Dansk-þýsk fullkomnunarárátta?

Bakstur er stundaður á öllum heimilum, en samt er um að ræða listgrein, þar sem fullkomnunarárátta fær góðan jarðveg. Svipað er að segja um matargerð. 

Nú eru tveir miklir góðgætisdagar að baki, og bolla er ekki sama og bolla ef út í það er farið. 

Faðir minn, Ragnar Edvardsson, var bakarameistari og afi minn, Eðvarð Bjarnason var það líka. 

Á nokkurra ára tímabili ráku þeir hvor sitt bakarí á tveimur stöðum í borginn. 

Á þeim tímam, sem þeir námu fræði sín, þóttu Danir standa fremstir meðal Norðurlandaþjóðanna í brauða- og kökugerð.  

Var jafnvel talað um mun á brauðum og kökum sitt hvorum megin Eyrarsunds. 

Ekki veit ég hvað var hæft í þessu, en hitt fór ekki að milli mála hve góðir Danir væru á þessu sviði þær sex vikur, sem ég dvaldi í Kaupmannahöfn sumarið 1955. 

Í vinsælli afmælisdagabók á þessum árum stóð við sameiginlegan afmælisdag minn og móður minnar, að við hefðum mikinn áhuga á matseld og fatagerð. Það var fullkomið öfugmæli um okkur bæði. 

Hins vegar er sonur okkar Helgu, Þorfinnur, ástríðufullur matargerðarmaður og hefur unnið í keppni í þeirri grein. 

Má því segja að ég sé týndi hlekkurinn í kynslóðaröðinni hvað þetta varðar.

Stundum segi ég í gamni að ég sé alinn upp á vínarbrauðsendum, því að fyrstu æviárin var bakarí afa míns nánast í næsta húsi við sömu götu og vínabrauðsendarnir urðu annars afgangs.

Forvitni minni um það, af hverju þeir bökuðu svo góð vínarbrauð að önnur eins hef ég ekki smakkað síðan, svöluðu þeir með löngum fyrirlestrum um galdurinn á bak við þetta hjá þeim. 

Þótt besta hveitið, frá Ameríku, væri dýrt, kom ekki annað til greina, né heldur að spara neitt í notkun á eggjum og rjóma.

Það var vakað yfir öllum ferlinum með nákvæmu handbragði, til dæmis þurfti að "opna deigið" með því að slá á það með spaða eða hníf og búa til röð af þversum liggjandi raufum. 

Margt annað mætti nefna ef ég myndi það allt ennþá. 

En stundum segi ég líka í gamni að eftir að þeir feðgar hættu að baka hafi ég aldrei aftur smakkað önnur eins vínarbrauð. 

Margt af þeirri framleiðslu í Þýskalandi, sem þá eins og nú var afrakstur hinnar frægu "þýsku nákvæmni" rataði vafalaust beint í norður til Danmerkur og skóp álíka kröfuhörku þar um gæði. 

Af þessu, nokkurs konar þýsk-danskri fullkomnunaráráttu, nutum við Íslendingar þegar iðnmenntun barst til okkar á meðan við vorum að sækja fram til batnandi og betri framleiðsluhátta til þess að standa á eigin fótum og njóta betri lífskjara.  

Katrín fékk fyrstu köku ársins