Hver væri samanlagður árafjöldi kvala fólksins? Ekki kveljast bílarnir.

Liðskiptaaðgerðir eru tæknilega orðnar líkar viðgerðum á tækjum og bílum. Munurinn er þó aðallega sá hve lengi þarf að bíða eftir viðgerðum á fólki, gagnstætt því sem er um bílana. 

Munurinn er ekki eins mikill hvað snertir kostnað þegar vel er að gætt. Eða hvað kostar ekki að gera víð dýra bíla til dæmis eftir árekstra og óhöpp sem tryggingafélög bílanna borga?

Það er því sérkennilegt hvað biðlistarnir eru lengri hjá fólkinu, sem kvelst, því ekki kveljast bílarnir ef þeir verða að bíða. 

Önnur útskýring er hve erfitt er að fá færa lækna til þess að annast viðgerðirnar á fólkinu. 

En hún er ekki einhlít. 

Vitað er um tilfelli þar sem dýrir rafbílar skemmdust mikið, og viðgerð kostaði hátt í tvær milljónir á bíl. 

Þetta er alveg ný og vandasöm tækni, en málin voru leyst. 

Margir kveljast á biðlistunum í meira en ár og yrði fróðlegt að leggja saman hve mörg þau ár eru orðin hjá öllum þessum fjölda. Vafalaust einhverjar þúsundir ára. 

Fólk, sem er illa haldið, á margt hvert heima í blokkum þar sem svona bæklunarástand jafngildir því að vera meira og minna í stofufangelsi.

Síðuhafi fékk þann úrskurð fyrir 14 árum, að hann ætti að fara fram á liðskiptaaðgerð á uppslitnum hnjám. 

Á meðan hnén væru svona léleg væri bannað að hlaupa, sagði læknirinn. 

Síðuhafi ákvað að harka af sér og virða hlaupabannið. 

En hann nýtti sér það að læknirinn bannaði ekki að læðast hratt og hélt því áfram hlaupa upp stiga í háum húsum í kapphlaupi við skeiðklukku eins og hann hafði gert sér til heilsubótar síðan hann var átján ára og gerir enn. 

Í slíku hlaupi verða hnjáliðirnir ekki fyrir neinum höggum eins og þeir gera þegar hlaupið er á jafnsléttu, að ekki sé talað um að fara niður brekku. Þetta er klifur, ekki hlaup. 

Fyrir fjórum árum voru hnén ansi léleg, en þá skolaði rafreiðhjólinu Náttfara til mín, þar sem hægt var að hjóla með fótaafli að vild, ekki of mikið, en alltaf eitthvað. 

Brá þá svo við að hnén fóru að skána. 

Læknirinn sem bannaði hlaupin 2005 skoðaði hnén aftur í fyrra og sagði útskýringuna vera þá, að allar styrkingarhreyfingar sem hæfileg og rétt áreynsla byggðust á, styrktu hnén og héldu þannig í horfinu. 

Sjálfur bjó ég í hálfkæringi til ráðleggingu handa þeim, sem finnst verkur í hnjám vera allt að því óbærilegur með því að nota nýyrði um verki í hnjám: 

"Segðu bara upphátt við sjálfan þig: Ég er sárhnjáður - og þá ferður að brosa og gleymir verknum."  

 

 

Gamli verkurinn loks farinn

Athugasemdir

[Halldór Egill Guðnason, 6.4.2019 kl. 20:17]

 Það eru starfandi mjög færir búktæknar hér á landi sem gætu hæglega stytt biðslistana og jafnvel hjálpað til við að eyða þeim, með samstilltu átaki. Ef ekki væri fyrir komúníska staurblindu yfirvalda og þá sérstaklega núverandi heilbrigðisráðherfu, væri biðtíminn sáralítill, ef nokkur.

 Nei, Búktæknaverkstæði Ríkisins er einu heimilt að framkvæma þessar aðgerðir! Anni það verkstæði ekki eftirspurninni, skal senda umframmagn sárþjáðra líkamshulstra erlendis í viðgerð, ásamt fylgdarliði og þar má framkvæma á einkareknum stofum! Galnara verður það nú varla, en svona virkar sósíalisminn.

 Góðar stundir, með kveðju að sunnan.