"Verið þið sæl þangað til annað kvöld." Af hverju ekki lengur en það?

Er hugsanlegt að sagt verði þegar heilsað er: "Komið þið sæl, þangað til annað kvöld. En alls ekki lengur."

Þetta kemur í hugann þegar æ fleiri geta ekki látið sér nægja að segja "Verið þið sæl", heldur bæta við með því að segja eftir að hafa sagt frá næsta tilefni til að hittast: "Þangað til, verið þið sæl." 

Sem sagt; ósk um að áheyrendur eða áhorfendur veri sælir og líði vel, en þó ekki lengur en í einn sólarhring. 

Raunar á þessi sérkennilega takmörkun á góðum óskum meira en hálfrar aldar fyrirrennara, frá því að einn útvarpsmaður tók upp á því að takmarka velfarnaðaróskir sínar með því að segja: "Verið þið sæl - að sinni."  Sem sagt; líði ykkur vel um sinn; en ekki lengur en það. 

Enn í dag má heyra þessa mjög svo takmörkuðu kveðju, en hinum fjölgar sem geta ómögulega látið hina fallegu kveðju "Verið þið sæl" fylgja áheyrendum eða áhorfendum, heldur bæta við undarlegri ósk um að velfarnaðurinn endist sem styst. 

 

 

Athugasemdir

[Þorsteinn Siglaugsson, 20.9.2020 kl. 20:12]

Ágætur punktur. Annars er það sem fer mest í taugarnar á mér í sjónvarpsfréttum þetta endalausa: "Og næst ætlum við að segja ykkur frá því að ...". Þetta er á Stöð 2. Hvers vegna ekki bara að segja frá því sem segja átti frá? Er einhver þörf á að lýsa fyrst því áformi að segja hlustendum frá einhverju. (Hitt er að kalla fólk þau. Fólk er það, ekki þau.)

[Ómar Ragnarsson, 20.9.2020 kl. 20:21]

Við lifum á tímum málalenginganna, sem svo margir vefja einfalda hluti inn í, að því er virðist með því hugarfari að magn sé sama og gæði og jafnvel stóraukin gæði. 

Nýtt dæmi:  "Það eru að fara að verða sextán ný lið, sem verða að fara að bætast við." 

Í staðinn fyrir að segja: "Sextán lið bætast við."

[Þorsteinn Siglaugsson, 20.9.2020 kl. 21:34]

"Tímar málalenginganna" gæti verið titill á bók eftir Kundera 

[Húsari. (IP-tala skráð) 21.9.2020 kl. 08:54]

Sæll Ómar.

Þetta er hluti af félagslegu taumhaldi
að kveðja er skilyrt.

Í túninu heima fer HKL yfir helstu kveðjur
og einkenni þeirra er að þær eru ekki skilyrtar
heldur afdráttarlausar, eitthvað sem skal standa
í eitt skipti fyrir öll.

Í vissum tilfellum kann skilyrðing af þessu tagi
að eiga rétt á sér en oftast er þetta ekki annað
en ómerkileg frekja, yfirgangur og yfirlæti!