Táknræn mynd af bíl.

Fyrsta áratuginn eftir Seinni heimsstyrjöldina höfðu Bandaríkin yfirburði yfir aðrar þjóðir í framleiðslu bíla á alla lund. Fleiri bílar voru framleiddir í Bandaríkjunum en í öllum öðrum löndum samanlagt, og Kaninn framleiddi líka bestu bílana. 

Þetta var mesta vöruvöndunin með endingu og lága bilanatíðni sem keppikefli. 

"Hurðir féllu hljóðlaust og þétt að stöfum og gírstengur runnu áreynslulaust og nákvæmlega í sínar stöður" eins og það var orðað í heimildabókum um bandarísku bílana. 

En á örfáum árum upp úr miðjum sjötta áratugnum hófst mikið hestaflakapphlaup og tískukapphlaup með sístækkandi bílum, sem gerðu það að verkum, að aðrar þjóðir, einkum Þjóðverjar og Japanir, fóru fram úr Bandaríkjamönnum hvað snerti hagkvæmni, endingu og lítinn viðgerðakostnað, auk þess sem tískuórar vængja og stéla á bandarísku bílunum og nýjungagirni, sem til dæmis gerðu það að verkum að forskot Chrysler verksmiðjanna 1957 varð að engu á fáum árum vegna ryðsækni og galla á þessum glæsibílum. 

Á árinu 1960 fór betur um fimm manns í Mercedes-Benz 190 en í meters lengri og næstum tvöfalt þyngri Chrysler.   

Myndin af Chevrolet Silverado pallbílnum sem fylgir tengdri frétt á mbl.is er táknræn fyrir það hvernig sótt er í að "gera Ameríku mikla á ný" með svipuðum hætti og gerðist á árunum 1957 til 1977, þ.e. að láta stærð og þyngd hafa forgang. 

Þriggja tonna 300 hestafla trukkur með þverhníptum og fjallháum framenda sem nær alveg niður undir götu er táknrænn fyrir nálgun, sem virkar öfugt við tilganginn eins og lækkandi sölutölur á heimsvísu bera vitni um. 

Þetta er dapurlegt í ljósi sögunnar frá dýrðarárunum 1946-1956 þegar mikilleiki Bandaríkjanna fólst í gæðum, tækni, hönnun og metnaði sem skilaði árangri. 

Því að Kaninn getur þetta allt ef hann tekur sig á.  

Bandarískir bílar í mótbyr