Ferðamannastraumurinn virðist sums staðar ógn við sjálfan sig.

Nýlega sá ég úttekt á þeim ferðamannastöðum heims, sem þyrfti að fara að vara fólk við að koma á. Athygli vakti á hvaða forsendum tíu staðir voru valdir, því að þeir voru allir heimsfrægir, þótt ólíkir væru, svo sem Stonehenge, Times Square, Tah Mahal, Colosseum o. s. frv. 

En ein megin ástæða skein í gegn: Ferðamannafjöldinn er orðinn svo mikill á þessum stöðum, að ferðafólkið fær ekki frið fyrir sjálfu sér, það eru langar biðraðir, það er okrað á þeim sums staðar eða það ríkir jafnvel ringulreið, og það er hægt að finna aðra staði, sem eru bæði jafn merkilegir og veita gestum meiri frið til góðrar upplifunar. 

Við erum farin að kannast við þetta í flóðbylgjunni sem hefur skollið á okkur undanfarin ár og við höfum verið óviðbúin. 

Ný  vandamál virðast skjóta upp kollinum. Eins frábær á alla lund og ferðir á fjallahjólum eru, er mér tjáð, að innan um sé að fjölga svörtum sauðum sem til dæmis á Laugaveginum, ekki langt frá Hrafntinnuskeri, stelist til að fara utan slóða á þeysireið niður ósnortnar hlíðar og skriður. 

Þetta sé farið að ógna víðernum, ósnortnu landi og kyrrð og friði, sem hingað til hafi verið helsta aðdráttarafl Íslands. 

Sem betur fer má sjá víða erlendis, að hægt er að beita ýmsum ráðum til að koma í veg fyrir að ófremdarástand myndist. 

Af því þyrftum við að læra í stað þess að ætla að finna upp hjólið, - og þá jafnvel ekki fyrr en það er orðið of seint. 

Seyra er vandi í Hrafntinnuskeri