Tregða og ótti gagnvart beinu lýðræði.

Þegar litið er yfir feril stjórnmálaflokka landsins síðustu áratugi og ummæli forsætisráðherra skoðuð kemur berlega í ljós vantraust stjórnmálamanna á kjósendum. 

Og þess vegna er ekki undarlegt hve lítils trausts Alþingi nýtur. 

Vinstri grænir lögðu fram tillögu um að samhliða Alþingiskosningunum 2003 yrði þjóðaratkvæðagreiðsla um Kárahnjúkavirkjun. 

Þingmenn hinna flokkanna felldu hana. 

Í kringum aðildarviðræður að ESB hringsnerust flokkarnir eftir því hvort þeir voru í stjórn eða stjórnarandstöðu og fleiri dæmi eru um að flokkar hafa látið aðild að ríkisstjórn ráða því hvort þeir væru með eða á móti þjóðaratkvæðagreiðslum. 

Ótti þingmanna við beint vald kjósenda skín í gegn gagnvart tillögum Stjórnlagaráðs um beinar persónukosningar og jafnt vægi atkvæða, enda þótt kjósendur sýndu hug sinn greinilega í þjóðaratkvæðagreiðslunni 2012. 

Það hefur nefnilega lengi verið þverpólitískur meirihluti á Alþingi, sem þorir ekki að horfast beint í augu við þá sem kjósa þá beint: 

Þessi meirihluti í hverjum kosningum er skipaður þeim þingmönnum, sem geta setið rólegir á kosninganóttina með glas í hendi, af því að "þeir eru í öruggum sætum."

Þessu þarf að breyta  

Beinar persónukosningar hafa reynst ágætlega í þeim löndum nálægt okkur sem nota þær. 

 

Hefðu átt að halda þjóðaratkvæði