Engin flugvélahjólför?

Það var sennilega fjölbreyttari umferð um Surtsey fyrstu árin en flestir halda. 

Astæðan er sú, að fyrstu árin var reynt að hafa eyjuna eins ósnortna og hægt var svo að hægt væri að rannsaka sem best landnám plantna og dýra á henni.  

Eftir gosið var mögulegt að lenda þar gúmbátum í fjörunni á sandtanga, sem var á henni að norðanverðu, og fór síðuhafi eina slíka ferð út í eyjuna ásamt Árna Johnsen og Guðlaugi Friðþórssyni. 

En auk þess var þessi fyrstu ár notuð lítil tveggja sæta skammbrautarflugvél TF-REB, af gerðinni Piper PA 18 Super Cub til að ferja menn og búnað í vísindaleiðöngrum milli lands og eyjar, og flaug síðuhafi slíka ferð þangað. 

Með árunum minnkaði tanginn vegna brims, en hugsanlega hefur síðasta ferð flugvélar út í Surtsey verið flogin 1986 á fjögurra sæta flugvél af gerðinni Cessna 182 Skylane, TF-FRÚ. 

Það var einungis mögulegt í hvössum norðaustan vindi að lenda þar, en rétt meðan staldrað var örstutt við og vélinni komið í flugtaksstöðu, lægði vindinn um helming. 

Spennandi bið og von að að hitta á hviðu og það, að vindurinn var aðeins meiri nokkrum metrum ofar heldur en alveg niðri við jörð. 

Um leið og flugtak yrði hafið, yrði ekki aftur snúið, þetta voru á að giska 60 metrar. 

Smá auka gustur lyfti henni á bláenda flugtaksbrunsins stutta, og augnabliki síðar svo mikill vindur að vélin stóð næstum upp á endann í klifri sínu.  

Enda aðeins einn maður um borð, auk lágmarks eldsneyti.  

Spurningunni um flugvélahjólför var fljótsvarað á árunum 1970 til 1986. 

Hin gríðarlega veðrun sem hin afskekkta eyja var þekkt fyrir, afmáði jafnóðum öll spor, sem voru á sandtanganum, sem hvarf síðan sjálfur að mestu. 

Gengu fram á áratuga gamalt fótspor