Sprengigos eða ekki sprengigos, það er málið.

Fleyg orð Hamlets, sem í nýrri þýðingu Þórarins Eldjárns hljóða svona; "Að vera eða vera ekki, það er málið" koma upp í hugann varðandi vangaveltur um sprengigos nálægt eyðibýlinu Ísólfsskála um sjö kílómetrum fyrir austan Grindavík. 

Nefna má nokkur gos sem hliðstæðu varðandi efann um það hvort sprengigos yrði. 

Í Surtseyjargosinu 1953 hófst gosið að sjálfsögðu sem sprengigos vegna þess að það var á hafsbotni. 

Þegar leið á gosið hlóðst gjóskan upp og um leið og gosið kom úr gígum á eyjunni, breyttist það í hraunggos. 

Í upphafi Heimaeyjargossins náð gossprungan í blábyrjun gossins út í sjó en ekki á nógu miklu dýpi til að hamla því að hraunrennsli væri úr sprungunni og myndað fljótt litla gíga þar sem einn varð að lokum stærstur eftir. 

Þó kom það mikil aska upp úr honum, að hún olli miklu tjóni þegar hún féll yfir byggðina.

Þetta upphaf Heimaeyjargossins minnir dálítið á það sem er að gerast  

Aðstæður við enda kvikugangsins í Nátthaga, skammt norðaustan við Ísólfssála eru þannig, að lengist hann nógu langt út í sjó til þess að kvika gjósi þar upp af hafsbotni, gæti sú kvika búið til sprengigos í upphafi goss. 

En líklegra, miðað við ástandið nú og kvikuflæðið í enda gangsins, er að komi gos þar upp, verði það flæðigos.   

Þess má geta, að í upphafi Kröflugossins í desember l975 kom kvikan upp í hverasvæði og var í mynd sprengigoss til að byrja með vegna snertingarinnar við gegsósa jörðina. 

En þetta fyrsta gos var afar lítið og hraunið frá því hálfgerður ræfill. 

Það átti eftir að breytast síðar og alls varð hraunið sem kom upp í níu gosum 33 ferkílómetrar. 

Meðan gangurinn stækkar þarf að gera ráð fyrir gosi