Sovétmenn áttu stærstan hlut; án D-dags hefðu þeir komist að Rín.

Mikilvægi innrásar Bandamanna í Normandy 4. júní 1944 verður seint ofmetin, jafnvel þótt Sovétmönnum hefði tekist að vinna bug á herjum Hitlers án hjálpar úr vestri.

Það er vegna þess að langmikilvægasta gildi innrásarinnar í Normandy 6. júní 1944 var fólgið í því, að ef hún hefði misheppnast, hefði verið stórhætta á að Sovétherinn, sem 70 prósent stríðsins um Evrópu byggðist á hvað varðaði liðsafla Bandamanna samtals á landi, kæmist alla leið vestur að Rín til móts við lið Vesturveldanna, sem hefði komið of seint inn í lokarimmuna um Evrópu.

Slík yfirburða staða Sovétríkja Stalíns í stríðslok hefði þýtt, að í stað alræðis og kúgunar nasista hefði alræði og kúgun kommúnista tekið við í mestallri álfunni og náð að minnsta kosti vestur að Rín. 

Frakkland, Bretland og Ítalá hefðu átt undir högg að sækja gegn yfirburða herafla Stalíns. Kommúnistar voru öflugir á Ítalíu og skópu tvísýnt ástand.  

Eina fæling Vesturveldanna hefði falist í kjarnorkusprengjum Bandaríkjamanna, sem voru örfáar 1945. 

Kalda stríðið hefði hugsanlega orðið talsvert öðruvísi en það varð og stæði jafnvel enn. 

Síðan má ekki gleyma orrustunni um Atlantshafið, sem Bandamenn voru nálægt því að tapa vorið 1943. 

Það stafaði að miklu leyti af því hve mikill herafli Bandamanna var notaður til innrásar í Norður-Afríku og síðar Ítalíu frá nóvember 1942.

Stríðið á Ítalíu gekk illa og Róm náðist ekki fyrr en í júníbyrjun 1944.  

Án yfirráða yfir Norður-Atlantshafi, meðal annars yfir Íslandi, hefði ekki verið hægt að stunda nægilega mikla flutninga hers, herbúnaðar og vista frá Bandaríkjunum yfir til Bretlands til þess að innrás yfir Ermasund yfir í Frakkland hefði verið möguleg 1944.  

Dagurinn sem réði örlögum Evrópu

Athugasemdir

[Halldór Jónsson, 6.6.2019 kl. 22:27]

Þú gleymir skipalestuum sem fóru um Ísland og Hvalfjörð. Án farmanna  sem þær fluttu hefði Sovétherinn ekki getað mikið, slíkt var magnið sem Kanarnir sendu Joe frænda. Svovétherinn hefði stoppað strax því hann hafði ekkert annað en þennan styrk.  

[Grímur (IP-tala skráð) 6.6.2019 kl. 23:08]

OG liðveislu Rússa í gegnum tíðina launum við með viðskiptabanni

sérsniðnu að hagsmunum valdablokkarinnar í Brussel

víkjandi fyrir þeirra hagsmuni en ófrávíkjanleg og mjög kostnaðarsöm fyrir íslendinga.

[Hörður Þormar (IP-tala skráð) 6.6.2019 kl. 23:41]

Hitler var algjörlega veruleikafirrtur þegar hér var komið sögu.

Og ekki batnaði það þegar hann flutti herafla frá Austurvígstöðvunum til þess að hefja hina brjálæðislegu Ardennasókn í árslok 1944.

Stríðið var tapað eftir Stalíngrad, það mátti öllum vera ljóst. Það að ekki skyldi vera hægt að ryðja Hitler úr vegi má furðulegt heita.

Einhvern tíma heyrði ég þýskan fyrirlesara halda því fram að einhvers konar "dauðaþrá" hafi blundað með þýsku þjáðinni síðan á rómantíska tímanum, kannski allt frá þrjátíu ára stríðinu, sem tók hana hundruð ára að jafna sig á.

Ekki vil ég fullyrða neitt um það.

[Ómar Ragnarsson, 7.6.2019 kl. 07:16]

Líttu á framleiðsluttölurnar, Halldór, og hlustaðu á ræðu Hitlers, sem hann hélt fyrir eigin landsmenn í útvarp, þar aem hann afsakar innrásina í Sovétríkin með því, að engan hefði órað fyrir framleiðslugetu Rússa upp á 30 þúaund flugvélar á ári, og því síður 30 þúsund skriðdreka á ári hjá Rússunum, sem voru miklu fleiri skriðdrekar en hjá öllum öðrum þjóðum heims samanlagt á þeim tíma.

Að sönnu munaði um sendingarnar á nauðsynjavörum með skipalestunum, en þær voru aðeins lítið brot af því sem Rússar þurftu. 

Þeir gátu aðeins notað skriðdrekana sem þeir fengu sem hjálpartæki og Hurricane vélarnar sömuleiðis. 

Tíu sinnum fleiri hermenn börðust við Stalíngrad en við El Alamein. 

Stalingrad og Kursk voru mikilvægustu vendipunktar stríðsins.  

Það ber hins vegar að leggja áherslu á mikilvægi þess að það létti á fyrir Sovétmönnum að vestrænir bandamenn þeirra gerðu hvað þeir gátu til að halda stórum herafla Hitlers og Mussolinis uppteknum við hernám fjölda landa í Evrópu og andspyrnu við innrásirnar í Norður-Afríku og kafbátahernaðinn á Atlantshafi. 

Hitler neyddist til dæmis til að senda nokkurn herafla til Líbíu og síðar Ítalíu, herafla, sem hefði komið sér vel fyrir hann að hafa í aðalslagnum á austurvígstöðvunum.