Allsherjar hlátur þegar Gluggagægir axlarbrotnaði.

Í meira en fimm áratugi hefur oft verið hlegið mikið í árlegri þátttöku síðuhafa í litlu jólunum á Sólheimum. 

En sjaldan eins mikið og þegar verið var að syngja eftirfarandi erindi í laginu "Jólasveinn, taktu´í húfuna á þér"á skemmtuninni 2015, sem var svona: 

 

"Hafið þið Gluggagægi séð

gráa og síða skeggið með?

Glápir hann alla glugga á. 

Gott ef hann ekki brýtur þá."

 

Til þess að leika það sem sungið var, sté hinn ímyndaði Gluggagægir tvö skref fram á sviðinu og stakk hausnum fram til að brjóta hinn ímyndaða glerglugga. 

En hann tók ekki eftir því, að inn í sviðið gengu nokkura skrefa tröppur, sem sáust ekki í rökkrinu þar, þótt meginhluti sviðsins væri uppljómaður af ljósi, sem beint var þangað úr salnum. 

Þess vegna steig Gluggagægir fram af tröppunum og stakkst eins og eldflaug af himnum ofan niður í salinn, og var síðar upplýst, að þetta hefði verið alveg ólýsanlega fyndið. 

Að minnsta kosti glumdi við einhver mesti hlátur sem þarna hafði heyrst í meira en hálfa öld, svo vel heppnaðist atriðið. 

En þegar Gluggagægir staulaðist upp á sviðið til að halda áfram söng sínum eins og ekkert hefði í skorist í samræmi við kjörorðið "the show must go on" sá kynnirinn, Magnea Tómasdóttir, að eitthvað var áð og spurði lágt: 

"Er eitthvað að hjá þér?"

"Já, ég er axlarbrotinn" var hvíslað á móti. 

"Hvernig veistu það?"

"Af því að ég er síbrotamaður" var hvíslað aftur og haldið áfram með prógrammið og það klárað. 

Á leiðinni á bráðamóttökuna í Reykjavík linaði það sársaukann að gera eftirfarandi vísu: 

 

62 ÁRA SÍBROTAFERILL. 

 

Ég eitt sinn braut viðbein; í annað sinn hné, 

öxlina´og hálsbrot en samt er ég glaður. 

Því að þótt ég með alveg nýtt axlarbrot sé 

ég er ekki lengur fábrotinn maður." 

 

Á litlu jólunum næst á eftir vakti athygli mína, að búið var að koma fyrir ljósaröð inni í hverri tröppu, sem lá upp í sviðið. 

Þegar spurt var, hvaða heiti ætti að gefa ljósum af þessu tagi, var svarið: 

"Lendingarljós. Ertu ekki flugmaður?"

 

Hið sorglega atvik, sem sagt er frá í tengdri frétt á mbl.is, minnir á lokaatriðið í Sviðsljósum, kvikmynd Chaplins, þar sem grínistinn vekur mikinn hlátur við að falla af sviðinu ofan í trommusett og slasast til ólífis. 

Minnir líka á tilsvar Alberts Guðmundssonar þegar ég sagði honum frá því að konan hans hefði sagt við mig, að ég yrði að hætta að láta hann leika með Stjörnuliði mínu, því að hann væri hjartveikur og gerði þetta gegn eindregnum ráðleggingum læknis. 

Ég fór eftir þessu, vildi ekki bera ábyrgð á því ef illa færi, og lét Albert ekki vita af næsta leik. 

En hann frétti af leiknum eftir á, og þegar við hittumst næst niðri á þingi, spurði hann svekktur og brúnaþungur, af hverju hann hefði ekki verið látinn vita af leiknum. Við hefðum samið um það á sínum tíma að þessi leikir hefðu forgang fram yfir allt annað, og hann minnti mig á að hann hefði meira að segja aflýst fundi sínum með formanni fjárlaganefndar Bandaríkjaþings, þegar sá kom til Íslands, til að fara frekar í keppnisferð með Stjörnuliðinu til Akureyrar. Þegar hann hefði gengið í hjónaband á sínum tíma hefði það verið hluti af skilmálum sambandsins, að hann yrði algerlega einráður um knattspyrnuþátttöku sína. 

"En ég vil ekki bera ábyrgð á því ef eitthvað kemur fyrir þig í leik" andmælti ég. 

"Það kemur hvorki þér né henni við hvort ég fer inn á völlinn" svaraði Albert ákveðinn á svip. 

Og svo bætti hann við: 

"Ég gæti ekki hugsað mér dýrlegri dauðdaga en að deyja með boltann á tánum frammi fyrir fullu húsi áhorfenda."

Áhorfendur hlógu þegar uppistandarinn dó