Lögreglustjórinn á Dúfulæk hinn vænsti maður.

Í suðvesturríkjum Bandaríkjanna má finna miklar víðáttur og óbyggðir og hægt að aka þar um slétturnar dögum saman án þess að sjá einn einasta lögreglubíl, hvað þá lögreglumann. 

Á ferð okkar Helgu um eitt slíkt svæði 2002 vorum við ekki alveg viss um hve langt við værum komin, og vorum að vesenast með stórt kort á knjám okkar til að átta okkur á því hve langt væri til eina smáþorpsins á hundraða mílna svæði, sem heitir "Dove Creek" eða Dúfulækur,  þegar skyndilega birtist lögreglubíll með blikkandi ljósum, sem stöðvaði okkur. 

Okkur krossbrá því að ýmsum sögum fer af hörku lögreglumanna vestra, hvað þá sektunum, sem geta verið 150 þúsund krónur fyrir að henda einu karamellobréfi. 

En allt annað reyndist upp á teningnum í þetta skipti, okkur til mikils léttis. 

Að vísu benti lögreglumaðurinn, sem var með byssu við belti, okkur kurteislega á það, þar sem hann horfði í gegnum framgluggann hjá ér á útbreitt kortið á hnjám okkar, að ég hefði rétt í þessu ekið fram hjá skilti með stórlega lækkuðum hámarkshraða og því verið langt yfir leyfilegum hraða. 

Hann lyfti brúnum þegar hann sá ökuskírteinið og vegabréfið.  "Iceland!" hrópaði hann upp og brosti breitt. 

Ég var fljótur að nýta mér augnablikið og lýsti því hve gerólíkar aðstæðurnar væru heima, mkðað við steikjandi hitann á víðáttum Colorado og Arizona. 

Við hefðum einmitt verið að skyggnast um eftir smáþorpinu Dove Creek og sennilega misst af því að sjá hraðaskiltið og jafnvel að taka eftir þessu litla þorpi. 

Sheriffinn varð hinn skilningsríkasti við að heyra þetta og sagði, að hraðaskiltið sem við hefðum brunað fram hjá rétt í þessu, væri einmitt til að láta vita af því að Dúfulækur væri í þann veginn að detta óvænt inn á leið okkar, og að húsin í þorpinu myndust birtast skyndilega við næstu beygju þar sem vegurinn lægi allt í einu um þessa afskekktu byggð. 

Hann sýndi okkur þetta með því að benda á kortið og benda einnig fram fyrir bílinn og sagðist skilja útskýringar okkar, en að jafnframt bæri honum að áminna okkur og fara eindregið fram á það við okkur að við slægjum frekar af og stoppuðum til að bera kortið saman við umhverfið heldur en að missa einbeitinguna að akstrinum.

"Hvert er för ykkar heitið?" spurði hann. Ég greindi honum frá akstursleiðinni, sem lægi um mörg ríki, þjóðgarða, vernduð svæði og virkjanasvæði, og að þessi ferð væri farin vegna gerðar kvikmyndar á Íslandi. 

"Aha," sagði hann, "þetta er áhugavert," en einmitt vegna þess hve mikið þið eigið eftir af ferðinni, munið þið ekki komast þetta áfallalaust ef þið takið ekki mark á aðstæðum og reglum hér. Má ég sjá kortið?" spurði hann og fór höndum yfir það um leið og hann gaf okkur góð ráð. 

Hann klappaði vinalega á öxlina og sagði:  "Ég læt sekt falla niður, óska ykkur góðrar ferðar, og gleymið því ekki, sem lögreglustjórinn á Dúfulæk sagði við ykkur og ráðlagði ykkur." 

Síðan gaf hann honnor og sagði: "Góða ferð og njótið dagsins og ferðarinnar framundan." 

Þetta var óvænt og minnisstætt, að hitta eins konar bandarískan Sæma Rokk lögregluþjón hér úti í villtasta vestrinu.

Lögreglustjórinn á Dúfulæk kemur síðan oft í hugann þegar ég heyri góðs, sanngjarns og velviljaðs manns getið. 

 

"

 

Umdæmið á við tvö og hálft Ísland