Íslands þúsund ár

21.7.2022 | 19:00

"Góður málstaður" er ekki alltaf trygging fyrir viðunandi úrslitum styrjalda.

Vel gerð sjónvarpsþáttaröð um stríðið í Írak sem hófst 2003 og virðist standa enn standa, þótt innrásarherinn væri á braut 2011, sýndi á afar áhrifamikinn hátt hvernig það dugar ekki alltaf að einblína á "góðan málstað", ef styrjaldarreksturinn endar með hreinum hörmungum og augljósu klúðri.

Þegar Íraksher Saddams Husseins hafði beðið afhroð í Flóastríðinu 1991, stóðst George Bush eldri þá freistingu að fylgja sigrinum eftir og taka Bagdad, Írak og Saddam.

Þótt Saddam hefði verið hroðalegur harstjóri og meðal annars notað eiturhernað til að drepa eigin þegna, töldu fróðir ráðgjafar Bush að ef lengra yrði gengið en að frelsa Kuweit yrðu afleiðingar hernáms bæði ófyrirsjáanlegar og afar alvarlegar.

Því miður varð George W. Bush haldinn þeirri þráhyggju, að hann þyrfti að verða föðurbetrungur með því að fella Saddam og "skapa frelsi og öryggi" fyrir Írak.

Bush eldri hafði vandað sérstaklega til bandalags þjóðanna, sem bjuggu til herinn til að endurheimta Kuweit úr krumlum Saddams, en sonurinn lét spinna upp sögur um "gereyðingarvopn" í i eigum Saddams, sem aldrei fundust, heldur reyndust hugarórar einar.

Að vísu fannst Saddam og var líflátinn, en öll framganga Bandaríkjahers varð hörmungarsaga, sem kostaði milljónir mannslífa þegar upp var staðið og Íslamska ríkið svonefnda fór hamförum í kjölfar svonefnds "Arabísks vors", sem átti að slá í gegn sem sigur hins "góða málstaðar" vestræns lýðræðis.

Enn sér ekki fyrir endann á þessum hrakförum öllum sem meðal annars voru ræddar á fundi leiðtoga Tyrkja, Rússa og Írana.

Angi nýrrar heimsmyndar teygir sig nú norður til Ukraínu, og stríðið þar er í eðli sínu gamaldags landvinningastríð í krafti hervalds, þar sem raunverulegar efnislegar auðlindir orku og hraefni eru það, sem allt snýst um, þótt á yfirborðinu sé talað um "góðan málstað vestræns frelsis og lýðræðis."