Lögreglurannsókn á heyrnargetu Báru og farsímans?

Klausturþingmenn eru iðnir við að halda máli sínu gangandi dag frá degi og nær það nýjum og nýjum hæðum með hverjum nýjum fleti, sem velt er upp.

Það nýjasta sem þeir velta upp er að Bára hafi ekki getað heyrt orðaskil hjá fólkinu á barnum. 

Ef sannreyna á í því máli, og þá væntanlega sem lögreglurannsókn, er þá að komast að því hvort Bára hafi getað verið með svo góða heyrn að hún hafi heyrt orðaskil hjá þeim sem voru á barnum fræga að kvöldi dags 20. nóvember sl. 

En þá vaknar spurningin um það hvort heyrn farsíma Báru hafi verið svona miklu betri en heyrn Báru úr því að hægt var að heyra orðaskil í honum. 

Og hvernig á að standa að því að bera saman heyrn hennar og farsímans?

Verður málið ekki dæmalausara með hverjum degi, sem líður?

Segja upptökurnar skipulagða aðgerð

Athugasemdir

[Bjarni Gunnlaugur Bjarnason, 6.2.2019 kl. 11:40]

Þú misskilur þetta eitthvað Ómar, skv. frétt sem þú vitnar í þá segja þeir Báru sjálfa hafa viðurkennt að hafa heyrt illa hvað þingmennirnir voru að segja. 

Ætli atburðarásinn hafi ekki verið einhvern veginn svona:

Þingmenn venja komur sínar á Klausturbar eru þar oft nokkuð við skál og berorðir í pólitísku plotti.  Blaðamaður fær áhuga á að ná einhverju bitastæðu úr samtölum þeirra og setur upp vakt, mögulega með aðstoð starfsmanns á barnum að láta vita þegar tilteknir aðilar (sem blaðamanninn langar að "finna eitthvað á") koma á barinn.  

Bára og hugsanlega einhverjir fleiri eru á bakvakt, (sakleysislegt fólk sem hefur nógan tíma) og kemur þegar hringt er, sest niður þykist vera útlendingur, lætur lítið fyrir sér fara og byrjar að taka upp, (eða er þarna eingöngu til að þykjast hafa tekið upp eftir á).   

Lítið er upp úr krafsinu að hafa nema einhverjar pólitískar þreifingar milli Miðflokks og tveggja aðila úr Flokki fólksins, en í staðinn mikið fylleríisröfl og dónatal aðalega tveggja þingmannanna.  

Blaðamaðurinn að baki Báru veltir fyrir sér hvort þetta sé nothæft og ákveður að lokum að kingja nokkrum siðareglum og birta þetta efni.

Auðvitað er þetta eingöngu kenning en enn sem komið er sú sem passar best við framkomnar upplýsingar. 

Af hverju blaðaaðurinn hefur þennan sérstaka áhuga á Miðflokknum og formanni hans er á hinn bóginn sérstakt rannsóknarefni.

[Ómar Ragnarsson, 6.2.2019 kl. 12:13]

Klaustursmenn segja framburð Báru ótrúverðugan, og undir þar hlýtur að falla það ef hún segist hafa heyrt illa. 

Áhugi óþekkts blaðamanns á Miðflokknum hefur nú bæst við rannsóknarefni, em nefnd eru. 

[Bjarni Gunnlaugur Bjarnason, 6.2.2019 kl. 14:00]

Vandinn við blaðamennsku á Íslandi (og vitanlega víðar) er að það er svo til enginn sem fylgist með eða rannsakar rannsakendurna.

Blaðamenn eru stundum taldir til fjórða valdsins en á meðan lögjafarvaldið, framkvæmdavaldið og dómsvaldið verða að lúta stjórnarskrá og síðan hvers konar aðhaldi þá virðist hver sem er geta gerst blaðamaður og það sem verra er unnið sína vinnu á hvern þann hátt er hann kýs.  

Vita máttlausar siðareglur blaðamannafélagsins hafa þar ekkert að segja nema sem einhverskonar platígildi stjórnarskrár. 

Ýmsar takmarkanir eru á því hvað útlendingar meiga kaupa hérlendis (og mættu raunar vera meiri)  og eins hvaða störfum þeir geta gegnt t.d. meiga þeir ekki skv. stjórnarskrá vera seðlabankastjórar!

Engar takmarkanir virðast á hinn bóginn vera á hverjir geti keypt blaðamenn til verka. Hvað þá eftirlit.

Augljóst er að blaðamenn (fréttamenn kannski betra orð) og fjölmiðlar eru einhverskonar sambland af klikkbeitum og pólitískum aðgerðarsinnum.

Til dæmis var frétt Stundarinnar um Bjarna Ben. örfáum dögum fyrir kosningar ekki til að upplysa kjósendur um pólitískt ágæti (eða skort á því) viðkomandi heldur til að koma höggi á hann rétt fyrir kosningar. 

Fræg fyrirsát RÚV gagnvart Sigmundi Davíð var einnig gott dæmi um hvernig fjölmiðill og það sjálfur ríkisfjölmiðillinn ruglaðist á muninum á að segja fréttir og búa þær til. 

Fjölmiðlar á Íslandi virðast þannig hafa ákveðna pólitíska sýn í bland við klikkbeiturnar því einhver verður jú að lesa/skoða. 

