Löng sería sem segir heilmikla þróunarsögu.

Í vetur hafa James Bond myndir verið sýndar á rás Simans, og síðuhafi hefur haft gaman af því að horfa á þær flestar hverjar með konu sinni, bæði til að hverfa til fortíðarinnar sem birtist fyrstu árin í Tónabíói sáluga á þeim myndum og myndunum um Bleika pardusinn og í forvitni skyni, til að sjá hve vel þær hafa elst. 

Þróun kvikmyndagerðar síðustu hálfa öld hefur sést vel í þessum myndum. 

Sumt hefur staðist tímans tönn nokkuð vel, en annað síður. 

Þannig hefur síðuhafi alltaf haldið upp á Sean Connery meira en aðra, og frekar en Roger Moore, þótt Moore skilaði kannski kaldhæðnum húmornum ágætlega. 

Connery var hins vegar betri blanda en Moore af gróflegri karlmennsku í bland við útgeislun, sjarma og humor, auk þess sem Moore skorti á nægilega "muscular" líkamsbyggingu. 

Brellurnar í sumum myndunum hafa enst illa í samanburði við nútíma tækni. 

En eftir því sem þær urðu æ stórbrotnari fóru þær sumar hverjar að verða of ótrúlegar og villtar, svo sem í sumum atriðunum í myndatökunum við Jökulsárlón. 

Hraðamunurinn í gegnum seríuna er sláandi mikill, og í sumum nýrri myndanna er hraðinn orðinn of mikill og öfgarnar of ótrúlegar. 

Það fæst ekki allt með atburðarás á æsihraða, sem er oft yfirkeyrð í látum, sem ganga jafnvell fram af manni.

Vel skrifað handririt með gömlu góðu undirliggjandi spennunni klikkar ekki.

Gott dæmi um það var óralöng og hæg atburðarás í í lestarferð í lok myndarinnar From Russia with love sem myndi sennilega seint verða fyrir valinu í nútíma Bond-mynd. 

En þessi lestarsena bauð að mörgu leyti upp á meiri spennu og óvissu en fá má út úr mörgum æsihröðum senum nútíma Bond. 

Þetta var að vísu mögulegt vegna þeirra möguleika sem það gefur, að aðilar njósnanna eru þrír en ekki einn, en það gefur að sjálfsögðu kvaðratíska möguleika varðandi æsilegar flækjur og óvissu. 

Sem sýnir, að handrit kvikmynda vega oft þyngra en efnislegur búnaður. 

Mörg lögin í myndunum eru þegar orðin klassísk, svo sem Godfinger, From Russia with love, Live and let die verðlaunalag Paul McCartney og A Wiew to a kill", - og hljómagangurinn í meginstefinu er ómissandi er negla. 

Langlífi Bondmyndanna er orðinn það mikið, að það sjálft er að verða vandamál út af fyrir sig og spurning hve lengi þessar myndir geta enst og verið samkeppnishæfar. 

Vinnuheiti komið á nýju Bond-myndina

Athugasemdir

[Ómar Geirsson, 25.2.2019 kl. 08:19]

Fallegur óður nafni.

Strákarnir mínir eru ekki alveg að ná Bond, finnst hann gamaldags, en gerðu það samt fyrir gamla manninn að horfa á alla seríuna fyrir svona um 2 árum, þegar þeir voru 12-13.

Þó hrifnari að hasarnum en hinni undirliggjandi spennu, og þeim þótti Connery meiri jaxl en Moore.

Vissulega hefur sumt elst verr en annað, en ég hlæ mig ennþá máttlausan af suðurríkjalöggunni úr Live and Let Die, sem mér persónulega finnst besta myndin.  Og þá einmitt vegna hinnar undirliggjandi spennu, og húmorsins.  Og Seymor síðan ein alflottasta Bond gellan.

Bond er ævintýri, svona beint framhald af Ævintýrabókum Blytonar, og þá fyrir fullorðna, svo má sjá blöndu að þessu tvennu í Star Wars og seinna meir í Harry Potter.

Nauðsynlegt fyrir okkur strákanna að hafa eitthvað svona athvarf gegn gráma hversdagsins.  Gæfa stelpnanna var síðan að Rowling opnaði þennan ævintýraheim fyrir þeim með því að gera sagnabálkinn um Harry Potter stelpuvænan, samt ekki á kostnað spennu og hasars.

Mikill greiði fyrir okkur karlpeninginn því þetta eykur skilning betra kynsins á þessu hliðarsjálfi okkar strákanna að vera alltaf tilbúnir að gleyma okkur í hugarheimi ævintýranna.

Það er eitthvað svo saklaust við svona svo ég segi bara; Lengi lifi Bond.  Og takk fyrir samfylgdina í öll þessi ár.

Kveðja að austan.

[Ásgrímur Hartmannsson, 25.2.2019 kl. 13:42]

Ég tók eftir að plottið í fyrstu myndinni er vitrænt, svo fer áherzlan að vera meira á axjón.

Þetta fór endanlega út í vitleysu þegar hann fór að berjast við gaur sem hafði aðalbækistöðvar sínar í eldfjalli.  Og þá fór fyrst að vrða varið í þetta.

Moore kom inní bálkinn eftri að allt var farið til helvítis, og allir föttuðu að þetta voru bara teiknimyndir.  Er ekkert að taka þetta of alvarlega, enda er hann í öllum fyndnustu myndunum: Moonraker er til dæmis ein fyndnasta kvikmynd sem ég hef séð.

Öll Feneyar-senan eins og hún leggur sig er gull.  Engin af grín-útgáfunum toppar þetta.

Þú getur líka tekið eftri því að það verður einskonar þráður í gegnum Moore myndinrar sérstaklega að það er sena þar sem einhver lítur bara á vínflöskuna sína í forundran, eins og allt hafaríið sé víninu að kenna.

Þær nýjustu virka ekki eins vel, því það vantar í þær allt "sense of wonder."  Tæknin er búin að ná Q.  Kalda stríði er búið, og "Fast & the furious" serían skilar áhugaverðari hasar núorðið.

Gott meðan það entist, en í raun hefði þetta allt átt að enda 1991.  Með Sovétinu.

[Ómar Geirsson, 25.2.2019 kl. 16:36]

Vei ykkur vantrúuðu.

Kveðja að austan.