      Við þurfum lífsreynt og þroskaða einstaklinga á Alþingi, ef ekki á að fara ylla fyrir þjóðinni.