Lærdómur frá Yellowstone og Blackfoot.

Við hjónin skoðuðum Yellowstone þjóðgarðinn fyrir níu árum og þá voru það skógareldarnir, afleiðingar þeirra og lærdómur af þeim sem kom okkur mest á óvart. Þá áttaði ég mig ekki á því hvaða lærdóm þetta gæti fært okkur heima á Íslandi og þaðan af síður eina hraunið, sem ég hef séð í Ameríku og við ókum hratt í gegnum í norðanverðu Idaho ríki án þess að stansa. Það ber nafnið Blackfoot.

Í sumar hef ég kannað Leirhnjúks-Gjástykkissvæðið nokkrum sinnum fljúgandi, akandi og gangandi og tekið þar myndir. Ég hef í þessum ferðum áttað mig á því að við nýtingu svæði verður nýtt geti verið nauðsynlegt að vita út í hörgul um hvaða not geti verið að velja, hvort það felist í því að gera þetta að iðnaðarsvæði svipuðu því sem við þekkjum á Hellisheiði eða hvort það verði verðmætara ósnortið. 

Hlluti af Leirhnjúkssvæðinu hefur verið skilgreint sem iðnaðarsvæði og þess vegna er á dagskrá að fara inn á það til borana með virkjanir í huga.   

Af þessum sökum fannst mér nauðsynslegt fyrir mig að notfæra mér ferð til San Fransisco, sem ákveðin hafði verið í sumar, og finna möguleika til að fara til Yellowstone og Blackfoot-hrauns í leiðinni.

1999 gerði ég mér ekki grein fyrir því hvað Blackfoothraunið og reynslan af skógareldunum miklu í Yellowstone 1988 gætu haft mikið gildi fyrir okkur Íslendinga þegar við ákveðum hvernig við nýtum svæðið fyrir norðan Kröflu.  

 Svo vel vildi til að Alma, dóttir okkar hjóna, hefur unnið hjá Icelandair við að sjá um ferðir áhafna félagsins og þekkir því fargjaldafrumskóginn vel. 

Niðurstaða hennar varð flug til Denver, 1800 km akstur þaðan um Yellowstone og Blacfoot til Salt Lake City og flug þaðan til San Fransico með millilendingu í Los Angeles! Já, ódýrast svona og hægt að klára þetta á þremur dögum.

Þetta hefur verið ómetanleg ferð fyrir þá fyrirætlan að gera stutta heimildarmynd, sem gæti orðið næsta mynd, sem ég klára og sendi frá mér sem sjálfstæður kvikmyndargerðarmaður. Nú er bara að sjá hvernig hægt verður að komast í gegnum það að gera þessa mynd á sama tíma sem ýmis önnur verkefni eru á dagskránni, svo sem heimildarmyndin "Örkin" sem krefst nokkurra kvikmyndaferða í viðbót austur á hálendi til að klára nauðsynlega myndatökur fyrir þá mynd.   

 

 

Athugasemdir

[Icelandic Media Corporation - Íslenskt Vefblogg, 1.10.2008 kl. 11:06]

Það er kominn tími til þess að leiðrétta þennan fáránlega og leiða misskilning um Yellowstone. Stjórnmálamenn vernda ekki , hvorki sjálfa sig eða aðra eða eitthvað ´annað´og það á við um öll náttúrusvæði.

Yellowstone þjóðgarðurinn er jafn vanvirtur og önnur náttúrusvæði í Bandaríkjunum því að Bandaríkin eru vanþróað ríki líkt og Bretland sem lýtur ráðum fasistastjórnar.

T.d. hafa verið uppi hugmyndir um að setja upp háspennulínur umhverfis allt Yellowstone svæðið og fyrir stuttu afnam Bush stjórnin lög um verndun villtra og sjaldgæfra dýrastofna. Ráðherrar ógna lífi og heilsu fólks en þeir bæta hvorki heilsufar né umhverfismál. Það er vettvangur almennings og er álitið af ráðherrunum eitthvað fyrirbæri sem kemur þeim einfaldlega ekkert við lengur.

Eftir að Alþingi brást hlutverki sínu missti íslenska þjóðin trú á stofnuninni og sú trú kemur aldrei aftur þó að stofnunin verði endurreist. Ég skil hins vegar vel að Yellowstone þjóðgarðurinn sé virtur af bandarísku þjóðinni. En svo lengi sem að Bandaríkin og Ísland verða vanþróuð ríki og svo lengi sem einhver eða eitthvað ´annað ´en fólkið fer með öll völd í einhverju landi skapast aldrei neinn friður um náttúrusvæðin. Ráðherrar og álframleiðendur hræðast náttúrusvæði , þeir hræðast það sem þeim finnst vera ljótt og ómerkilegt en sem okkur finnst vera fallegt og skipta miklu máli. Það sem enginn hefur minnst á er að fólk er bókstaflega að borða eiturefnin sem að koma úr vötnunum og úr hafinu í ísskápana og matarílátin og vaskinn og klósettið og allt sem við þvoum.

Fólk lifir og hrærist í og þvær sér meira að segja með og drekkur ál , og það er af því að álið berst út í umhverfið ásamt báxtíðinu. Framfarir í orðsins fyllstu merkingu fara fyrst að eiga sér stað þegar fólk hættir að trúa á tilvist heiðarlegra ríkisstjórna og bíða eftir ráðherrum eftir aðgerðum því að ráðherrum finnst gott að borða ál og vera innan um svæði þar sem eru eiturefni og eiturgufur , þó að til séu auðvitað einstaka undantekningar frá þeirri reglu. Hins vegar er það algjörlega rétt að við hefðum átt að gera svæðið umhverfis Kröflu að þjóðgarði fyrir lifandis löngu og hafa miklu strangari reglur um hver fær að umgangast svæðin og hver ekki.

virðingarfyllst,

Ásgeir Valur Sigurðsson