"Lag dagsins er sleifarlag..."

Þetta er eðlileg byrjun á lagi, sem þegar er byrjað að syngja í haus síðuhafa við að upplifa fyrstu klukkustund þessa dags. 

Í fyrsta lagi umfjöllun í tengdri frétt á mbl.is um þær afleiðingar sem miklar loftslagsbreytingar hafi á þjóðir heims og lífsskilyrðin á jörðinni, og hve dýrkeypt allt aleifarlagið í þeim efnum getur orðið. 

En í öðru lagi allt þetta litla, sem birtist í umferðinni, þegar horft er á uppsafnaða ósiðina í henni, tugi metra á milli bíla sem drattast seint og um síðir af stað á grænum ljósum og síðan í þriðja lagi þegar tölvusíðan er opnuð og alls kyns boðflennur ryjðjast inn á skjáinn, jafnvel tíu sinnum í röð, til þess að trufla það að hægt sé að byrja að gera eitthvað. 

Á sama tíma glymja tónar og hringingar í farsímunum, óumbeðnar auglysingar frá alls kyns fyritætkjum sem ryðjast þar inn í morggunsárið. 

En á sama tíma finnst eina ráðið við þessu: Æðruleysisbænin og þakklætið fyrir að eiga hverja þá stund, sem núið, hin líðandi stund, gefur hverjum einstaklingi. 

Og upphafið á laginu er ávöxtur augnabliksins, sem færir með sér gott skap: 

"Lag dagsins er sleifarlag, 

sem lamar allra hag 

og hljómar slag í slag

í slarkinu dag eftir dag..."

Alvarlegar afleiðingar óumflýjanlegar