Aðalatriðið er oft ekki hvort, heldur hvenær lið "eru undir."

Íþróttir eru þess eðlis, að óheppni og heppni skiptast á, og sömuleiðis kemst enginn hjá mistökum. 

Markahæsti maður íslenska liðsins og útnefndur maður tveggja leikja, skoraði og skoraði látlaust í leikjunum tveimur, en hann gat litlu ráðið hið óhjákvæmilega, að láta verja frá sér, og því miður gerðist það þrívegis í röð í lok leiksins við Ungverja. 

Á móti eins og HM verða jafnvel bestu liðin að sæta því að verða undir í einhverjum leikjum, en vinna þá samt. Þetta er fyrirfram vitað, en það fer oft aðeins eftir duttlungum gangs leiksins, hvenær slík gerist. 

Við þetta bætast mistök dómaranna, sem enginn leikmaður getur forðast að bitni á sér í það og það skiptið. 

Stundum er sagt að lið "eigi leikinnn" allan tímann, en síðan getur það gerst að "slæmur kafli", jafnvel stuttur, ráði úrslitum á hinn veginn í blálokin. 

Íslenska liðið lenti í leikkafla, þar sem það skoraði aðeins þrjú mörk meðan Ungverjar skoruðu ellefu. Þessi biti var einfaldlega of stór af því að hann kom á lokakafla leiksins.  

Í hnefaleikum er tekið tillit til atriðis, sem heitir "ring generalship" þegar dómararnir meta frammistöðu keppenda. 

Í boltaíþróttum er það hins vegar aðeins eitt, sem ræður úrslitum, markatalan. Og leikmenn fá litlu um það ráðið sjálfir hvenær þeir gera mistök, sem þeim og liði þeirra er refsað fyrir í formi markatölu. 

Ísland undir í tæpar fimm mínútur á HM