"Það þarf tvo til" segir Danskurinn.

"Der skal to til" er danskt orðatiltæki um þann vanda, sem snýr að samskiptum tveggja aðila á jafnréttisgrundvelli. 

Engin leið er fyrir Íslendinga að halda uppi flugi til nágrannalandanna, nema í samvinnu við stjórnvöld í þeim löndum. 

Það er ekki tilviljun að fyrsta alþjóðastofnunin, sem Íslendingar gerðust aðili að þegar landið varð lýðveldi, var ICAO, Alþjóða flugmálastofnunin. 

Í því fólst það, í fyrsta sinn með beinni aðild okkar sjálfra, að við afsöluðum okkur hluta af fullveldi til alþjóðasamtaka, þar sem aðildin fólst samt í því að allar aðildarþjóðirnar væru þrátt fyrir þetta jafnréttháar og fullvalda. 

Þetta er hliðstætt því þegar einstaklingar nú sjálfræðisaldri og verða "fullvalda" fólk. 

Fjárhagslegt sjálfræði felst meðal annars í því að gera samninga í fjármálum, sem geta verið afar mismunandi eftir aðstæðum.  

Fyrir Íslendinga sjálfa er það til dæmis erfitt að semja um samgöngur við önnur lönd, ef ástandið varðandi kórónufaraldurinn er verra í samningslöndunum en hjá okkur. 

Það þýðir einfaldlega þá staðreynd, að hættan á að smitaðir einstaklingar sem koma frá samningslöndunum auki smithættuna hérna sem því nemur, og báðir samningsaðilarnir verða að horfast í augu við slíka staðreynd. 

Þar að auki getur fólk verið sýkt í marga daga, allt að viku eða meira, án þess að einkenni séu komin fram, en margir virðast gleyma þessari staðreynd, meira að segja einn ríkisstjóri í Bandaríkjunum, sem viðurkenndi meira en mánuði eftir að faraldurinn kom til hans eigin lands, að hann hefði ekki vitað um þetta grundvallaratriði fyrr en svona seint. 

Þegar Trump skellti á flugbanni frá Kína til Bandaríkjanna virtist hann vera haldinn svipaðri hugsun, því að Bandaríkjamenn sjálfir voru undanþegnir og þar af leiðandi flugu um 40 þúsund manns frá Kína til Bandaríkjanna eftir að bannið var sett á og báru auðvitað smit með sér, að mestu án þess að vitað væri um það, vegna þess að Bandaríkjamenn voru hundrað sinnum óduglegri við sýnatöku en til dæmis Íslendingar. 

Afleiðingin varð falskst öryggi, því að sýnataka er forsenda vitneskju um umfang smitaðra, en í margar vikur á meðan staðfest smit voru fá, talaði Trump veikina niður. 

Þegar raunveruleikinn birtist, setti hann á bann við flugi ESB landa til Bandaríkjana, en Bandaríkjamenn sjálfir, Írar og Bretar voru undanteknir, þessar tvær þjóðir að vísu aðeins í nokkra daga. 

Auðvitað gekk þetta ekki upp; Bandaríkjamenn gátu alveg eins verið smitaðir og annarra þjóða fólk, og Evrópuríkin settu flugbann fljótlega á af sinni hálfu. 

Svipað á við núna, að enda þótt veikin sé á skárra róli hér á landi en víðast annars staðar, er það nánast kostulegt að hér skuli uppi raddir um að hægt sé rétt sisvona að opna fyrir óheftan straum ferðafólks frá útlöndum hingað til lands. 

Tvíhliða samgöngusamningar komi til greina

Athugasemdir

[Þorsteinn Siglaugsson, 22.4.2020 kl. 19:39]

Man ekki betur en að viðkvæðið hjá Sóttólfi hafi verið það að það væri sáralítil hætta á að ferðamenn smituðu út frá sér, alveg þar til búið var að loka á allt flug. Hvað breyttist? Komu einhverjar nýjar upplýsingar fram? Það held ég ekki.

[Ómar Ragnarsson, 22.4.2020 kl. 21:44]

Já, það hefur verið vitnað í þetta á mismunandi veg, en sú útgáfa sem ég heyrði, að inni í flugvélunum sjálfum væri ekki mikil smithætta, en hins vegar yrði að bíða í allt að viku eftir að farþegarnir gengju í land þangað til einhverjir þeirra væru orðnir veikir, og á þessum dögum eftir landgöngu gætu smitaðir verið að breiða smitið út. Þess vegna þyrfti, ef öryggis væri krafist, að setja alla sem gengju í land í sóttkví, og þar stendur hnífurinn í kúnni.