Verst er að þessi pólitíska sýn fer dult nema auðvitað að hún þekkist stundum af ávöxtunum. Helst ráðist að þeim sem tala fyrir rétti þjóðarinnar gegn hnattvæðingu og eða ESB, ein hverra hluta vegna, nú eða fyrir rétti almennings gagnvart auðvaldinu (sem er því merkilegra þar sem oft eru þetta aðilar sem veifa sósíalískum hugmyndum). 

Fjölmiðlar á Íslandi virðast yfirleitt í miklum rekstrarvanda ekki síður en t.d. sauðfjárbændur, á meðan sauðfjárbændurnir neyðast til að selja útlendum auðmönnum lönd sín hvað gera þá íslensku fjölmiðlamennirnir? 

Getur verið að útlendir auðmenn hafi greiðan aðgang að þeim?

Getur verið að valkvæmt mat fjölmiðla á fréttum og þörfin til að búa til fréttir þ.e. hafa áhrif á atburðarásina, stafi af því að þeir hafi verið keyptir, nú eða bara styrktir ef þeir koma með "réttar" fréttir? 

Engin stofnun eða apparat er til sem rannsakar þetta og það sem verra er þá virðist ríkisfjölmiðillinn ekki vera í neinum færum að standast þessa ásókn. 

Sbr samvinnu fréttamanna þar við samtök alþjóðarannsóknarblaðamanna sem eru kostuð af erlendum auðmanni með sterkar skoðanir á alþjóðavæðingu gegn þjóðhyggju.  

[Stefán Örn Valdimarsson (IP-tala skráð) 6.2.2019 kl. 16:19]

Stórgóð greining hjá Bjarna. Alltaf þótt þótt það vond speki að tala um fjölmiðla sem fjórða valdið.  Hugmyndafræðin á bak við þrískíptingu valdsins er að dreifa valdinu og að hinir þrír valdpóstar tempri vald hvors annars og hafi eftirlit hver með öðrum. Hver temprar vald fjölmiðla og hefur alvöru eftirlit með þeim? Um leið og inprað er á slíku rísa menn strax upp á afturlabbirnar og öskra að verið sé að heft tjáningarfrelsi fjölmiðla. Fjölmiðlar eru svo verndaðir að þeir geta í raun haldið hverju sem er fram, allt í nafni óskilgreindra heimildarmanna og engin efast. Það er jú þjóðkunna að allir stjórnmálamenn eru ílla innrætir og spilltir og þá sérstaklega þeir sem ekki eru vinstrimenn. Allir fjölmiðlamenn eru hinsvegar strangheiðarlegir og láta aldrei eigin lífskoðanir ráða efnistökum og hvað þá annarleg sjónarmið eins og vilja klekkja á ákveðnum stjórnmálamönnum eða flokkum.

[Þorsteinn Siglaugsson, 6.2.2019 kl. 18:58]

Spurningarnar sem ég spyr mig nú alltaf þegar talað er um hana Báru blessunina (mikið held ég að hún hljóti að vera orðin leið á þessu rugli) og samsærið stóra eru þessar:

Hvernig vissu samsærismennirnir að þeir kumpánar hyggðust koma þarna saman?

Hvernig vissu þeir að þeir kumpánar hyggðust nota það orðbragð sem þeir notuðu um vinnufélaga sína?

Og svörin finnst mér nú bara blasa við, þótt orkupakkaliðið, deep state sérfræðingarnir, trúarríkisofstopamennirnir, marsbúaspekúlantarnir og Páll Vilhjálmsson, botni auðvitað ekkert í því: Ef þetta var samsæri voru það klausturmunkarnir sjálfir sem skipulögðu það.

En gangi þér annars vel með þessa færslu Ómar. Það eiga margir vitleysingar eftir að bætast í hóp athugasemdahafa grunar mig.

[Stefán Örn Valdimarsson (IP-tala skráð) 6.2.2019 kl. 20:34]

Það þarf að nota þig til undaneldis Þorsteinn. Þú ert svo gáfaður!

[Bjarni Gunnlaugur Bjarnason, 6.2.2019 kl. 22:24]

"Hvernig vissu samsærismennirnir að kumpánarnir kæmu þarna saman?"

Það þarf nú engan Einstein (Þorstein) til að átta sig á því að þingmenn komu þarna stundum saman t.d. Miðflokksmenn. 

Áhugaverðari spurning væri: "Hvernig vissu samsærismenn að þeir væru þarna?

og

"Af hverju stafar þessi sérstaki áhugi á Miðflokksmönnum?"

Hin spurningin: "Hvernig vissu þeir að þeir kumpánar hyggðust nota það orðbragð sem þeir notuðu um vinnufélaga sína?"  Svarið er einfaldlega að það vissi það líklega enginn. Orðbragðið reyndist óvæntur "bónus", raki í þurra jörð hinna samfélagslegamiðluðu nornaveiða. Sérstaklega þar sem ósköp lítið annað kom útúr allri fyrirhöfninni.

Svona ef við göngum út frá að um samsæri hafi verið að ræða. 

[Jóhannes (IP-tala skráð) 7.2.2019 kl. 03:10]

Fjölmiðlar í dag eru að selja fréttir en ekki segja fréttir.