"Teikað" og þeyst á skíðasleðum. Er eintak til?

Svonefndir skílasleðar voru algengir um miðja síðustu öld. Þeir voru með sérstöku sæti fremst fyrir farþega, bakið á sætinu var jafnframt fast stýri fyrir ökumanninn, sem knúði sleðann áfram með fótunum og ýtti á "stýrið". 

Ef farið var niður brekku eða hraðinn mikill af öðrum orsökum, var hægt að standa á öðru hvoru skíðinu, oftast vinstra megin, og láta hægri fótinn viðhalda hraðanum með snörpum spyrnum. 

Líka var hægt að standa á báðum fótum á skíðunum, sem voru raunar líkari skautajárnum en snjóskíðum. 

Hraðakstur á skíðasleðum var dýrlegt og hressilegt sport, sem eftirsjá er að. 

Þeyst var á æsihraða niður eftir gangstéttunum á Rauðarárholtinu, sem fyrstu ár þeirrar byggðar voru raunar ysti hluti malargatnanna, sem enn voru þar.

Annað sport og hættulegra var það að hanga aftan í stuðurum á bílum, sem oft voru býsna voldugir. 

Volkswagen Bjallan var einn af þeim síðustu í fólksbílasögunni, sem var með slíka stuðara. 

Þetta var kallað "að teika" og var vandasamt, sem er annað orð yfir hættulegt. 

Ekki minnist ég samt neins alvarlegs slyss í þvi sporti. 

Setið var um bíla þegar þeir fóru af stað og laumast til að hanga aftan í stuðurunum. 

Aldrei var sett upp skilti til að loka sleðagötum á Rauðarárholti og í Norðurmýri á þessum fyrstu 15 árum byggðar á Rauðarárholti, og aldrei fóru sögur af neinum sérstökum vandræðum eða slysum á því svæði í þeirri sérkennileg blöndu af opnu vetraríþróttasvæði og umferðargötum, sem oft varð til á hvítum vetrardögum. 

„Varúð! Sleðagata“