Ljósastýringarnar hafa dregist í áratugi.

Það eru búnir að vera margir mismunandi borgarmeirihlutar við völd í Reykjavík síðan fyrst var rætt um það innan borgarkerfisins að koma á ljósastýringum, sem tryggðu flæði um umferðarljósagatnamót borgarinnar. 

Í kringum 1970 var þegar komin mjög góð ljósastýring á aðalæðum Gautaborgar, þar sem ökumenn gátu séð á ljósaskiltum á hvaða hraða þeir þyrftu að vera til þess að fá grænt ljós á næstu gatnamótum. 

Á mörgum gatnamótum í Reykjavík myndi umferðin ganga mun skár, til dæmis vinstra beygjuljósið af Miklubraut inn á Háaleitisbraut og vinstra beygjuljósið af Kringlumýrarbraut inn á Háaleitisbraut og Skipholt, en á báðum stöðunum skapa hálfsofandi ökumenn miklar óþarfa tafir allan ársins hring. 

Sæbrautin er gott dæmi um afleitt ástand, sem allir þeir, sem oft fara um hana bölva.  

„Níu milljónum klukkustunda sóað“