Sjaldgæft og umdeilt vítapunktsatvik.

Í knattspyrnu má sjá ýmis atriði í hegðun leikmanna, sem sýnast stundum sérkennileg, svo sem þegar leikmenn liðs, sem hefur skorað, virðist sækjast eftir því að ná í boltann, þar sem hann liggur inni í markinu og hlaupa með hann til baka út úr markinu. 

Það hefur mátt sjá einstka sinnum, að leikmenn úr báðum liðum hafi keppst við að hafa hendur á boltanum og koma honum út úr markinu. Hugsanlega eitthvað sálrænt á bak við þetta.  

Sömuleiðis er alþekkt, þegar leikmenn, sem eiga að taka vítaspyrnu, fara sérstaka ferð að boltanum, þar sem hann er á vítapunkti, og hagræða honum með hendinni, áður en þeir spyrna, bakka síðan afturábak áður en þeir taka atrennuna að boltanum. 

Þetta hefur stundum virst svolítið hjátrúarkennt og sálrænt fyrir vítaskyttuna, en eftir atvikið í landsleiknum við Englendinga í gær, sést, að það getur verið full þörf á því að vítaskyttan skoði staðinn og stilli boltanum upp eftir gagngera skoðun.   

Albert Guðmundsson heitinn lumaði á ýmsum löglegum brögðum, og eitt þeirra fólst í því að standa nálægt boltanum á punktinum og bíða eftir að dómarinn flautaði og gæfi leyfi til að spyrna. 

Þá gekk Albert rólega að boltanum, og setti höndina niður nákvæmlega eins og venjulega er gert til að hagræða honum en á sama augnabliki reið af þrumskot og boltinn þaut upp í samskeytin! 

Hreyfing handar og fótar var svo listileg og samfelld, að það virtist ótrúlegt hvernig boltinn þaut óverjandi í markið. 

Stundum geta aðstæður verið þannig, að atvik, hliðstæð því sem gerðist í gær, ráða úrslitum um úrslit. 

Í frægri landskeppni við Dani í frjálsum íþróttum 1950, áttu Íslendingar svo góða spretthlaupara, að tvöfaldur sigur yrði vís í 100 metra hlaupinu. 

En öllum á óvart, hrösuðum íslensku keppendurnir strax eftir startið og hálfspóluðu, með þeim afleiðingum að Daninn Schibsbye varð fyrstur en Íslendingarnir númer tvö og þrjú, þannig að Danir fengu 5 stig en Íslendingar 4. 

Eftir hlaupið var farið að skoða málið, og kom þá í ljós að grafnar höfðu verið startholur í malarbrautina um tíu metra frá startholunum, sem grafnar voru í keppninni, og höfðu áhugamenn um hlaup, sem æfðu sig fyrr um daginn, gert það. 

Það var óviljaverk, en verkið á vítapunktinum í gær verður að flokkast undir það að haft sé rangt við. 

Um leið og dómari hefur flautað vítaspyrnu, er það vítaskyttan, sem hefur yfirráðin yfir punktinum undir eftirliti dómarans.   

Atvikið sýnir, hve mikilvægt getur verið að vera sem nákvæmastur varðandi atvik sem þetta, þótt það kunni að sýnast hjátrúarfullt.  

 

„Þetta kallast að svindla“

Athugasemdir

[Húsari. (IP-tala skráð) 6.9.2020 kl. 15:27]

 Sæll Ómar.

Mér hefur virst hið fyrra til að núa salti í sárin
en það síðara útreikningur til að ná sem bestum
vinkli að marki.

Allt er þetta í þágu leiks og leikmanna svo
þeir geti slett skyrinu sem það eiga!

(sbr. 28. kafla Grettlu er Auðunn og Grettir áttust við:

"Auðunn laut þá niður og þreif upp skyrkyllinn og sletti framan í fang Gretti
og bað hann fyrst taka við því er honum var sent. Grettir varð allur skyrugur. Þótti honum það meiri smán en þó Auðunn hefði veitt honum mikinn áverka."